Only
"Only through sorrow"
V. Leontaris
V. Leontaris
Only because I miss you I write you poetry
Only for that
Only for that
Because deprivation is a bad consultant
It looks for accomplices
It browses books ruminates events with drowsy eyes
It ravages the last memories invents ways for us to
Exist away from you while your absence cannot be endured and
By the way
Which verse can bear your look or your lips
even if we don't
Say about your fingers where your little soul barrows and
Trembles for us not to get lost
Which poem takes our breath away as the sight
of your body
Tell me which.
It browses books ruminates events with drowsy eyes
It ravages the last memories invents ways for us to
Exist away from you while your absence cannot be endured and
By the way
Which verse can bear your look or your lips
even if we don't
Say about your fingers where your little soul barrows and
Trembles for us not to get lost
Which poem takes our breath away as the sight
of your body
Tell me which.
Μόνον
«Μόνον δια της λύπης ...»Β. Λεοντάρης
Μόνον διατί μου λείπεις κάθομαι και σου γράφω ποιήματα
μόνον
Διότι η στέρηση είναι κακός σύμβουλος
ψάχνει για συνεργούς
Ξεφυλλίζει βιβλία μηρυκάζει γεγονότα με νυσταλέο βλέμμα
Ρημάζει τις τελευταίες αναμνήσεις εφευρίσκει τρόπους να
Υπάρξουμε μακριά σου ενώ δεν αντέχεται η απουσία κι εδώ
Που τα λέμε
Ποιος στίχος αντέχει το βλέμμα σου ή τα χείλη σου
κι ας μην
Πούμε για τα δάχτυλα όπου καταφεύγει η ψυχούλα σου και
Τρέμει μην χαθούμε
Ποιο ποίημα μας κόβει την ανάσα όπως η θέα
του κορμιού σου
Πες μου ποιο.
Τάσος Πορφύρης, από τη συλλογή Σώμα Κινδύνου, 2004
Συγκεντρωτική έκδοση Νεμέρτσκα Ποιήματα (1961-2011), 2013
Δεν μπορώ να αντισταθώ σ' έναν Κόρφη ακόμα:
ReplyDeleteΤης μοναξιάς
Και μη θελήσεις να σου προσφέρω τη μοναξιά μου,
Αυτή την ήρεμη ακροθαλασσιά με τους πευκώνες,
Τ’ αρχαία ερείπια, τα φοβισμένα ζώα, τα κρίνα
Των βράχων. Μη θελήσεις να σου προσφέρω τις ώρες μου,
Σπαταλημένες σε πολυσύχναστους σταθμούς,
Ανάμεσα στην πλήμμη των επιστροφών και τη ρηχία των αναχωρήσεων,
Λησμονημένες αποσκευές,
που δεν περιμένουν πια κανένα.
Εσύ,
Όσο κι αν στάθηκες κοντά μου, κι αν με τύλιξες
Με τις βαθύκολπες πτυχές σου σαν ζεστό ύφασμα,
‒Που προστατεύει το χειμώνα τα έρημα αγάλματα‒
Μη θελήσεις να σου προσφέρω την ηρεμία που δοκίμασα,
Τριγυρνώντας σε φτωχογειτονιές ολομόναχος,
Κι ανάβοντας με τη φλόγα της καρδιάς μου
Τους λυχνοστάτες από σπίτι σε σπίτι.
Τάσος Κόρφης: Εγκώμια (1993), Ποιήματα Β΄, Πρόσπερος, Αθήνα 1997
Κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στον Κόρφη καλή μου Ρόζα!
ReplyDelete