So much I loved you
that I believed I had touched innocence.
And being a wolf
I came scratching at your door.
For you to come out and throw just a tender glance to me
and make my eyes clouded from happiness.
So much I loved you
that I believed I became invisible.
I became air always to be with you.
To touch you with the legends of the woods
to describe you the shadows of the sea.
And give you away the spells,
the magic spells asked for Paradise to be open.
So much I loved you
that I believed I am immortal.
That no snow can touch me , no darkness
no fear of death
can cross my warm heart.
Beside the fear that one day you may forget me
Come across me as if I never were.
As if I never were next to you like a rustling of the woods,
like a breath
like a wolf who asks nothing more
than your tender look.
So much I loved you
That I believed only if I lose you
only then can I be touched by death.
Thanassis Kostavaras
Τόσο πολύ σ' αγάπησα
που πίστεψα πως είχα αγγίξει την αθωότητα.
Κι ενώ ήμουνα λύκος
ερχόμουν να γρατσουνήσω την πόρτα σου.
Να βγεις να μου ρίξεις έστω μόνο μια τρυφερή σου ματιά
και να βουρκώσουν από ευτυχία τα μάτια μου.
Τόσο πολύ σ' αγάπησα
που πίστεψα πως έγινα αόρατος.
Έγινα αέρας να βρίσκομαι πάντα κοντά σου.
Να σ' αγγίζω με τους θρύλους του δάσους
να σου περιγράφω τους ίσκιους της θάλασσας.
Και να σου φανερώνω τα λόγια
τα μαγικά λόγια που ζητάει για να ανοίξει ο Παράδεισος.
Τόσο πολύ σ' αγάπησα
που πίστεψα πως είμαι αθάνατος.
Πως κανένα χιόνι δεν μπορεί να μ' αγγίξει, κανένα σκοτάδι
κανένας φόβος του θανάτου
δεν μπορεί να περάσει απ' τη ζεστή μου καρδιά.
Έξω απ' το φόβο πως ίσως μια μέρα θα με ξεχάσεις.
Θα περάσεις πλάι μου σαν να μην υπήρξα, να μη σ' άγγιξα.
Να μην ήρθα κοντά σου, σαν ένα θρόισμα του δάσους,
σαν ένας αέρας
σαν ένας λύκος που δεν ζητάει τίποτ' άλλο
παρά μια τρυφερή σου ματιά.
Τόσο πολύ σ' αγάπησα.
Τόσο που πίστεψα πως μόνον όταν σε χάσω
τότε μόνον θα μπορέσει να μ' αγγίξει ο θάνατος.
Θανάσης Κωσταβάρας (Η μακρινή άγνωστη χώρα , 1999)
No comments:
Post a Comment