Eftychia Panayiotou

                                                   Auguste Renoir, Dance in the city, 1883

 

Just before you rose

Don't say you did not long for the feathers of the peacock,
for a dress sweeping the dance floor with a waltz.
And if your crown was finally stolen by the heartbeat
when the boldest looked you in the eye
don't call him a conqueror;

he was down on his knees.


Eftychia Panayiotou , Dancers, 2014

—   —  —   — 

Λίγο πριν σηκωθείς  

 
Μην πεις πως δεν πόθησες τα φτερά του παγονιού,
ένα φόρεμα να σκουπίζει την πίστα με βάλς.
Κι αν την κορόνα σού έκλεψε τελικά το καρδιοχτύπι
όταν σε κοίταξε στα μάτια ο τολμηρότερος,
μην πεις πως ήτανε κατακτητής˙

στα γόνατα είχε πέσει.


Ευτυχία Παναγιώτου, Χορευτές , Κέδρος 2014

Chryssanthie Polyzou

                                                                     Alain Resnais , Hiroshima mon amour

Ode to defeat

Oh those unfullfilled loves

Lives that lack

the middle vowels

joys that lost their exclamation mark

and sank into dots.

Men who were scared

to look Eros in the eye,

coward anchorites,

enthusiasts of Perdition,

I want to praise your defeats.

Chryssanthie Polyzou

Ωδή στη ήττα

Ω οι ανεκπλήρωτοι έρωτες

ζωές που τους λείπουν

τα ενδιάμεσα φωνήεντα

χαρές που έχασαν το επιφώνημα

και βούλιαξαν στα αποσιωπητικά...

Ανθρωποι που δειλιάσατε

να αντικρίσετε στα μάτια

τον Έρωτα,

Δειλοί αναχωρητές,

Θιασώτες της Απώλειας,

θέλω να υμνήσω τις ήττες σας.

Χρυσάνθη Πολύζου

Titos Patrikios

  Robert Doisneau, love and barbed wire ,Paris 1944

                                                                                                                   
 Claim  

And it was fair your claim
flesh of the borrowed fire
substitute for passion
my transposed motive
it was fair the claim
for love beyond
the one I was entitled to give you.


Titos Patrikios, Paris 1961, Limb loosening desire 2014

 

v  v  v  v  v

Aπαίτηση

Κι ήταν δίκαιη η απαίτησή σου
σάρκα της δανεικής φωτιάς
υποκατάστατο του πάθους
μεταθετό μου κίνητρο
ήταν δίκαιη η απαίτηση
για έρωτα πέρα από εκείνον
που ήμουν σε θέση να σου δώσω.



Τίτος Πατρίκιος, Λυσιμελής πόθος,  εκδ. Κίχλη, 2014

Andreas Embirikos

                                                       Christos Garoufalis

Transparent curtains are my eyelids.
When open  I see in front whatever comes along
When  closed I see in front whatever I desire.

Andreas Embirikos, Hinterland

{    {   {    {  {    

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ'ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.”

   
    Ανδρέας Εμπειρίκος, Ενδοχώρα    

Georgios Roussos

                                        Christos Bokoros

 

But when I am dead,

you, only you in the whole world,

will know who I was.

 

Georgios Roussos

 

 

v  v  v  v 

 

 

Όταν πεθάνω όμως εγώ,

εσύ, στον κόσμο μόνο εσύ,

θα ξέρεις ποιος ήμουν.

 

Γεώργιος Ρούσσος

Titos Patrikios, Like the sea

 

                                     Michalis Ecomomou , along the shore

 

Like the sea

 

She was exactly like the sea

never surrended to the sun

nor cared to seduce him.

She became beautiful a little before sunrise

or a little after sunset.

 

Titos Patrikios ( Limb loosening desire)

 

 

—   —  —   —

 

Όπως η θάλασσα

 

Ήταν κι εκείνη όπως η θάλασσα

δεν παραδόθηκε ποτέ στον ήλιο

ούτε νοιαζόταν να τον σαγηνεύσει.

Ωραία γινόταν λίγο πριν απ' την ανατολή

ή λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα.

 

Τίτος Πατρίκιος  (Λυσιμελής Πόθος)

 

Michalis Ganas

                                                                                  Spyros Vassiliou

 In an old mirror we must have met
 to  have this  crack on the eye.

Michalis Ganas

{    {   {    {  {

 

Θά 'χουμε σε παλιό καθρέφτη γνωριστεί
κι έμεινε αυτό το ράγισμα στα μάτια.

Μιχάλης Γκανάς (Τα μικρά)

Yiannis Efstathiadis

                                 Mark Rothko , 1959

 

No black is the same.
It depends on how desperately
you look at it.

Yiannis Efstathiadis (Ark)


v      v      v 

Κανένα μαύρο δεν είναι το ίδιο.
Εξαρτάται με πόση απελπισία
το κοιτάς.

Γιάννης Ευσταθιάδης (Κιβωτός)

Irini Rinioti

                                                 Giorgio de Chirico , The awakening of Ariadne

Simpligads

Everything 's here

Love, desire, deprivation,
delusion, desperation, betrayal

Everything 's here
dressed in fire
celebrating in danger

It spreads like ink  despair

Who can crash the wind?


Irini  Rinioti, (Vertigo)

a       b      c

Συμπληγάδες

Όλα είναι εδώ

 

Ο έρωτας, η επιθυμία, η στέρηση

η πλάνη, η απόγνωση, η προδοσία

 

Όλα είναι εδώ

ντυμένα με την πυρκαγιά

γιορτάζουν μες στον κίνδυνο

 

Απλώνει σαν μελάνι η απελπισία

 

Ποιος μπορεί να συντρίψει τον άνεμο;

 

 

Ειρήνη Ρηνιώτη  ( Ίλιγγος )

Nikos Karouzos

 

               Pierre Bonnard , Le cabinet de toilette

 

Woman obstinacy of Asia

You are a continent of breasts from the depths of races
wandering like the moon
pain is a curl and your love is mercury
woman obstinacy of Asia.
When you throw a glance at the valleys to mellow
as the winds make it travel to the heights
you reap the branches and you pour poison into the moon
like a murder alone you reside in consciousness
conspiring against the divinities of the birds
you with the black river hair
you again and again with the dark eyes
I tell the sun to stand with  no kindness
ripping the large colour of the dream
the sun to fight you with noisy brimstone
and ruin all the memory that tortures me.
Those were the times that brought me to your steps
vegetal dinosaurs celestial amplitude
a loose beam of blood ready to scatter
when I shouted with no answer: I want to become blue.
You came to stay till death
with purple reflections from the limbs
I asked but never found out where you got the darkness
In mystic streams you lock your sound
alone with that explosive voice of silence.
You came to stay till  far off dusk
went across bodies still on a journey.
I haven't lived and the beauty of Attica is my whole journey.
In all those sorrows singing
I know nothing of the weapon of oblivion.


Nikos Karouzos ( The doe of stars , 1962)

—   —  —   —

«Γυναίκα, πείσμα της Ασίας»

Είσαι μια ήπειρος του στήθους απ΄ τα βάθη των φυλών

είσαι πλανόδια σαν το φεγγάρι

ο πόνος είναι πλοκαμός κι η αγάπη σου υδράργυρος

γυναίκα, πείσμα της Ασίας.

Όταν αφήνεις ένα βλέμμα στις κοιλάδες να ωριμάζει

καθώς οι άνεμοι το ταξιδεύουν ως τα ύψη

νέμεσαι τα κλαδιά και χύνεις δηλητήρια μες στο φεγγάρι.

Μόνη σα φόνος κατοικείς τη συνείδηση

συνωμοτώντας αντίκρυ στις θεότητες των πουλιών

εσύ με μαύρα ποταμικά μαλλιά

εσύ πάλι και πάλι με σκοτεινά μάτια.

Λέω στον ήλιο να σταθεί χωρίς την αγαθότητα

σχίζοντας το μεγάλο χρώμα του ονείρου

στον ήλιο να σε πολεμήσει με βοερό θειάφι

και να γκρεμίσει όλη τη θύμηση που με παιδεύει.

Να οι καιροί στα βήματα σου μʼ έφεραν

οι φυτικοί δεινόσαυροι τα ουράνια πλάτη

μια δέσμη χαλαρή του αίματος έτοιμη να σκορπίσει

τότε που φώναζα δίχως απόκριση: Θέλω να γίνω γαλάζιος.

Ήρθες να μείνεις ως το θάνατο

με πορφυρές ανταύγειες απʼ τα μέλη

ρώτησα μα δεν έμαθα που βρήκες το σκοτάδι

σε μυστικά ρυάκια κλειδώνεις τον ήχο σου

μόνη με την εκρηκτική φωνή της σιωπής.

Ήρθες να μείνεις ως το μακρινό χάραμα

σώματα πέρασες ακόμη ταξιδεύεις.

Εγώ δεν έζησα κι η ομορφιά της Αττικής είνʼ όλο το ταξίδι μου.

Σε τόσους καημούς τραγουδώντας

δεν ξέρω τʼ όπλο της λησμονιάς.

(Νίκος Καρούζος,  Η έλαφος των άστρων, Ποιήματα, εκδ. Ίκαρος)