Saturday 16 April 2016

Pantelis Boukalas

                                                          John Collier, Pomps and Vanities 1917

DRESIRE

I want to tell your eyes. I hush.
How can you tell sweetness, how saltiness,
if they happen to co-exist. I learn the sea
from the beginning , from the beginning the fire.

I want to tell your hands. They touch me
as if death slows down, as if time restarts.
I want to tell your teeth. They define me.
they cut and grind me. Pain makes me complete.

I want to tell your lips.The way they nod,
the way they call me, how they capture me
the way they contain fear, how they make love, how they flood
Whatever I say, I call your words, they own me.

In love our hands multiply
our eyes become a starry sky
the body a universe ever dilating
and the world becomes  a pathetic mind's  chaos.
In love words get heavy and beautiful.
And desire always shivers like a thirsty dresire .


Pantelis Boukalas, "Verbs", Agra 2009



ΠΤΟΡΘΟΣ


Θέλω να πω τα μάτια σου. Σωπαίνω.
Πώς την ηδύτητα να πεις, πώς την αρμύρα,
αν τύχει και συγκατοικούν. Μαθαίνω
απ' την αρχή τη θάλασσα, απ' την αρχή την πύρα.


Θέλω να πω τα χέρια σου. Μ' αγγίζουν
και λες πεζεύει ο χάροντας, λες ξαναρχίζει ο χρόνος.
Τα δόντια σου θέλω να πω. Με ορίζουν.
με κόβουν και μ' αλέθουνε. Με ακεραιώνει ο πόνος.


Τα χείλη σου θέλω να πω. Πώς νεύουν,
πώς με καλούν, πώς με ζωγρούν, πώς περιέχουν
το φόβο, πώς τον έρωτα τελούν,πώς θαλασσεύουν.
Ό,τι κι αν πω, τα λόγια σου λέω, που με κατέχουν.

Στον έρωτα τα χέρια μας πληθαίνουν
τα μάτια γίνονται ουρανός αστερωμένος
το σώμα σύμπαν που διαστέλεται αενάως
και κόσμος γίνεται του άθλιου νου το χάος.
Βαραίνουνε στον έρωτα οι λέξεις κι ομορφαίνουν.
Κι ο πόθος πάντοτε σκιρτά σαν πτόρθος διψασμένος.


του Παντελή Μπουκάλα,  "Ρήματα", Άγρα 2009



2 comments:

  1. Σε ένα τόσο ερωτικό ποίημα, τι άλλο να αντιπαραθέσω από το παρακάτω έμμετρο;

    Νταλκάς

    Τον έρωτα σε λέξη μια πώς να τον καταφέρω,
    πάντως πιο ταιριαστός μου φαίνεται ο σεβντάς,
    όχι σεκλέτι ή ντέρτι. Αγρίως υποφέρω
    μα στην αγάπη δεν χωράει «ταν ή επί τας».

    Δεν είναι δίλημμα η αγάπη, είναι σπαραγμός,
    κι όταν μιλιέται κι όταν άρρητα πονάει.
    Δεν είναι λίμνη η αγάπη, είναι ποταμός,
    κι αν καμωθείς το βράχο, σε σαρώνει όπως ξεσπάει.

    Σεβντάς λοιπόν, λαχτάρα που αγριεύει,
    και ρήματα σοφίζεται και μουσική
    όταν με το κενό και την απόσταση παλεύει,
    κι ας ξέρει πως αγιάτρευτη η πληγή.

    Νταλκάς, σεβντάς, και ντέρτι και σεκλέτι
    – α, γλώσσα ωραία, πλούσια η ελληνική.
    Γλώσσα του έρωτα του κόσμου όλες οι γλώσσες
    – κι όλες μαζί λαβαίνουν νόημα απ’ τη σιωπή.

    ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ, Ρήματα, 2009

    ReplyDelete
  2. Δεκάδες οι λέξεις για να προφέρεις τον Έρωτα
    κι αμέτρητες οι σιωπές όταν τον νοιώθεις!
    Το παραπάνω ποίημα μπαινει δικαιωματικά στη λίστα των "αμετάφραστων" ! ;-)

    ReplyDelete