Nikos Karouzos

                                                    Eros,  Pompei , Roman fresco

Eros is morning dew
that dries in a little while

all what's left is musical sadness

to the end of the world.

Eros exists in memory

love does not.

So we aim for immortality.

Nikos Karouzos, Oedipus tyrannised



Ο έρωτας είναι πρωινή δροσιά
που σε λίγο στεγνώνει
κι απομένει μουσική δυστυχία
στα πέρατα.
Ο έρωτας είναι μέσα στη μνήμη
μα η αγάπη όχι.
Σκοπεύουμε λοιπόν αθανασία.


Νίκος Καρούζος, Οιδίπους Τυραννούμενος και άλλα ποιήματα,Ίκαρος, 2014

Nikos Karouzos

                                               Franz Kupka (1871-1957)The Yellow Scale (Charles Baudelaire)

Romantic Epilogue

Don't you ever read me if you haven't
followed funeral services of unknown men
or even memorials.
When you haven't guessed
the power
that renders love
equal to death.
When you haven't flown a kite on an Ash Monday
without tormenting it
by pulling its string more and more.
When you don't know when Nostradamus
smelt the flowers.
When you never went not even once
to a ceremony of the Deposition
When you are not aware of any past perfect.
If you don't love animals
and especially weasels.
If you don't hear thunders pleasantly
everywhere.
When you don't know that beautiful Modigliani
drunk at three in the morning
knocked violently on a friend's door
looking for the poems by Villion
and started to read aloud for hours
disturbing the universe.
When you call nature our mother and not our aunt.
When you don't drink the innocent water happily.
If you have not understood that Flora
is rather our era.
WET PAINT
BEWARE.
Don't you ever read me
when
you are
right.
Don't you ever read me
if you did not get into confllict with the body...
Time to go
I have no more breast.


Nikos Karouzos, 1969

Ρομαντικός επίλογος

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγκο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.


Νίκος Καρούζος, Πενθήματα, 1969

Nikos Karouzos

                                  Martin Johnson Heade,Orchid and Hummingbird near a Mountain Waterfall,1902

 

First  dialogue 

As if we never existed
still we ached from the depths.
Not even an explanation was given to us
at least for the fragrance of flowers.
The other half of our age will pass
pretending gambling with death .
And we said love has no time
to appear in person.
A music
worthy of our thrills
was never heard.
We were found  in an intermission of this world
every man for himself.
We will be saved by a sweetness
crowned with thorns.
Silent flowers rejoice
with  calyxes' concentration
terror in your heart gets refined.
Deep  inside Lord operates
deep inside we coexist.
Subtle soul has no rocky passions
and always sings the song of patience.
Oh we shall return to beauty 
one day...
With the sacrifice of the surrounding phenomenon
soul will  recapture its solitude.

Nikos Karouzos, Dialogues ,1956

Διάλογος πρῶτος

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σῴζων ἑαυτὸν σωθήτω.
Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας. 
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ 
 μία μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.

Νίκος Καροῦζος, Διάλογοι, 1956

Nikos Karouzos

 

               Pierre Bonnard , Le cabinet de toilette

 

Woman obstinacy of Asia

You are a continent of breasts from the depths of races
wandering like the moon
pain is a curl and your love is mercury
woman obstinacy of Asia.
When you throw a glance at the valleys to mellow
as the winds make it travel to the heights
you reap the branches and you pour poison into the moon
like a murder alone you reside in consciousness
conspiring against the divinities of the birds
you with the black river hair
you again and again with the dark eyes
I tell the sun to stand with  no kindness
ripping the large colour of the dream
the sun to fight you with noisy brimstone
and ruin all the memory that tortures me.
Those were the times that brought me to your steps
vegetal dinosaurs celestial amplitude
a loose beam of blood ready to scatter
when I shouted with no answer: I want to become blue.
You came to stay till death
with purple reflections from the limbs
I asked but never found out where you got the darkness
In mystic streams you lock your sound
alone with that explosive voice of silence.
You came to stay till  far off dusk
went across bodies still on a journey.
I haven't lived and the beauty of Attica is my whole journey.
In all those sorrows singing
I know nothing of the weapon of oblivion.


Nikos Karouzos ( The doe of stars , 1962)

—   —  —   —

«Γυναίκα, πείσμα της Ασίας»

Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ΄ τα βάθη των φυλών

είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι

ο πόνος είναι πλοκαμός κι η αγάπη σου υδράργυρος

γυναίκα, πείσμα της Ασίας.

Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει

καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν ως τα ύψη

νέμεσαι τα κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μες στο φεγγάρι.

Μόνη σα φόνος κατοικείς τη συνείδηση

συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών

εσύ με μαύρα ποταμικά μαλλιά

εσύ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.

Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρίς την αγαθότητα

σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου

στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι

και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.

Να οι καιροί στα βήματα σου μʼ έφεραν

οι φυτικοί δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη

μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει

τότε που φώναζα δίχως απόκριση: Θέλω να γίνω γαλάζιος.

Ήρθες να μείνεις ως το θάνατο

με πορφυρές ανταύγειες απʼ τα μέλη

ρώτησα μα δεν έμαθα που βρήκες το σκοτάδι

σε μυστικά ρυάκια κλειδώνεις τον ήχο σου

μόνη με την εκρηκτική φωνή της σιωπής.

Ήρθες να μείνεις ως το μακρινό χάραμα

σώματα πέρασες ακόμη ταξιδεύεις.

Εγώ δεν έζησα κι η ομορφιά της Αττικής είνʼ όλο το ταξίδι μου.

Σε τόσους καημούς τραγουδώντας

δεν ξέρω τʼ όπλο της λησμονιάς.

(Νίκος Καρούζος,  Η έλαφος των άστρων, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)