Carl Vilhelm Holsoe
Furtive act
She was beautiful in her vagueness
the one keeping me
between darkness and light,
where night and day keep in balance,
with half her face in the light and the other half in the dark.
Beautiful, with undefined extensions.
As if it breaks dawn in winter
a bright day in mid-January,
and sometimes, as if "on the other
side of the death notices".
A furtive act,
that sometime comes to an end
like life.
Kostas Stergiopoulos, When there is still time, 2008
Ήταν ωραία στην αοριστία της
αυτή που με κρατούσε
ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,
εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,
με μισό πρόσωπο στο φως και τ' άλλο στο σκοτάδι.
Ωραία, με προεκτάσεις απροσδιόριστες.
the one keeping me
between darkness and light,
where night and day keep in balance,
with half her face in the light and the other half in the dark.
Beautiful, with undefined extensions.
As if it breaks dawn in winter
a bright day in mid-January,
and sometimes, as if "on the other
side of the death notices".
A furtive act,
that sometime comes to an end
like life.
Kostas Stergiopoulos, When there is still time, 2008
Πράξις λαθραία
Ήταν ωραία στην αοριστία της
αυτή που με κρατούσε
ανάμεσα στο σκοτάδι και στο φως,
εκεί που ισορροπούν η μέρα με τη νύχτα,
με μισό πρόσωπο στο φως και τ' άλλο στο σκοτάδι.
Ωραία, με προεκτάσεις απροσδιόριστες.
Όπως όταν χαράζει το χειμώνα
μέρα λαμπρή στα μέσα του Γενάρη,
κι άλλοτε, σαν «από την άλλη
μεριά αγγελτηρίων θανάτου».
Πράξις λαθραία,
που κάποτε κι αυτή τελειώνει
σαν τη ζωή.
Κώστας Στεργιόπουλος, Όσο είναι ακόμα καιρός, Ερμής, 2008
ανθολόγηση: Στέφανος Διαλησμάς
Εκπληκτικό ποίημα επιλέξατε, αγαπημένη της ποίησης.
ReplyDeleteΠροσωπικά, θα αποχαιρετήσω τον Κώστα Στεργιόπουλο με το ποίημα που τον γνώρισα.
Ο Άγνωστος
Στα σκοτεινά έγκατά μας κατοικεί
κάποιος που το κλειδί κρατάει της ύπαρξής μας,
χαμένος πάντα, μοναχός κι ανεξιχνίαστος,
με μνήμη πιο παλιά απ' τον κόσμο, φορτωμένος
με τις πληγές μας όλες και τις τύψεις μας.
Θλιμμένος, περιπαιχτικός ή και χαρούμενος,
αόρατος μας κυβερνά:
δέχεται απ' έξω τον αντίχτυπο
και δίνει την απάντηση.
Τα παρελθόντα μας θυμίζει
και τα μέλλοντα μας προμηνά.
Κάποτε, ωστόσο, μας αφήνει ανυποψίαστους.
Κι εκεί που ανίδεοι σχεδιάζουμε νέες εξορμήσεις,
εκείνος γέρνει πια κατάκοπος, έχει νυστάξει
κι είν' έτοιμος ν' αποδημήσει, αδιαφορώντας
για τα δικά μας τα εφήμερα επίγεια σχέδια.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ, Η οχιά και το φως (1960)
ΥΓ1. Χρειάστηκε να πεθάνει και ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, για να αξιωθώ να δω τους "Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας".
ΥΓ2. Για τον αποχαιρετισμό του David Bowie θα διάλεγα
David Bowie -Ryuichi Sakamoto
https://www.youtube.com/watch?v=HPgOO-nFwas
Μένω συγκλονισμένη από το ποίημα αυτό που αγνοούσα. Χίλια ευχαριστώ, καλή μου Ρόζα που το μοιράστηκες μαζί μου!
ReplyDeleteΤην ταινία την έχω δει παλιότερα.
Όσον αφορά το David, στ' αλήθεια είναι τόσα τα τραγούδια του που αγαπώ.Να μη μιλήσω και για τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις!