Friday, 30 December 2016

Tassos Korfis


 Aristidis Glykas, Fearless, 1929

S/S CLEAR LOOK

How hasty, limited is my move,
with times of fixed departures and ports of call,
with steady routes, excellent weather forecasts,
on a sea free of maritime dangers and piracy.
How disgracefully I have forgotten the worm of the open sea,
the shining of the lightning, the vertigo of the tempest,
the anticipation of the new, the sailor's hand
who used to  make me lighter from the wounds of time and rust.
Everything took its place, its distance.
My first reactions for a private, secret life,
are forgotten,
the tropical seas come no longer  as a surprise to me
with their phosphorescence. There is
something beautiful between my prow and the world
something transparent.
 I can, even at this late, detect the details,
discern.


Tassos Korfis, Memories of ships


S/S CLEAR LOOK

Πόσο βιαστικά, περιορισμένα, κινούμαι, 
με χρόνους απόπλου και κατάπλου καθορισμένους, 
με σταθερά δρομολόγια, με άριστες προβλέψεις καιρού, 
σε θάλασσες ελεύθερες από ναυτιλιακούς κινδύνους 
και πειρατείες.
Πόσο χωρίς ντροπή λησμόνησα το σαράκι της ανοιχτής θάλασσας,
τη φωταψία των αστραπών, τον ίλιγγο της τρικυμίας,
την προσδοκία του καινούριου, το χέρι του ναύτη 
που με ξαλάφρωνε απ' τις πληγές του χρόνου και τη σκουριά.
Όλα πήραν τη θέση τους, τις αποστάσεις τους. 
Οι πρώτες αντιδράσεις για μια ιδιαίτερη, κρυφή ζωή,
ξεχάστηκαν,  
οι θάλασσες των τροπικών δε με ξαφνιάζουν πια 
με τους φωσφορισμούς τους. Υπάρχει 
κάτι όμορφο ανάμεσα στην πλώρη μου και τον κόσμο,
κάτι διάφανο. 
Μπορώ, έστω κι αργά, να ξεχωρίσω τις λεπτομέρειες,
να διακρίνω.  

Τάσος Κόρφης  "ΜΝΗΜΕΣ ΠΛΟΙΩΝ' Πρόσπερος ,1983

Thursday, 29 December 2016

D. P. Papaditsas


                                                              Anton Pieck, 1932

In a low voice

Because you are the first year's  swallow to pass through
the skylight flying three times in circles on the ceiling
then all the swallows together you were
Because you are a calm side of the sea where the wave
Cuts the moon into pieces and throws it on the fine sand
Because my hands are empty like walnuts whose kernel
is eaten by pests
And you filled them with your hair and your forehead
Because I pass my fingers through your hair like the wind
passes through the cypress leaves
Because I am a country house and you come alone in the summer and
you sleep
And you wake up from time to time you turn on the lamp and
you remember
Because you do remember
That's why I love you
and the sea across us wearing out to go up and down
 the trees
As we were going downhill  Varkiza
all around coloured stones followed us


Because when I lean over a well I can see the surface
of the water and say: Here is her fate and her look
Because we watched together three yellow gupsy women covered
by the red- eyes of the drunk- twilight
And we said here is fate here are loves on the road for our daily bread

 Because we watched together the three gypsy women
to come  and to  get lost
That is why I love you
And among those last birds
You are the one that escaped the pellets
 Because I am full of you and in front of everything
of thought of sense of speech
There is something yours like an athlete finishing first
Because your eyelids are moss on rock cracks
That is why I love you.

D. P. Papaditsas


Χαμηλοφώνως

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι που μπήκε απ’ το
φεγγίτη έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι και ήσουν κα-
τόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια
Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας όπου το κύμα
Kόβει κομμάτια το φεγγάρι και το ρίχνει στην ψιλή άμμο
Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια που η ψίχα
τους φαγώθηκε από παράσιτα
Kι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου και το μέτωπό σου
Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δαχτυλά μου όπως περνάει
ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού
Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι
και κοιμάσαι
Kαι ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα ανάβεις τη λάμπα και
θυμάσαι
Διότι θυμάσαι
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά είμα-
στε μαζί
Kι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται ν’ ανεβοκατεβαίνει
τα δέντρα
Όπως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Bάρκιζας
Kι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια βλέπω την επιφάνεια
του νερού και λέω: νά το ριζικό κι η ματιά της
Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες κίτρινες τυλιγμένες
απ’ το κόκκινο - σαν τα μάτια τού μπεκρή - λυκόφως
Kαι είπαμε νά το ριζικό νά οι αγάπες βγήκαν στους δρό-
μους για τον επιούσιο

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
Nά ‘ρχονται και να χάνονται
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Kι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Eίσαι κείνο που γλύτωσε απ’ τα σκάγια
Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι
από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή
Eίναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο
Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα σε σχισμάδες βράχων
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ.

Δ. Π. Παπαδίτσας ,“ΕΝΤΟΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΩΣ” (1945-1949)

Monday, 12 December 2016

C. Polyzou

Robert Cadloff , Flock



I wish to talk with the tongue

of the birds on the wires.

Not the one you hear

but the melody they draw

by the notes of their stay


Chryssanthie  Polyzou



Θέλω να μιλήσω με τη γλώσσα

των πουλιών στα σύρματα

Οχι εκείνη που ακούς

αλλά αυτή που ζωγραφίζουν

με τις νότες της παραμονής τους



Χρυσάνθη Πολύζου ( Χαρτοκόπτης 12/16)


Wednesday, 7 December 2016

Nikos Engonopoulos


Nikos Engonopoulos, Orpheus and Euridice (1958)

...
Our bodies will get lost and faded away
From us what will remain till the end of time
will be this "I love you" I have whispered to you
in our most intimate times.

Nikos Engonopoulos , Eleonora II


...
Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν
Από μας θα μείνει μέχρι της συντελείας των αιώνων
αυτό το <<σε αγαπώ>> που σου ψιθύρισα
στις ώρες μας τις πιο κρυφές.


(Νίκος Εγγονόπουλος, Ελεωνόρα II

Sunday, 27 November 2016

Georgia Triantafyllidou

                                                      Edvard Munch , Despair, 1892 

From love


The world is full of hungry hearts.
So hungry
like dogs left forgotten on empty properties
neglected to be fed by their masters.
Hunger darkens the hearts
drives them wild in the night
and if a passer-by  happens to slow down
to reach out his hand through the bars
the hearts then rush
and this very hand from the side of the heart
even before it senses the pain
they tear it apart.

Georgia Triantafyllidou, A right to expectation (2008)

Από αγάπη


Γέμισε ο τόπος πεινασμένες καρδιές.
Τόσο πεινασμένες
σαν τα σκυλιά που τα ξεχνούν σ' άδεια οικόπεδα
και αμελούν τ' αφεντικά να τα ταΐσουν.
Η πείνα μαυρίζει τις καρδιές
τις αγριεύει μες στη νύχτα
κι αν τύχει κάποιος να κοντοσταθεί
μέσ' απ' τα κάγκελα το χέρι του ν' απλώσει
ορμούνε τότε οι καρδιές
κι αυτό το χέρι απ' το μέρος τής καρδιάς
προτού καλά καλά νιώσει τον πόνο
το ξεσκίζουν.

Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Δικαίωμα προσδοκίας (2008) 

Thursday, 24 November 2016

E. Ch. Gonatas

                                                     Max Ernst , Self Portrait, Köln 1909

The scar


The injury heals,
its lips mingle like crimpson curtains
and years after  a mark lingers in its place
a rosy scar he bows and kisses.

They all love their wounds
They hide them behind  beautiful unwrinkled cloths,
but they know on which part of their body  they flourished,
withered, ate skin and flesh of their own.

That is why they love them
and  in times of solitude, when no one sees them,
they  bow and kiss them in adoration
their deep, dark wounds.

E . Ch. Gonatas

Η ουλή


Η πληγή θρέφει, 
τα χείλη της σμίγουν αργά σαν αυλαία βυσσινιά 
κι ύστερα από χρόνους στη θέση της μένει ένα σημάδι,  
μια ρόδινη ουλή που σκύβει και τη φιλάει.


Όλοι αγαπούν τα τραύματά τους.
Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα,
ξέρουν όμως σε ποια μεριά του κορμιού τους άνθισαν,
μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους.


Γι’ αυτό τ’ αγαπούν και,
σε ώρες μοναξιάς που κανείς δεν τους βλέπει,
σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν
τα βαθιά, σκοτεινά τραύματά τους.

Ε. Χ. Γονατάς 

Saturday, 19 November 2016

Tassos Porfyris

                                            George Hendrik Breitner - Nude, ca. 1887

                  Only

                                                                "Only through sorrow" 
                                                                       V. Leontaris

Only because I miss you I write you poetry
Only for that
Because deprivation is a bad consultant
It looks for accomplices
It browses books ruminates events with drowsy eyes
It ravages the last memories  invents ways for us to
Exist away from you while your absence cannot be endured and
By the way
Which verse can bear your look or your lips
even if we don't
Say about your fingers where your little soul barrows and
Trembles for us not to get lost
Which poem takes our breath away as the sight
of your body
Tell me which.



                        Μόνον

                                                        «Μόνον δια της λύπης ...»
                                                                     Β. Λεοντάρης                 

Μόνον διατί μου λείπεις κάθομαι και σου γράφω ποιήματα
μόνον
Διότι η στέρηση είναι κακός σύμβουλος
ψάχνει για συνεργούς
Ξεφυλλίζει βιβλία μηρυκάζει γεγονότα με νυσταλέο βλέμμα
Ρημάζει τις τελευταίες αναμνήσεις εφευρίσκει τρόπους να
Υπάρξουμε μακριά σου ενώ δεν αντέχεται η απουσία κι εδώ                    
Που τα λέμε
Ποιος στίχος αντέχει το βλέμμα σου ή τα χείλη σου
κι ας μην
Πούμε για τα δάχτυλα όπου καταφεύγει η ψυχούλα σου και
Τρέμει μην χαθούμε
Ποιο ποίημα μας κόβει την ανάσα όπως η θέα
του κορμιού σου
Πες μου ποιο.


Τάσος Πορφύρης, από τη συλλογή Σώμα Κινδύνου, 2004

Συγκεντρωτική έκδοση Νεμέρτσκα Ποιήματα (1961-2011), 2013

Monday, 14 November 2016

Yiannis Ritsos

                                                       Claude Monet , rue Montorgueil in Paris

And you to be away


Think of life taking its own way
And you to be away,
Springs to come
with many windows wide open,
And you to be away,
Girls to arrive at the benches of the garden
in coloured dresses,
And you to be away,
Youngsters swimmimg at noon,
And you to be away,
A tree in bloom bending into the water,
Many flags waving at the balconies,
And you to be away,
...

Yiannis Ritsos



Και εσύ να λείπεις

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
Και εσύ να λείπεις,
Να’ ρχονται οι Άνοιξες
με πολλά διάπλατα παράθυρα,
Και εσύ να λείπεις,
Να’ ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του
κήπου
με χρωματιστά φορέματα,
Και εσύ να λείπεις,
Οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
Και εσύ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
Πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
Και εσύ να λείπεις,
...



Yiannis Ritsos

Friday, 4 November 2016

Nikos Dimou

                                           
                                                        Fernando Botero, Indigo lovers


No matter what , one day we 'll drive apart,
of love, of death, of time.
I d like us though to part together.
Not apart.

Nikos Dimou, No matter what


Έτσι κι αλλιώς, μια μέρα θα χωρίσουμε,
από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ’θελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια.


Νίκος Δήμου, Έτσι κι αλλιώς, "Ολιγόστιχα"

Friday, 21 October 2016

Tassos Porfyris

                                               René Gröebli, The eye of love, 1954


Nothing separates you from my body
No idea goes in between 
Our fingertips fireflies in the dark
They come and go over our years
Over my skin shivering from your remembrance
And the kisses a firplace burning all
Night till the humid morning that
Knocks at the door trembling.

Tassos Porfyris, Erotic


Τίποτα δεν σε χωρίζει απ' το κορμί μου
Καμία ιδέα δεν μπαίνει ανάμεσά μας
Τ' ακροδάκτυλα πυγολαμπίδες στο σκοτάδι
Πάνε κι έρχονται στα χρόνια μας στο
Δέρμα π' ανατριχιάζει σαν σε θυμάται
Και τα φιλιά τζάκι αναμμένο όλη
Νύχτα ως το νοτισμένο πρωινό που
Χτυπάει την πόρτα τουρτουρίζοντας.


"Ερωτικό" του Τάσου Πορφύρη.


Wednesday, 12 October 2016

Markidis Marios

         
                     
                                                  Daphne Angelidou


Each one with his umbrella .

Εxcept for me

I can't do

without

your rain.


Marios Markidis




Ο καθένας με την ομπρέλα του.

Όμως εγώ

δεν μπορώ

χωρίς

τη βροχή σου.


Μάριος Μαρκίδης,  "Παρά ταύτα", 2001


Tuesday, 4 October 2016

Titos patrikios

Rincón Tibet, Time flies

Metamorphoses


The way each day ends up in silence
a part of love turns into ice 
a part of body turns into death.


Titos Patrikios, Paris 1960


Μεταμορφώσεις


Όπως αθόρυβα τελειώνει η κάθε μέρα 
ένα κομμάτι της αγάπης μεταμορφώνεται σε πάγο
ένα κομμάτι του κορμιού μεταμορφώνεται σε θάνατο.


Τίτος Πατρίκιος, Παρίσι , Γενάρης 1960, Λυσιμελής Πόθος, Εκδ. Κίχλη 2014

Monday, 19 September 2016

Pantelis Boukalas

                                                             Christos Bokoros , Portait of Andrea S.

Grammar


A nightfigher you are;
a kiss the coin
to pass from chaos
to light.
Uninhabited words
the words I don't steal
from your scroll.
With a borrowed soul we climb up
a world
beautified in perdition

Pantelis Boukalas


Γραμματική 


Νυχτοπολεμάς˙ 
ένα φιλί ο οβολός
για να διαβείς στο φάος
απ' το χάος.
Λέξεις ακατοίκητες
οι λέξεις που δεν κλέβω
απ' τη δέλτο σου.
Με  δανεική ψυχή ν'ανηφορίζουμε
έναν κόσμο
που ωραιούται στην απώλεια

Παντελής  Μπουκάλας, Σήματα Λυγρά, Εκδ. Άγρα,1992

Tuesday, 13 September 2016

Dimitris Aggelis

                                                    Edouard Vuillard (1868-1940) La porte ouverte


More defeated than an expiring August
I used to wander around the village fairs and grafted my chest
with broken songs.
And the village square was an ancient  theatre.
My handkerchief dripping blood and the bulls  roaring at me
so I knocked on your door and you weren't there
only drawers left open and broken furniture
old papers dragged by the north wind οn the dirt road
your letters
carts  pulled back empty
bringing cypress cones,
your regards.

Dimitris Aggelis


Πιο ηττημένος κι από έναν Αύγουστο που φεύγει
γύριζα τα πανηγύρια στα χωριά και μπόλιαζα το στήθος μου
τραγούδια ραγισμένα.
Κι ήτανε η πλατεία του χωριού αρχαίου θεάτρου κοίλο.
Έσταζε αίμα το μαντήλι μου κι οι ταύροι με μουγκρίζαν
που χτύπησα την πόρτα σου και πάλι δεν σε βρήκα
μόνο συρτάρια ανοιχτά και έπιπλα σπασμένα
παλιές εφημερίδες έσερνε ο βοριάς στο χωματόδρομο
τα γράμματά σου
άδεια επιστρέφανε τα κάρα
κυπαρισσόμηλα έφερναν
για χαιρετίσματά σου.

Δημήτρης Αγγελής

Saturday, 10 September 2016

Titos Patrikios

                                                     Henri Cartier-Bresson, Paris 1955

THE DIFFICULT PART


No matter how things come
how controversial the circumstances
one may always fall in love.
To love  is the difficult part.

Titos Patrikios, Limb loosening desire, 2014


ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ 

Όπως κι αν έρθουνε τα πράγματα
όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες
πάντα μπορεί κανείς να ερωτεύεται.
Το δύσκολο είναι ν’ αγαπάς.

Τίτος Πατρίκιος, Ο λυσιμελής πόθος, Κίχλη 2014

Tuesday, 6 September 2016

Titos Patrikios

                                                   François Kollar, Self portrait with his wife , 1930



PENALTY


Every time I wish to punish myself

I lessen the times I  look at you.



Titos Patrikios, Limb loosening desire, 2014




ΠΟΙΝΗ


Κάθε που θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου

λιγοστεύω τις φορές που σε κοιτάω.


Τίτος Πατρίκιος , Λυσιμελής Πόθος, Εκδ. Κίχλη 2014

Tuesday, 9 August 2016

Vyron Leontaris


                                                         Assadour Baharian


It will be horrible to leave like this,

without a cause, a fight, a scream

-people who died without a scratch-

people  so "quietly mixed in..."


Vyron Leontaris, Discolorations (fragment) 1959



Θα 'ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως

μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή

-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,

άνθρωποι που "διελύθησαν ησύχως..."


Βύρων Λεοντάρης , Αποχρωματισμοί, (απόσπασμα) 1959

Thursday, 4 August 2016

Nikos Karouzos

                                               Franz Kupka (1871-1957)The Yellow Scale (Charles Baudelaire)


Romantic Epilogue


Don't you ever read me if you haven't
followed funeral services of unknown men
or even memorials.
When you haven't guessed
the power
that renders love
equal to death.
When you haven't flown a kite on an Ash Monday
without tormenting it
by pulling its string more and more.
When you don't know when Nostradamus
smelt the flowers.
When you never went not even once
to a ceremony of the Deposition
When you are not aware of any past perfect.
If you don't love animals
and especially weasels.
If you don't hear thunders pleasantly
everywhere.
When you don't know that beautiful Modigliani
drunk at three in the morning
knocked violently on a friend's door
looking for the poems by Villion
and started to read aloud for hours
disturbing the universe.
When you call nature our mother and not our aunt.
When you don't drink the innocent water happily.
If you have not understood that Flora
is rather our era.
WET PAINT
BEWARE.
Don't you ever read me
when
you are
right.
Don't you ever read me
if you did not get into confllict with the body...
Time to go
I have no more breast.


Nikos Karouzos, 1969


Ρομαντικός επίλογος


Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγκο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.


Νίκος Καρούζος, Πενθήματα, 1969

Monday, 11 July 2016

Manolis Pratikakis

                                                           Camille Claudel, La Espiral

Stonemason


Shapeless. As I engrave you, with your closed body

with your unformed hands, you define me.

From your night a face hardly waves.

Although in love on my knee I hold the chisel

And kneeling I seek your silence icon

inside the stone.

With all the god's breath on the neck

With all the vibration of the vacuum that shivers in my vein

For a shape. For a word. That draws the sleighs into heaven.


With your born tread you will write on the sand

our first footprint.

And from your mouth my first word

will flutter.


Manolis Pratikakis, Stonemason, 2016




 Λιθοξόος 


Άμορφη.Καθώς σε πελεκώ,με το κλειστό κορμί σου,

με τ’ ασχημάτιστα χέρια σου,με ορίζεις.

Από τη νύχτα σου δύσκολα κυματίζει ένα πρόσωπο.

Παρότι με έρωτα γονατιστός κρατώ τη σμίλη.

Και γονυκλινής γυρεύω της σιωπής σου το εικόνισμα

μέσα στην πέτρα.

Με όλη την ανάσα του θεού στον αυχένα.

Με όλη τη δόνηση του κενού που στη φλέβα μου τρέμει.

Για μια μορφή.Για μια λέξη. Που τραβά τα έλκηθρα

στον ουρανό.



Με το γεννημένο πέλμα σου θα γράψεις στην άμμο

την πρώτη μας πατημασιά.

Κι απ’ το στόμα σου η πρώτη πρώτη λέξη μου

θα φτερουγίσει.


Μανόλης Πρατικάκης, Λιθοξόος , Κέδρος 2016



Friday, 8 July 2016

Christos Laskaris

                                                                    Dimitris Milionis

You still travel noisy country house
and your crazy heart 

still insists on summer.
You still pump water out of the well,
even at nights 
you breathe passion.
A magical image
and unquenchable sorrow,
you still hold
the kid 
in your heart.

Christos Laskaris



Ταξιδεύεις ακόμα βουερό σπίτι της εξοχής
κι ακόμα η τρελή σου ψυχή
επιμένει στο καλοκαίρι.
Ακόμα αντλείς απ΄το πηγάδι νερό,
ακόμα τις νύχτες
με πάθος ανασαίνεις.
Εικόνα μαγική
και άσβηστη θλίψη,
ακόμα κρατάς
το παιδί
στην καρδιά σου.

Χρίστος Λάσκαρης,  Ποιήματα, Γαβριηλίδης, 2009

Friday, 1 July 2016

Thomas Gorpas

                                          Joachin Sorolla y Bastida, Maria dressed as a Valencian peasant,1906

SUNDAY GLORY

The girl opposite in the grove
converses with desires and unbroken secrets.
Her hands show the streets
her feet set fire on the song of the grass
her eyes say good morning to the fresh light.
The sun shines on her forehead
her forehead  shines better than the sun.
Her endless hair is music
that wishes to go crazy.
As a whole she is the welcome of love
the most suitable heading for Sunday.

Thomas Gorpas, Future stops, 1979


ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

Η κοπέλα απέναντι στο άλσος 
συνομιλεί μ' επιθυμίες κι ατσάκιστα μυστικά. 
Τα χέρια της δείχνουν τους δρόμους 
τα πόδια της προσανάβουν το τραγούδι της χλόης 
τα μάτια της καλημερίζουν το δροσερό φως. 
Ο ήλιος λάμπει στο μέτωπό της 
το μέτωπό της λάμπει πιο καλά από τον ήλιο. 
Τ' ανεξάντλητα μαλλιά της μουσική 
που θέλει να τρελαθεί. 
Ολόκληρη είναι το καλωσόρισμα της αγάπης 
ο πιο αρμόδιος τίτλος της Κυριακής. 


Θωμά Γκόρπα  Στάσεις στο μέλλον, Εγνατία 1979

Tuesday, 28 June 2016

Lina Fitili

                                            Michalis Economou, Houses with boat, 1836

Pink whitewash

On the days when

a grey bird

sits by the seaweeds

its beak stretched, 

you make imaginary circles like a whirling dervish.

A hot and humid afternoon in a breathless light is memory,

an unfamiliar body,

in an unknown millenium, plays solitaire

on the cardboard box of your family house.


Lina Fitili



Ροζ ασβέστης 


Τις μέρες που

ένα γκρίζο πουλί

στέκεται δίπλα στα φύκια 

με το ράμφος τεντωμένο,

κάνεις νοερούς κύκλους δερβίση γύρω απ ́το ίδιο σημείο.

Ένα ζεστό κι υγρό απόγευμα σε φως ξέπνοο η μνήμη,

ένα ανοίκειο σώμα

σε άγνωστη χιλιετία, ρίχνει πασιέντζες

πάνω στο χάρτινο κιβώτιο του πατρικού σου σπιτιού.



Λίνα Φυτιλή

Saturday, 25 June 2016

Takis Sinopoulos

                                             
                                                     Luigi Russolo , le parfum

YOU AND THE POEM

You come again and again in this room
so naked that everybody stares at you.
You torture the seats as if torturing the guilty.
I ask you to strangle those wild birds inside you
but you set them free.
You become black from your sorrow
and you come here.
For a long time you've been coming again and again.
Your knees shine in the room.
I wash  your hands your armpits with my tears.
I wash your legs till the mountains.
I offer you my most tender voice for you to get dressed.
But you go
exactly as you came
naked
so there is always a poem
to talk
about you.

Takis Sinopoulos, Seven more poems,1959



ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ' αυτή την αίθουσα 
τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι.
Βασανίζεις τα καθίσματα σα να βασανίζεις τον ένοχο.
Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά τα άγρια πουλιά
μα εσύ τα λευτερώνεις.
Γίνεσαι μαύρη από τη λύπη σου
κι έρχεσαι εδώ.
Από καιρό έρχεσαι και ξανάρχεσαι.
Τα γόνατά σου αστράφτουν μέσα στην αίθουσα.
Σου πλένω με τα δάκρυά μου τα χέρια και τις μασχάλες.
Σου πλένω τα πόδια ως τα βουνά.
Σου χαρίζω την πιο ζεστή μου φωνή για  να ντυθείς.
Μα εσύ φεύγεις
όπως ήρθες
γυμνή
για να υπάρχει πάντα ένα ποίημα
να λέει
για σένα.

Τάκης Σινόπουλος, Επτά άλλα ποιήματα, Η νύχτα και η αντίστιξη , 1959, Εκδ. Ερμής Συλλογή Ι



Tuesday, 21 June 2016

Chloe Koutsoubelli

                                        Ingmar Bergman , Fanny and Alexander, 1982


THE HAUSEN SIBLINGS



Nor I

nor my brother

are normal kids.

I turn into black rain at nights

whereas he into snow.

I hate his innocence.

he puts his finger in the mouth

he keeps whimpering,

asks annoying questions,

who ate the marmelade

why our parents are so many years asleep,

why the lady in the white collar 

keeps knocking on the door.

But the most beautiful moment is 

us waiting for the angel to come.

We always keep him some milk and bread

because on this earth

little children's angels

are always so tired.




ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΧΑΟΥΖΕΝ



Ούτε εγώ
ούτε ο αδελφός μου
είμαστε φυσιολογικά παιδιά.
Εγώ τις νύχτες μεταμορφώνομαι σε μαύρη βροχή
αυτός σε χιόνι.
Μισώ την αθωότητά του.
Βάζει το δάχτυλο στο στόμα
συνέχεια κλαψουρίζει,
κάνει ερωτήσεις που ενοχλούν,
ποιος έφαγε τη μαρμελάδα
γιατί οι γονείς μας κοιμούνται τόσα χρόνια,
γιατί η κυρία με το άσπρο γιακαδάκι
εξακολουθεί να χτυπά την πόρτα.
Όμως η πιο όμορφη στιγμή είναι
όταν περιμένουμε τον άγγελο να έρθει.
Του φυλάμε πάντα λίγο γάλα και ψωμί
γιατί σ' αυτή τη γη
οι άγγελοι των μικρών παιδιών
πάντα είναι κουρασμένοι.



Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης, Γαβριηλίδης 2016

Sunday, 19 June 2016

Takis Sinopoulos

                                                                                       
Botticelli, Primavera, (detail of Zephyros and Chloris)

IF

Since morning the wind  unpinned the sky
Since morning the sun has been smoking
among the ruins.

If your face , the face shield, and that cloud 
and the land landscape, and your eyes  turning suddenly
did not kill the image they had been
gazing at a little before.

If your hand was.
If your eyes.
If your hand.
If the word you were about to say.

So the wind all day.
All night the ashes of your fire.


Takis Sinopoulos, Stones, 1972


ΑΝ

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.
Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε
ανάμεσα στα ερείπια.

Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα, και το σύννεφο εκείνο 
κι ο τόπος τοπίο, και τα μάτια σου στρέφοντας ξαφνικά 
δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που κοίταζαν λίγο πιο πριν.

Αν το χέρι σου ήταν.
Αν τα μάτια σου.
Αν το χέρι σου.
Αν η λέξη που πήγες να πεις.

Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος.
Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.

Τάκης Σινόπουλος, Πέτρες, 1972, Εκδ. Ερμής Συλλογή ΙΙ

Monday, 13 June 2016

Argyris Chionis

                                                                         Niki Karagatsi


 End Versions, VII

They are fading away in their frames

the photographs of my dead.

Just a little bit longer

and they will be twice dead.


 Argiris Chionis,  Whatever I describe , describes me

(English translation by Vicky Ioannidi)



Εκδοχές τέλους, VII


Ξεθωριάζουν στις κορνίζες

οι φωτογραφίες των νεκρών μου.

Λίγο ακόμη

και θα είναι δυο φορές νεκροί.



Αργύρης Χιόνης, "Ο,τι περιγράφω, με περιγράφει"

Monday, 6 June 2016

Angeliki Lalou

                                                                           William Turner


Look at how you hold yourself

At the edge of the night

Darling

And the city bows

Lights are turned on in the streets

In the houses open windows

You can still smell the spring

It feeds the desire in its scent

To surrender to you

That's what I want

In the kiss

All to become life

And let go the words

In the burning clouds


Angeliki Lalou




Κοίτα πώς κρατιέσαι

Στην κόψη της νύχτας

Μάτια μου

Κι η πόλη υποκλίνεται

Ανάβουν τα φώτα στους δρόμους 

Στα σπίτια ανοιχτά παράθυρα 

Μυρίζει ακόμα η άνοιξη 

Τρέφει στο άρωμά της τον πόθο 

Να σου παραδοθώ 

Αυτό θέλω μόνο 

Μες στο φιλί

Όλα ζωή να γίνουν
 
Κι ας χαθούν οι λέξεις 

Στα φλεγόμενα σύννεφα


Αγγελική Λάλου

Thursday, 2 June 2016

Lina Stefanou

                                                       Ivan Aivazovsky, moonlit night


Come tonight
fish with mouth open
scale - sword
iridescent passion
confusing the enemies


Come!


Tonight a net of light
the moon spreads upon the sea
On a silver hook cloudy eyed
love is caught and shivers.




Lina Stefanou




Έλα απόψε
ψάρι με το στόμα ανοιχτό
λέπι – σπαθί
παραφορά ιριδίζουσα
που τους εχθρούς μπερδεύεις


Έλα!


Απόψε στη ράχη της θάλασσας
δίχτυ από φως απλώνει το φεγγάρι
Σ’ αγκίστρι ασημί με βλέμμα θολό
καρφώνεται ο έρωτας και σπαρταράει.


Λίνα Στεφάνου

Saturday, 28 May 2016

Vassilis Karavitis


                                                                   Bill Brand , nude

SENSE OF EXISTENCE

I felt so close to you
Τhis summer
Like a sea drop
Drying on your knee
That is how you were evaporating inside me

And you survived.

Vassilis Karavitis, 1982


ΑΙΣΘΗΣΗ ΥΠΑΡΞΕΩΣ  


Πολύ κοντά σου
Βρέθηκα αυτό το καλοκαίρι.
Σαν το νερό της θάλασσας
Που στέγνωνε στο γόνατό σου
Έτσι εξατμιζόσουνα μέσα μου

Και επιζούσες.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΒΙΤΗΣ, Φόρμουλες για μιαν άγνωστη ζωή, 1982

Sunday, 22 May 2016

Vassilis Karavitis

 
Yiannis Migadis, backyard , 1977


Pasalimani 1970



Abundant cement has covered

Our childhood footsteps

The traces of the drowned

and those wrecked ashore.

At that time the sea lifts their grief

Awakes the tenants of the square

They walk out their door scared

And expose fake dreams

They leave them there without a note

And return to bed.


Those houses suit me.

That port.

That restrained sea

that has forgotten its source.


Vassilis Karavitis




Πασαλιμάνι 1970



Τσιμέντο άφθονο σκέπασε

Τις παιδικές μας πατημασιές

Τα ίχνη των πνιγμένων

Κι αυτών που ναυαγήσαν στην στεριά.

Τέτοιαν ώρα ανεβάζει η θάλασσα τον καημό τους.

Ξυπνάει τους ενοίκους της πλατείας

Βγαίνουν τρομαγμένοι στην πόρτα τους

Κι εκθέτουν κλεψίγαμα όνειρα.

Τ' αφήνουν εκεί χωρίς σημείωμα

Και ξαναπάνε για ύπνο.


Μου ταιριάζουν αυτά τα σπίτια.

Αυτό το λιμάνι.

Αυτή η σταματημένη θάλασσα

που ξέχασε την πηγή της.



Βασίλης Καραβίτης

Sunday, 15 May 2016

Takis Sinopoulos

                                              Sleeping Eros, Bronze statue of Hellenistic period


Every new love gives you
another face, it makes  you encounter
once again your loneliness.
When love is gone, the empty space resembles
a scene of crime.

Takis Sinopoulos, From "the poetry of poetry", 1964



Κάθε καινούργιος έρωτας σού δίνει ένα
άλλο πρόσωπο, σε φέρνει ν’ αντιμετωπίσεις
ακόμη μια φορά τη μοναξιά σου.
Όταν ο έρωτας φύγει, το κενό θυμίζει
χώρο εγκλήματος.

Τάκης Σινόπουλος, Απόσπασμα από το "Η ποίηση της ποίησης , 1964

Wednesday, 11 May 2016

Anestis Evangelou

                                                         Christian Schloe , The Poet

There are so many


There are so many that howl at nights
and impeccable , in the daytime, wander around us
most of them with a burning iron in their head
a red iron under the skin.

So many my brothers. I am not alone.

Anestis Evangelou, A respiration method, 1966


 Είναι πολλοί 


Είναι πολλοί που ουρλιάζουνε τις νύχτες
κι άψογοι, την ημέρα, περιφέρονται ανάμεσά μας,
πολλοί μ' έν' αναμμένο σίδερο μες στο μυαλό
κόκκινο σίδερο κάτω απ' το δέρμα.

Είναι πολλά τ' αδέρφια μου. Δεν είμαι μόνος.

Ανέστης Ευαγγέλου, Μέθοδος αναπνοής (1966) 

Sunday, 24 April 2016

Giorgos Ch. Theocharis

                                                      Ludvig August Smith, Female model before a mirror , 1841


Supporting the geometry of the body


Oh! that wonderful ω-mega of your hips!
How many illiterate eyes
have studied on it...

Giorgos  Ch. Theocharis, 1980


Υπέρ της γεωμετρίας του σώματος


Ω! το υπέροχο ω-μέγα των γοφών σου!
Πόσα μάτια αναλφάβητα 
πάνω του έχουνε σπουδάσει... 

Γιώργος Χ. Θεοχάρης, 1980


Wednesday, 20 April 2016

Tassos Livaditis



                                                             Marc Chagall, Blue Lovers

Symphony nο. 1

...People get together and  drive apart
and get nothing from one another. 

Because love is the toughest way to get to know each other.

Because people, comrade , start to exist at the moment 
they find a place 
in the life of others.

And then you realised why the desperate 
become the best rebels.

And we stay defendless all of a sudden, like a winner 
before death
or a defeated facing eternity.
...

Tassos Livaditis  (fragment from Symphony No.1)


Συμφωνία αρ. 1


...Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. 

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. 

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
 στη ζωή των άλλων. 

Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο 
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.
...


Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα από τη Συμφωνία αρ. 1)

Monday, 18 April 2016

Markos Meskos


Catrin Welz-Stein , Memories

My future weapon


In the eyes of the drowned the boats
are an endless nostalgia − your voice, the sea,
is no good to me.

I can't hear nightingales. For you little North Wind
I 'll think about it twice next time
I wish to stay up under your trees.

I stand against you ( I dream, I wake, I bargain
for the good, I ache and grieve with you)
it isn't difficult to find
which hour of your voice suits me.

(For now poetry is soul)


Markos Meskos, Poems Black Forest I, 2011




Το κατοπινό μου όπλο 


Στα μάτια των πνιγμένων τα καράβια
είναι μια νοσταλγία ατέλειωτη − θάλασσα η φωνή σου
δε μου κάνει.

Αηδόνια δεν ακούω. Για σε μικρέ βοριά
θα το σκεφτώ πολύ άλλη φορά
αν ξενυχτήσω κάτω από τα δέντρα σου.

Στέκομαι απέναντι σου (ονειρεύομαι, ξυπνώ, συναλλάσσομαι
για το καλό, πονώ και θλίβομαι μαζί σου) να βρω λοιπόν
δεν είναι δύσκολο
ποια ώρα της φωνής σου μου ταιριάζει.

(Προς το παρόν η ποίηση είναι ψυχή)


Μάρκος Μέσκος, Μαυροβούνι (1963),  Ποιήματα, Μαύρο δάσος Ι», εκδ. Γαβριηλίδης 2011