Yiannis Ritsos

                                                       Claude Monet , rue Montorgueil in Paris

And you to be away

Think of life taking its own way
And you to be away,

Springs to come

with many windows wide open,
And you to be away,

Girls to arrive at the benches of the garden

in coloured dresses,

And you to be away,

Youngsters swimmimg at noon,

And you to be away,
A tree in bloom bending into the water,

Many flags waving at the balconies,

And you to be away,

...

Yiannis Ritsos



Και εσύ να λείπεις

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
Και εσύ να λείπεις,
Να’ ρχονται οι Άνοιξες
με πολλά διάπλατα παράθυρα,
Και εσύ να λείπεις,
Να’ ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του
κήπου
με χρωματιστά φορέματα,
Και εσύ να λείπεις,
Οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
Και εσύ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
Πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
Και εσύ να λείπεις,

...

Yiannis Ritsos

Yiannis Ritsos

                 Dimitris Kondilis

The poems I have lived in your body in silence,

will ask me, someday, when you leave, their voice  back.
But I'll have no voice anymore to pronounce them. Because you always used
to walk barefoot in the rooms, and then  you used to shrink in bed
a skein of feathers,  silk and wild flame. You were crossing your arms 
around your knees, leaving your dusty rose feet provocatively stretched.
Remember me – you told me – like this;
exactly like this remember me with my dirty feet; with my hair 
thrown over my eyes– because like this I can see you deeper. So,
how can I have a voice anymore? Never has  Poetry walked in such a way
under the all white apple trees in bloom of any Paradise.

Yiannis Ritsos, Words of flesh, 1981

± ± ± ±

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα ’χω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, κι υστέρα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. Να με θυμάσαι – μου ’λεγες – έτσι˙
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου˙ με τα μαλλιά μου
ριγμένα στα μάτια μου – γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν,
πώς να ’χω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου.

~Γιάννης Ρίτσος ~ Σάρκινος λόγος , Κέδρος 1981