Για μένα ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ σημαίνει "Γραμμένα φιλιά".
*
(...) Πώς να σε σώσω με τις λέξεις… Υπάρχεις πανταχού απών, σε όλα τα φθινόπωρα που ξαναρχίζουν ίδια.
Όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες. Με ξένη γλώσσα μου μιλούν τα περασμένα χείλη σου, με δάνειο ύφος με ορθοσκοπούν τα μάτια σου.
Έχω, βλέπεις, πάντα την προσδοκία πως κάποια φωτογραφία θα πάρει άλλη έκφραση, το χέρι σε μιαν άλλη θα μετακινηθεί σαν χαιρετισμός, αλλού η συνοφρύωση θα γίνει χαμόγελο, θα μετακινηθεί, τέλος πάντων, προς ένα αβέβαιο μέλλον.
(...) Κι αν πάθω αλτσχάιμερ και σε ξεχάσω; Αν η γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ' αναγνωρίζω; Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου; Αν χάσω για πάντα τον ύπνο μου και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα ενύπνια; Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές; Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου; Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω; Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα μες στο δωμάτιό σου; Και πιο πολύ αν τίποτα απ όλα αυτά δεν συμβεί, αν συνηθίσω την απουσία σου, αν λησμονήσω, αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ' αρνηθώ;
(...) ΘΕΛΩ να θυμάμαι όλους τους ιριδισμούς των ματιών σου, εκείνο το απόγευμα του Ιουνίου. Να καταμετρήσω τις εκφράσεις στο πρόσωπο όταν με πλησίαζες κι έβρεχε. Να απομνημονεύσω όλα τα δακτυλικά σου αποτυπώματα πάνω σε γυάλινα αντικείμενα. Να επιβεβαιώσω, δύσπιστος, τις παλμικές κινήσεις της χαράς, στη φωνή του τηλεφωνήματος της 10ης Απριλίου.
(...) ΟΜΩΣ γερνώ ανήμπορος και τίποτα δεν κατέχω, όλα ξεθωριάζουν γλυκά και μ’ εγκαταλείπουν, όλα αδυνατίζουν και χάνονται στο βάθος μιας μνήμης ισχνής που δεν αναλύει, ούτε συναρμόζει. Ζητώ τα θρύμματα κι έχω το ακέραιο· ποθώ τα χιλιάδες κομμάτια κι έχω το όλο· ανιχνεύω το πολλαπλό κι έχω το ένα.
ΥΓ. Όχι, δεν είναι ερωτική ποίηση. Αυτό το χαμηλόφωνο σπαρακτικό ποίημα γράφτηκε την ώρα που ο πατέρας/ποιητής δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα δάκρυά του για τον θάνατο του γιου του σε ηλικία 25 ετών.
Για μένα ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗΣ σημαίνει "Γραμμένα φιλιά".
ReplyDelete*
(...)
Πώς να σε σώσω με τις λέξεις…
Υπάρχεις πανταχού απών, σε όλα τα φθινόπωρα που ξαναρχίζουν ίδια.
Όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες.
Με ξένη γλώσσα μου μιλούν τα περασμένα χείλη σου, με δάνειο ύφος με ορθοσκοπούν τα μάτια σου.
Έχω, βλέπεις, πάντα την προσδοκία πως κάποια φωτογραφία θα πάρει άλλη έκφραση, το χέρι σε μιαν άλλη θα μετακινηθεί σαν χαιρετισμός, αλλού η συνοφρύωση θα γίνει χαμόγελο, θα μετακινηθεί, τέλος πάντων, προς ένα αβέβαιο μέλλον.
(...)
Κι αν πάθω αλτσχάιμερ και σε ξεχάσω;
Αν η γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ' αναγνωρίζω;
Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου;
Αν χάσω για πάντα τον ύπνο μου και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα ενύπνια;
Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές;
Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου;
Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω;
Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα μες στο δωμάτιό σου;
Και πιο πολύ αν τίποτα απ όλα αυτά δεν συμβεί, αν συνηθίσω την απουσία σου, αν λησμονήσω, αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ' αρνηθώ;
(...)
ΘΕΛΩ να θυμάμαι όλους τους ιριδισμούς των ματιών σου, εκείνο το απόγευμα του Ιουνίου.
Να καταμετρήσω τις εκφράσεις στο πρόσωπο όταν με πλησίαζες κι έβρεχε.
Να απομνημονεύσω όλα τα δακτυλικά σου αποτυπώματα πάνω σε γυάλινα αντικείμενα.
Να επιβεβαιώσω, δύσπιστος, τις παλμικές κινήσεις της χαράς, στη φωνή του τηλεφωνήματος της 10ης Απριλίου.
(...)
ΟΜΩΣ γερνώ ανήμπορος και τίποτα δεν κατέχω, όλα ξεθωριάζουν γλυκά και μ’ εγκαταλείπουν, όλα αδυνατίζουν και χάνονται στο βάθος μιας μνήμης ισχνής που δεν αναλύει, ούτε συναρμόζει.
Ζητώ τα θρύμματα κι έχω το ακέραιο·
ποθώ τα χιλιάδες κομμάτια κι έχω το όλο·
ανιχνεύω το πολλαπλό κι έχω το ένα.
ΥΓ. Όχι, δεν είναι ερωτική ποίηση.
Αυτό το χαμηλόφωνο σπαρακτικό ποίημα γράφτηκε την ώρα που ο πατέρας/ποιητής δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα δάκρυά του για τον θάνατο του γιου του σε ηλικία 25 ετών.
Ευχαριστώ, Ρόζα μου!
ReplyDeleteΝαι δυστυχώς, έχω υπόψη μου το τραγικό περιστατικό του χαμού του παιδιού του.
A link to my boyfriend :) Hopefully Laszlo will understand!
ReplyDelete