Kostas Stergiopoulos

                                                                     Christos Bokoros
ΙV.

The tempest resides in your naked breasts,
with the palpitation of the earth your heart beats
and with the juice of the trees your blood swells.
You know how to sail on the wing of the wind.

Moonstruck you look for me at midnight·
you look for the sky on earth, you ask for the earth in the sky.
But most of all you know the night's misteps.
You know how to hunt birds and clouds,
when I steal you from another's hidden vineyard,
you know the secret path of love.

I lean to listen to  the earth and to your heart.


Kostas Stergiopoulos, Transformations of the idol, Midnight sun, 1991

ΙV.

Η τρικυμία κατοικεί στα γυμνά στήθη σου,
με τον παλμό της γης χτυπάει η καρδιά σου
και με των δέντρων το χυμό φουσκώνει το αίμα σου.
Ξέρεις με το φτερό του ανέμου ν' αρμενίζεις.

Αλαφροΐσκιωτη με ψάχνεις τα μεσάνυχτα·
τον ουρανό στη γη ζητάς, τη γη στον ουρανό γυρεύεις.
Μα πιο καλά ξέρεις της νύχτας τα στραβά πατήματα.
Ξέρεις να κυνηγάς πουλιά και σύννεφα,
όταν σε κλέβω από άλλου τον κρυφό αμπελώνα,
ξέρεις το μυστικό το μονοπάτι του έρωτα.

Σκύβω ν' αφουγκραστώ τη γη και την καρδιά σου.


Κώστας Στεργιόπουλος . Οι μεταμορφώσεις του ειδώλου, Ο ήλιος του Μεσονυκτίου, Νεφέλη 1991

Kostas Stergiopoulos

                                                        Christian Schloe, Night flight

The Stranger

In our darkest depths
somebody holds the key of our existence,
always lost, solitary and enigmatic,
with memory older than the world, loaded
with all our wounds and remorses.

Sad, teasing or even happy
invisible  he reigns over us:
he receives the outer impact
and gives the answer.
He reminds us of the past
and foretells the future.

Sometime , however,  he leaves us unaware.
And when ignorant we plan new outings
he leans by then  exhausted, sleepy
and he is ready to migrate, showing no concern
for our own ephemeral  earthy plans.


Kostas Stergiopoulos, The shadow and the light, 1960

Ο Άγνωστος

Στα σκοτεινά έγκατά μας κατοικεί
κάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας,
χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος,
με μνήμη πιο παλιά απ' τον κόσμο, φορτωμένος
με τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας.

Θλιμμένος, περιπαιχτικός ή και χαρούμενος,
αόρατος μας κυβερνά:
δέχεται απ' έξω τον αντίχτυπο
και δίνει την απάντηση.
Τα παρελθόντα μας θυμίζει
και τα μέλλοντα μας προμηνά.

Κάποτε, ωστόσο, μας αφήνει ανυποψίαστους.
Κι εκεί που ανίδεοι σχεδιάζουμε νέες εξορμήσεις,
εκείνος γέρνει πια κατάκοπος, έχει νυστάξει
κι είν' έτοιμος ν' αποδημήσει, αδιαφορώντας
για τα δικά μας τα εφήμερα επίγεια σχέδια.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ, Η σκιά και το φως ,1960

Kostas Stergiopoulos

                                          Carl Vilhelm Holsoe

Furtive act

She was beautiful in her vagueness
the one keeping me
between darkness and light,
where night and day keep in balance,
with half her face in the light and the other half in the dark.

Beautiful, with undefined extensions.

As if it breaks dawn in winter
a bright day in mid-January,
and sometimes, as if "on the other
side of the death notices".

A furtive act,
that sometime comes to an end
like life.


Kostas Stergiopoulos, When there is still time, 2008

Πράξις λαθραία

Ήταν ωραία στην αοριστία της
αυτή που με κρατούσε
ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,
εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,
με μισό πρόσωπο στο φως και τ' άλλο στο σκοτάδι.

Ωραία, με προεκτάσεις απροσδιόριστες. 

Όπως όταν χαράζει το χειμώνα
μέρα λαμπρή στα μέσα του Γενάρη,
κι άλλοτε, σαν «από την άλλη
μεριά αγγελτηρίων θανάτου».

Πράξις λαθραία,
που κάποτε κι αυτή τελειώνει
σαν τη ζωή.



Κώστας Στεργιόπουλος, Όσο είναι ακόμα καιρός, Ερμής, 2008
ανθολόγηση: Στέφανος Διαλησμάς

Kostas Stergiopoulos

the myth of Pygmalion and Galatea by Jean-Leon Gerome (c. 1890).



If it’s called this way, then it must be love

the thing that pushes me with such certainty

with such  eagerness

Dark as despair , strong as hope

Never has it run

so warm the blood into my veins.

It came  in as a tornado , split me in two

opening impetuously doors and windows.

It’s not called love, it’s called fever.

Heavy as pregnancy,

birth which doesn’t come.

You never know what’s going to be born:

demon or angel?

As  soft as a fluff, a feather, a down

on one hand it raises you 

                                       to the highest top

on the other it throws you to the abyss.

You become heavier and lighter.

As you  lose the earth under your feet.

Kostas Stergiopoulos (Midnight Sun, 1991)

a         b         c

Αν έτσι λέγεται, τότε θα 'ναι ο έρωτας
αυτό που με σπρώχνει με τέτοια βεβαιότητα
και τόση αδημονία.
Σκοτεινό σαν την απόγνωση, δυνατό σαν την ελπίδα.
Ποτέ δεν είχε τρέξει 
τόσο ζεστό το αίμα στις φλέβες μου.

Μπήκε σα σίφουνας, με χώρισε στα δυο,
ανοίγοντας ορμητικά πόρτες και παράθυρα.

Αυτό δε λέγεται έρωτας, λέγεται πυρετός.
Βαρύς σαν την εγκυμοσύνη,
σα γέννα που δεν έρχεται.
Δεν ξέρεις τι θα γεννηθεί: δαίμονας ή άγγελος;

Σα χνούδι, σα φτερό, σαν πούπουλο απαλός,
μια σ' ανεβάζει
                         στην πιο ψηλή κορφή
και μια σε ρίχνει σ' ένα βάραθρο.

Γίνεσαι πιο βαρύς και πιο ελαφρύς.
σου φεύγει η γη κάτω απ' τα πόδια.

Κώστας Στεργιόπουλος
(Ο ήλιος του Μεσονυκτίου , Νεφέλη 1991)