Monday 23 January 2017

Kostas Montis

         
                                                 Artemisia Gentileschi - Sleeping Venus


I know,

but I choose again

the dream...


Kostas Montis




Ξέρω,

μα επιλέγω ξανά

τ' όνειρο...


Κώστας Μόντης

2 comments:

  1. Λατρεύω την επιγραμματικότητα του Μόντη από τότε που διάβασα τους στίχους:

    ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΝ

    Δεν είχες τίποτα να πεις, κύριε.
    Γιατί ηνώχλησες τις λέξεις,
    γιατί τις ηνώχλησες;

    ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ, «Στιγμές» 1958-1975. Κέδρος, 1978. 28.

    Όμως, όμως... Ο συνειρμός -σας έπρηξα με τους συνειρμούς μου- με πάει στη Δημουλά:

    ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΙΣ

    Φυσικά και ονειρεύομαι.
    Ζει κανείς μόνο με ένα ξερό μισθό;

    Πόσο συχνά;
    Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.

    Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρά σας;
    Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
    και μάλλον μετανιώνουν οριστικά τους όλοι.

    Είναι ελευθέρα η είσοδος;
    Όχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
    πριν ελπίσω. Μου τη δίνει εν γένει
    μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.

    Να πιστέψω δίχως ν’ αγγίξω
    να μη μιλήσω διόλου στον καπνό
    γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
    μόνο διά του βλέμματος ν’ αφήσω
    το αίτημά μου στην κρεμάστρα
    ό, τι μου δοθεί να το δεχτώ
    κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
    μ’ αυτό που ζωγραφίζει η έκκλησή μου –
    θα την επανεύρει μόλις ξαναχαθεί.

    Ένα μόνο δε μου δίνει το όνειρο.
    Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω.
    Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
    Θα ‘ταν γεράματα.

    (Κική Δημουλά, Ποιήματα, Ίκαρος)

    ReplyDelete
  2. Καλά, Ρόζα μου,το πρώτο το έχω παντιέρα! Να ήξερες πόσες φορές το έχω σκεφτεί ή και αναφέρει διαβάζοντας ποιήματα κάποιων "ποιητών"...

    ReplyDelete