Stelios Geranis

 

                                 Iro Nikopoulou

 

 

Orthography

Omikron does not suit you.
It is a closed element. I want you
to fall
into my arms
with omega.

Omega to become your lips
Omega to become your arms
Omega to become your body
So I can study orthography.


Stelios Geranis


{    {   {    {  {


Ορθογραφία

Δεν σου ταιριάζει το όμικρον
Είναι στοιχείο κλειστό.Εγώ θέλω
να πέσεις
στην αγκαλιά μου
με το ωμέγα.


Ωμέγα να γίνουν τα χείλη σου.
Ωμέγα να γίνουν τα χέρια σου.
Ωμέγα να γίνει το σώμα σου
να σπουδάσω ορθογραφία.

Στέλιος Γεράνης

Chryssanthie Polyzou

                                                            Georges Hitchcock, Calypso , 1906
Nostos

Circe if you want  me to bewitch you,
Calypso to enchant you,
or Penelope to wait for you,
it 's up to you to decide,
my Ulysses...


Chryssanthie  Polyzou

{    {   {    {  {    

Νόστος

Κίρκη αν με θες να σε μαγέψω,
Καλυψώ να σε κανακέψω,
ή Πηνελόπη να σε περιμένω,
εσύ το ορίζεις ,
Οδυσσέα μου.


Χρυσάνθη Πολύζου

Giorgos Ch. Theocharis

                                                 Johannes Vermeer, The Art of Painting, 1667

With abundant modesty

Sometimes even poets 
are unable to write.

That happens when I think of you.

I find no words to tell you beside those that compose you.

If I omit one I do you wrong.
If I add one harmony changes.

I break my pencil and I look at you.
In ecstasy and in love. 

In front of you I feel no poet.

More of a framemaker
I look
in front of an exquisite painting.

Giorgos Ch. Theocharis

- Με περισσή σεμνότητα -

Καμιά φορά κι οι ποιητές

αδυνατούν να γράψουν.

Έτσι συμβαίνει όταν σε σκέπτομαι.

Λέξεις δε βρίσκω να σου πω

πέρ' απ' αυτές που σε συνθέτουν.

Αν παραλείψω μια θα σ’ αδικήσω.

Αν θα προσθέσω μια θ' αλλάξει η αρμονία.

Σπάζω το μολύβι μου και σε κοιτώ.

Εκστατικός κι ερωτευμένος.

Απέναντί σου δε νιώθω ποιητής.

Μάλλον σαν κορνιζοποιός

μπροστά σ' εξαίσιο πίνακα

μοιάζω.

 

Giorgos Seferis

                                                                                                      Wassily Kandinsky       

In the sea caves
there is  thirst, there is  love
there is an ecstasy
all hard like shells
you can hold them in your palm

In the sea caves
for  days I gazed at your eyes
And I didn't know you
nor did you know me.

Giorgos Seferis

Kostas Montis

Villa di Livia, fresco

 Whatever we lived,

whatever we loved ,

whatever we called ours,

will be repeated in our absence

with others to live it,

others to love it,

 

others to call it theirs.

Kostas Montis (Moments)

Όλα όσα ζήσαμε,

όλα όσα αγαπήσαμε,

όλα όσα είπαμε δικά μας,

θα επαναλαμβάνουνται στην απουσία μας

 μ’ άλλους να τα ζουν,

άλλους να τ’ αγαπούν,

άλλους να τα λεν δικά τους.

«Στιγμές». Κώστας Μόντης

Christos Laskaris

                                                                          Christos Garoufalis

Variety on a theme:

Like coffee our life.
Only the first sips
are worth it.

Christos Laskaris

Dinos Christianopoulos

                                                                              Spyros Vassiliou

I want to fall into the sea of your eyes
But I don't know how to swim...
Will you come at my rescue
or you will let me drown?


Dinos Christianopoulos

θέλω να πέσω στη θάλασσα των ματιών σου
μα δεν ξέρω κολύμπι
τάχα θα τρέξεις να με σώσεις
ή θα μ' αφήσεις να πνιγώ;

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Το κορμί και το σαράκι

Andreas Embirikos

                                                                        Photo by Andreas Embirikos

ARROWS

A girl in a garden

Two women in a flower pot

Three girls in my heart

No lines no limits

A palm on a window

A palm on a breast

A button unbuttoned

A breast revealed

While Sagittarius with his arrows

shines high in the sky

No lines no limits

Andreas Embirikos

Ενα κορίτσι σ΄ένα κήπο
Δύο γυναίκες σέ μιά γλάστρα
Τρία κορίτσια στήν καρδιά μου
Ανευ ορίων άνευ όρων

Μία παλάμη σ΄ένα τζάμι
Μία παλάμη σ΄ένα στήθος
Ενα κουμπί πού ξεκουμπώνεται
Ενα βυζί πού αποκαλύπτεται
Ενώ ο Τοξότης μέ τά βέλη
Λάμπει ψηλά στόν ουρανό
Ανευ ορίων άνευ όρων

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ,Η ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΜΑΣΤΩΝ

Giorgis Pavlopoulos, The passkeys

                                           Nissyros , photo Michael Müller

 

 

THE PASSKEYS

 

Poetry is an open door.

Many are those looking inside without seeing

anything and they pass by. But some         

see something, their eye catches something

and bewitched  try to get in.
Then the door shuts. They knock, no answer.
They look  for the key.
Noone knows who has it. They sometimes waste 

their entire life in vain trying  to find the secret to get it open.

They make passkeys. They try.

The door doesnt open anymore. Never did

for those who managed to see till the background.

Maybe all the poems written since the beginning of the world

is an endless bunch of passkeys

to open the door of Poetry.

But Poetry is an open door.

Giorgis Pavlopoulos

 

  z   z   z   z

Τα αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτε και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποιοι χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Γιώργης Παυλόπουλος

 

 

 

 

Tolis Nikiforou ,never written

 

                                                                             Magritte , Les Amants, 1928

 

Never written

The most beautiful poems
are written without words
the most powerful loves
are never wtitten

A flame is their story
that melts the pen
and burns the paper to ashes
and remains secret,
ecstatic
a scent that still lingers
in the wind of time

The most powerful loves
innocent but at the same time
stygian conspirators
rustle in the twilight
breath or touch
on a silky curtain
caress on a velvet body

Their magic moments
are the shiver of life
equal in divinity to
the awe of death


Tolis Nikiforou

—   —  —   —

Δεν γράφονται ποτέ

Τα πιο ωραία ποιήματα
γράφονται χωρίς λέξεις
οι πιο μεγάλοι έρωτες
δεν γράφονται ποτέ

μια φλόγα είναι η ιστορία τους
που λιώνει το μολύβι
που κάνει στάχτη το χαρτί
και παραμένει μυστική
εκστατική
ένα άρωμα που δεν διαλύεται
στον άνεμο του χρόνου

οι πιο μεγάλοι έρωτες
αθώοι ταυτόχρονα
και καταχθόνιοι συνωμότες
στο μισοσκόταδο θροϊζουν
ανάσα ή άγγιγμα
σε μια μεταξωτή κουρτίνα
και χάδι σε βελούδινο κορμί

τα μαγικά τους δευτερόλεπτα
είναι το ρίγος της ζωής
ισόθεο με το δέος του θανάτου

Τόλης Νικηφόρου  (Φωτεινά παράθυρα, 2014)
  

 

Lina Stefanou

                                                             Edward   Hopper

 

For life

Even if they would draw apart

she would have dug

With rage

With her nails

With hope

irreversibly

unacceptably

inescapably

her myth

inside him!

 

Lina Stefanou

Argyris Chionis

                                                                                                        Hiroshige

      From inner landscapes
 

Joys are birds said a Chinese wise man

and the stronger they are the further they fly away.

Sorrows are trees and  the bigger they are

the deeper roots they grow.

Man is soil.

Deep inside him sorrows spread roots

and he sees the joys fly away

so far away from him.

 

Argyris Chionis

Από τα εσωτικά τοπία...

Οι χαρές είναι πουλιά , είπε ένας Κινέζος σοφός

κι όσο πιο δυνατές είναι τόσο πιο μακριά πετάνε.

Οι λύπες είναι δέντρα κι όσο πιο μεγάλες είναι

τόσο πιο βαθιά ριζώνουν.

Ο άνθρωπος είναι χώμα

βαθιά ριζώνουν μέσα του οι λύπες

και βλέπει τις χαρές μακριά του να πετούν.

 

Αργύρης Χιόνης

Dinos Christianopoulos

                                                                Paul Cézanne, forest path 1892



Like a forest of dreams my solitude
and you wondering around my trees.

My birds have not made you infatuated
nor the rustling of my leaves touches you.

You step over my flowers
and are anxious to leave.

Oh how good it would be that my thickets were impenetrable
how good if you got lost in my forest.


Dinos Christianopoulos

Σα δάσος από όνειρα η μοναξιά μου
και συ περιπλανιέσαι στα δέντρα μου

μήτε τα πουλιά μου σε ξεμυάλισαν
μήτε το θρόισμα των φύλλων μου σε συγκινεί

τσαλαπατάς τα λουλούδια μου
και κοιτάς να φύγεις

τι καλά να’ ταν αδιάβατες οι λόχμες μου
τι καλά να χανόσουν στο δάσος μου

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Athos Dimoulas, cubism

Portrait of Josette 1916, Juan Gris



Cubism

The sun goes down
and your figure comes
every night.

Not the one my eyes
have seen and kept.
But your figure stretched
as if broken to pieces, into layers,
untied a lot - a whole story,
our story, from spasms
of my memory incoherently depicted.

Athos Dimoulas

z    z    z    z

 Κυβισμός

Πέφτει ο ήλιος
κι έρχεται η μορφή σου
κάθε βράδυ.

Όχι αυτή που είδαν
και που κράτησαν τα μάτια μου.
Αλλ' η μορφή σου τανυσμένη,
σαν κομματιαστή , σ' επίπεδα
πολλά λυμένη - μια ιστορία ολόκληρη,
η ιστορία μας , από σπασμούς
της μνήμης μου ασύνδετα εικονισμένη.


Άθως Δημουλάς

Katerina Anghelaki Rooke

Iro Nikopoulou, Angel

 

Angels are heaven's whores.

With their wings they caress

the most weird psychologies.

They know the secrets of selfishness

when they call the leaf tree

and the tree forest.

"God has made us like that", they say , lean

and light spreads like golden hair or laughter.

They hold their hat on their breast

when they say goobye

and enter into another,

better world.

A spicy scent

is all that remains

on the windowsill

and on the lips a taste of betrayal

 by the divine.

 

Katerina Anghelaki Rooke

 

z    z    z    z

 

Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ' ουρανού

με τα φτερά χαϊδεύουν τις πιο αλλόκοτες
ψυχολογίες
ξέρουν τα μυστικά της εγωπάθειας
όταν αποκαλούν το φύλλο δέντρο
και το δέντρο δάσος.
"Έτσι μας έκαν' ο Θεός", λένε, σκύβουν
και χύνεται το φως σαν μαλλί χρυσό ή γέλιο
στο στήθος κρατάνε το καπέλο
την ώρα που λένε αντίο
και μπαίνουν σ' άλλο κόσμο
καλύτερο.
Μια πιπεράτη μυρωδιά
μένει μόνο
στο πρεβάζι του παράθυρου
και στη γλώσσα μια γεύση προδοσίας
απ' το θείο.

 

Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ

 

Odysseas Elytis , monogram

                                                                                Albert Aublet , Selene

This is the way I talk about you and me

Because I love you and in the love I know
To enter like a Full Moon
From everywhere, like your little foot in the immense sheets
To pluck jasmines and I have the power
When you are asleep, to blow and lead you
Through moonlight paths and secret arches of the sea
Hypnotised trees with silvery spiders

The waves have heard of you
How you caress, how you kiss
How you whisper the  "what" and the "eh"
Around the neck in the bay
Always you the light and the shadow

Always you the little star and always me the dark vessel
Always you the harbour and me the right lantern
The wet breakwater and the shine upon the oars

High in the house with the vine branches
The tied roses and the cooling water
Always you the stone statue and always I the growing shadow
The leaning window shutter you and I the wind that opens it
Because I love you and I love you
Always you the coin and I the adoration that cashes it:

So the night , so the roar in the wind
So the drop in the air, so the serenity
All around the despotic sea
Star-filled chamber of the sky
So your slightest breath

I have nothing else anymore than
In the four walls, the ceiling, the floor
To cry out for you and my voice to hit me
to smell of your scent and the people to get angry
Because the untried the brought from elsewhere
People cant stand it and it 's early , do you hear me
It 's still early in this world my love

TO TALK ABOUT YOU AND ME


Odysseas Elytis



III

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:


Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

Οδυσσέας Ελύτης , Το Μονόγραμμα, 1971

Grigoris Sakalis

Gustave Klimt, Danaë ,1907 



In your breasts

to get lost

to take my breath

to lean, to fall asleep

What would a man want

to be happy

a warm body

a little love

no ambition

nor vanity

that tortures the soul

just a little love

and a body that asks for you

to travel inside it

to unknown lands

to places you have never been before

to die

to get reborn

to break free

every dawn

and every sunset

Grigoris Sakalis

Μέσα στα στήθια σου

να χαθώ

να ξαποστάσω

να γείρω, ν’ αποκοιμηθώ

τι θέλει ο άνθρωπος

για να ΄ναι ευτυχής

ένα ζεστό κορμί

και λίγη αγάπη

ούτε φιλοδοξία

ούτε ματαιοδοξία

που βασανίζουν την ψυχή

μονάχα λίγη αγάπη

κι ένα κορμί που σε ζητά

να ταξιδεύεις μέσα του

σε χώρες άγνωστες

σε μέρη που δεν έχεις ξαναδεί

να πεθαίνεις

να ξαναγεννιέσαι

να λυτρώνεσαι

κάθε αυγή



κάθε ηλιοβασίλεμα.

Γρηγόρης Σακαλής