Edmond-François Aman,1890
PSAPFA
The tenth
The ultimate muse
I have fallen down by the high
Lefkada's cliffs.
My separate limbs
Got enfolded in harmony
Around dead lovers
Palimpsest me, fragment.
Ι was spelled by national papers
Pious monks shivering
Filled with me the gaps
Of their leaking walls.
Archeologists, philologues, conservators
Try to assemble me
Adjusting me
Wings.
I never jumped into the void
It was just
The moon that hid
And I sleep alone.
Stella Alexopoulou, 2005
ΨΑΠΦΑ
Η δέκατη
Η έσχατη μούσα
Καταγκρεμίστηκα από τους ψηλούς
Της Λευκάδας βράχους.
Τα σκόρπια μέλη μου
Τυλίχθηκαν συντροφικά
Γύρω από νεκρούς εραστές
Παλίμψηστος εγώ, σπάραγμα.
Εθνικά χαρτιά με συλλάβισαν
Ευσεβείς μοναχοί τρέμοντας σύγκορμοι
Μ’ έχωσαν σε τρύπες
Των τοίχων τους που έμπαζαν.
Αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, συντηρητές
Με συναρμολογούν
Μου προσαρμόζουν
Φτερά.
Ποτέ δεν πήδηξα στο κενό.
Απλώς
Κρύφτηκε το φεγγάρι
Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Στέλλα Αλεξοπούλου, Ανέκδοτα Ποιήματα, 12/5/2005
(Για τον Τάσο Γαλάτη και τον Βάσο Τσακατίκα)
Archeologists, philologues, conservators
Try to assemble me
Adjusting me
Wings.
I never jumped into the void
It was just
The moon that hid
And I sleep alone.
Stella Alexopoulou, 2005
ΨΑΠΦΑ
Η δέκατη
Η έσχατη μούσα
Καταγκρεμίστηκα από τους ψηλούς
Της Λευκάδας βράχους.
Τα σκόρπια μέλη μου
Τυλίχθηκαν συντροφικά
Γύρω από νεκρούς εραστές
Παλίμψηστος εγώ, σπάραγμα.
Εθνικά χαρτιά με συλλάβισαν
Ευσεβείς μοναχοί τρέμοντας σύγκορμοι
Μ’ έχωσαν σε τρύπες
Των τοίχων τους που έμπαζαν.
Αρχαιολόγοι, φιλόλογοι, συντηρητές
Με συναρμολογούν
Μου προσαρμόζουν
Φτερά.
Ποτέ δεν πήδηξα στο κενό.
Απλώς
Κρύφτηκε το φεγγάρι
Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Στέλλα Αλεξοπούλου, Ανέκδοτα Ποιήματα, 12/5/2005
(Για τον Τάσο Γαλάτη και τον Βάσο Τσακατίκα)
Οἱ συμπληγάδες πέτρες
ReplyDeleteΞυπνοῦσα λουσμένη στόν ἱδρῶτα,
ἡ φωνή πνιγμένη ἀπό τόν τρόμο,
παιδί, ἔφηβος, νέα γυναίκα:
Οἱ φριχτές πέτρες τεράστιες
συγκρούονταν,θά μέ συνέθλιβαν,
ποτέ δέν θά περνοῦσα!
Κι ἐρχόσουν ἐσύ, Ἀργώ,
γοργή σάν τό συνονόματό σου καράβι,
νά μοῦ πεῖς πῶς θά περάσω:
«Δές τό περιστέρι… Πρόλαβε…
Μόνο λίγο ἕνα φτερό του τσακίστηκε!»
Ἀστραπή κι ἐγώ περνοῦσα
θανατηφόρες πύλες.
Μ’ ἕνα φτερό τσακισμένο
πέρασε καί τοῦτος ’δῶ ὁ βίος
πού κρατάει ὅσο
ὁ ὕπνος μιᾶς νύχτας.
Καί μέ τό χάραμα,
τήν ὥρα τήν χαρίεσσα,
ἀναχωροῦμε.
Ποῦ εἶσαι,γοργό καράβι μου,
γιαγιά,νά προλάβω νά περάσω;
Ἀπαρηγόρητη εἶμαι!
Στέλλα Ἀλεξοπούλου, Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.
Καλό μήνα, ω αγαπημένη ελκυστικών στίχων και ήχων.
Καλή μου Ροζαμούνδη, είναι υπέροχο! Σ ευχαριστώ πολύ-πολύ!! <3
ReplyDelete