Orestis Alexakis

Edgar Degas , Melancolie, c.1869

 And don't ask why I am sad

It 's because behind your silence travel

the caravans

of the forgotten

It 's because in your eyes shake

the shadows of the dead

the shapes of the beloved

It's because you look like a travel to the infinite

It s because you reveal new paths

It's because you shut

the trap doors

and you dawn in the new miracle

It's because in your glow I awake

as if I believe

I still exist

It's because I owe you so much sky

And I have nothing but a little soil

Orestis Alexakis, the Registrar,1989

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν

τα καραβάνια

των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν

σκιές νεκρών

μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές

Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις

καταπακτές

και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ

σα να πιστεύω πως

υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό

Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα



Ο ρ έ σ τ η ς Α λ ε ξ ά κ η ς , Ο ληξίαρχος, Πλανόδιον 1989

Markos Meskos

                       Shozo Ozaki

Sparrow

How much sky do the sparrow's wings need?

Two peckings on the inside of the palm

and it leaves grateful!

Markos Meskos " Alpha Beta" 2015

Σπουργίτι

Πόσο ουρανό θέλουν τα φτερά του σπουργιτιού;

Δυο ραμφίσματα στο μέσα του καρπού 

και αναχωρεί ευγνωμονώντας!

Μάρκος Μέσκος, "Άλφα Βήτα", Κίχλη, 2015

Aris Alexandrou

                                                   Edward Cucuel, Woman reclining by a lake

Anna
3.

I will find you.
Wherever you step on
Green leaves fall.

Aris Alexandrou, 1952


Άννα
3.

Θα σε βρω.
Όπου πατάς
Πέφτουν πράσινα φύλλα.

Άρης Αλεξάνδρου , Άγονος γραμμή, 1952

Miltos Sachtouris

C. Polyzou,  Sounio, 2015

The bread


A big cob, a huge loaf of hot

bread had fallen in the street from the sky

a kid with short green pants and a knife

cut and offered the people around

but a little girl, a small white angel

with a knife also cut and offered pieces of real s k y

and all ran to her, few went to the bread,

all ran to the little angel who was offering s k y

Let's not hide it we are all thirsty for sky!




Miltos Sachtouris





Το ψωμί


Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό

ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό

ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι

έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω

όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή

μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό

κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,

όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ο υ ρ α ν ό

Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!



Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, Αθήνα 1996

Yerassimos Lykiardopoulos

                                           Claude Monet, The Road to Giverny in Winter

Why should I care about the apple tree blossoms
that dawn every daybreak white on your paths?
My own paths are lost in real snow
where you  once slipped for a while
and I ran close to you a limb adolescent
                                     a winged foolish Eros
double of a foreign passion


-- there
 where you slipped there to stay
 a butterfly
                  pinned        
                              in the past.


Yerassimos Lykiardopoulos, Mandarin's poems, 2002

a     a    a    


Και τι με νοιάζει τώρα εμένα για τ' άνθη της μηλιάς
που ξημερώνουν κάθε αυγή λευκά τα μονοπάτια σου;
Τα δικά μου μονοπάτια χάθηκαν σε χιόνι αληθινό
εκεί που κάποτε γλίστρησες  για λίγο
κι εγώ έτρεξα κοντά σου κουτσός έφηβος
                                         φτερωτός ηλίθιος έρωτας
σωσίας ενός ξένου πάθους

--εκεί
εκεί που γλίστρησες εκεί να μείνεις
πεταλούδα
                 καρφιτσωμένη
                                       στο παρελθόν.


Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Τα ποιήματα του Μανδαρίνου. Ύψιλον 2002

Vyron Leontaris 2

                                                            François Kollar, couple,1930

You have no right , I shouted, to carry
my own blame
But you were in an uncompromising silence.
Because there is no justice in love
– who does wrong who is wronged
what burdens us the most
crime or innocence?

Love is not given, it takes from us
and those who love they love cruelly
they ruin and get ruined.

And it was you who took all the blame
my fault my guilt my penalty.
There is no justice in love.

It's alright, you got resurrected.
As for me with my cross as a raft
I battle against the waves in dark skies

Vyron Leontaris, Hereafter, 2003

± ± ± ±


Δεν έχεις το δικαίωμα, φώναζα, το κρίμα το δικό μου
να σηκώνεις
Κι εσύ ανένδοτα σιωπούσες.
Γιατί δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη
– ποιος αδικεί ποιος αδικείται
τι μας βαραίνει πιο πολύ
το κρίμα ή η αθωότητα;

Η αγάπη δε μας δίνεται, μας παίρνει
κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν
ρημάζουν και ρημάζονται.

Κι όλα τα πήρες πάνω σου
το φταίξιμο την ενοχή και την ποινή μου.
Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη.

Εντάξει, εσύ αναστήθηκες.
Εγώ όμως με σχεδία το σταυρό μου
θαλασσοδέρνομαι σε μαύρους ουρανούς

Βύρων Λεοντάρης, Επέκεινα, Νεφέλη, 2003

Vyron Leontaris

                                                       Vincent Van Gogh, A pair of lovers (fragment) Arles, 1888

 Hereafter

So full of you
how and where shall I call you from?
Your voice is poured inside me
and you can't hear me and I can't hear me
and I look for you and Ι can't find you
because you are where I am
and I am where you are
and none of us is where he is.

Undefined in the world
a ripple we are a tremble
-- They called it love
they called it poetry...

I wish we were to meet
outside myself
outside yourself
cause time goes by and I get dark.

On my west I' ve always wanted you to be
for you to nod
from the depths of the days

Vyron Leontaris

*

Από την ενότητα «Επέκεινα»

Έμπλεος από σένα
πώς κι από πού να σε φωνάξω;
Χύνεται μέσα μου η φωνή μου
και δεν μ’ ακούς και δε μ’ ακούω
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω
γιατί είσαι όπου είμαι
κι είμαι όπου είσαι
και κανείς μας δεν είναι όπου είναι.

Απροσδιόριστοι στον κόσμο.
Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
− έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…


Ας ήταν να βρεθούμε
έξω από μένα
έξω από σένα
γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω.


Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να ’σουν
να μου γνέφεις
απ’ τα βαθιά των ημερών.

Βύρων Λεοντάρης

Julia Fortouni

                                                 Michalis Economou, houses with a boat

The house by the sea

I 've always wanted a house by the sea.Not for the horizons,

nor for the crashing of the waves.Just for the decay.

For the windows to warp.For the hinges to get rusty.

For memory to creak merciless.For longings to come in.

For me to pull up amphorae with coins.


As for you, remorseless, with a trident.

Me to write in tears.


I've always wanted a house by the sea. Me and all my broken clocks.

And you, remorseless -- a trident.

Julia Fortouni, "Bite of writing", Mandragoras 2015

~Το σπίτι πλάι στη θάλασσα~

Πάντα ήθελα ένα σπίτι στη θάλασσα. Όχι για τους ορίζοντες,

όχι για τους παφλασμούς των κυμάτων.Μόνο για τη φθορά.

Να σκεβρώνουν τα παράθυρα.Να σκουριάζουν οι μεντεσέδες.

Να τρίζει ανελέητα η μνήμη. Να εισρέουν επιθυμίες.

Να ανασύρω αμφορείς με νομίσματα.


Εσύ, αμετανόητος, με μια τρίαινα .

Να γράφω με αναφιλητά.


Πάντα ήθελα ένα σπίτι στη θάλασσα.  Εγώ και όλα τα χαλασμένα μου ρολόγια.

Κι εσύ, αμετανόητος -- μια τρίαινα.

Τζούλια Φορτούνη


(από τη συλλογή "δήγμα γραφής", Μανδραγόρας 2015)

Vali Tsironi

                                                          Catrin Welz-Stein, a mermaid's love

To nest in bushes

To nest in sea bushes
in the light of the stone the water lilies of the foams to dress you
in your breasts seagulls to weave seashells
and the sky dressed in depths to ride love...

In this way you should come

with all the sounds of saltiness offered...

On the saltworks of the verses...

Vali tsironi, What we spent riding a dolphin, Lulu 2015

± ± ± ±

Να φωλιάζεις σε θάμνους...

Να φωλιάζεις σε θάμνους της θάλασσας
στο λύχνο της πέτρας τα νούφαρα των αφρών να σε ντύνουν
στο στήθος σου γλάροι να υφαίνουν κοχύλια
κι ουρανός ντυμένος βυθός να ιππεύει τον έρωτα...
Έτσι να 'ρθεις
με όλους τους ήχους της αρμύρας κερασμένους...

Στις αλυκές των στίχων...


Βάλη Τσιρώνη, Εκείνα που ξοδέψαμε σ'ενα δελφίνι επάνω, Lulu, 2015

Giorgos Ioannou

        Dante Gabriel Rossetti,Writing on the sand, 1859

Your steps


Everything can be hushed

but never love;

the time when stars open

when music begins in the heart

and knees are sweetly loosened.



Then you are guided by your steps.



Giorgos Ioannou

Τα βήματά σου

Όλα μπορείς να τα σωπάσεις

όμως ποτέ τον έρωτα·

την ώρα που ανοίγουν τ' άστρα,

όταν αρχίζει στην καρδιά η μουσική

και κόβονται γλυκά τα γόνατα.


Τότε σε οδηγούν τα βήματά σου.


Γιώργος Ιωάννου Giorgos Ioannou

Sappho

                        Lawrence Alma-Tadema, Alcaeus and Saphho, 1881


Some say an army of  cavalry or infantry

A fleet of ships is the fairest thing

On the face of the black earth, but I say

It's what one loves.


Saphho

                   ÿ

οἱ μέν ἱππήων στρότον οἱ δέ πέσδων

οἱ δε νάων φαῖσ’ ἐπί γᾶν μέλαιναν

ἔμμεναι κάλλιστον , ἔγω δέ κῆν’ ὄττω τις ἔραται


                           ÿ  

για άλλους στρατός από πεζούς , ιππείς ή πλοία

λένε πως στη μαύρη γη μας έχει αξία

όμως εγώ : κείνο που πιο πολύ αγαπά ο καθένας


Σαπφώ

Tellos Agras

                                                          Diego  Velasquez, Venus at her mirror, 1650


I don’t want to love. I want to adore.

And for adoration two things are needed:

silence and distance.



Tellos Agras



Δεν θέλω ν’ αγαπώ. Θέλω να λατρεύω.

Και για τη λατρεία δυο πράγματα χρειάζονται:

σιωπή και απόσταση.


Τέλλος Άγρας

Nikiforos Vrettakos

Yannis Adamakis , a small voyage,2014

By leaving you come...

By now you know: mountains cannot
keep us apart. By leaving you come.
By leaving I come . There is no other space
beside our space. And the wind
is the touch of our hands.
As we travel,
you to the north, me to the south,
looking at the sun, each of us has
the other by his side.

Nikiforos Vrettakos, Time, travel and distance,1961

Καί φεύγοντας ἔρχεσαι... 

Τώρα τό ξέρεις:τά βουνά δέ μποροῦνε
νά μᾶς χωρίσουν. Καί φεύγοντας ἔρχεσαι.

Καί φεύγοντας ἔρχομαι. Δέν ὑπάρχει ἄλλος χῶρος
ἔξω ἀπ’ το χῶρο μας. Κι ὁ ἄνεμος εἶναι
ἡ ἁφή τῶν χεριῶν μας.
Καθώς ταξιδεύουμε,
ἐσύ στό βορρᾶ, ἐγώ πρός τό νότο,
κοιτώντας τόν ἥλιο,ὁ καθένας μας ἔχει
τόν ἄλλο στό πλάι του.


Νικηφόρος Βρεττάκος

ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Ὁ χρόνος τό ταξίδι και ἡ ἀπόσταση, 1961

Tolis Nikiforou

Lawrence Alma Tadema, A World Of Their Own, 1905(detail)

When tomorrow becomes today

when we meet in spring
in a next life
look  again
deep into my eyes
remember my touch

how desperately 

I had once fallen in love with you.

when tomorrow becomes today

in Valparaiso or in Vladivostok

in a remote planet of our galaxy

don't forget me.

over our little self

and beyond death

let the two of us become forever

that everlasting flame on the ground

a red cloud in the sky.

 Tolis Nikiforou,  Lighted Windows 2014

Όταν το αύριο γίνει τώρα

όταν την άνοιξη συναντηθούμε
σε μια επόμενη ζωή να με κοιτάξεις πάλι
βαθιά στα μάτια
να θυμηθείς το άγγιγμά μου
πόσο απελπισμένα
σε είχα κάποτε αγαπήσει.

όταν το αύριο γίνει τώρα
στο Βαλπαραΐζο ή το Βλαδιβοστόκ
σ' ένα πλανήτη μακρινό του γαλαξία
μη με ξεχάσεις.

πάνω απ' τον μικρό μας εαυτό
και πέρα από τον θάνατο
εσύ κι εγώ να γίνουμε για πάντα
στο χώμα η φλόγα που δε σβήνει
κόκκινο σύννεφο στον ουρανό.

Τόλης Νικηφόρου, Φωτεινά Παράθυρα, 2014

Titos Patrikios

                                                Robert Bereny, Sleeping Lady with Black Vase

                                    

Siege

The carnivorous lips of your separate sleep 

day and night wander through my body.


Titos Patrikios, Paris 1962

Η περικύκλωση

Τα σαρκοβόρα χείλια του χωριστού σου ύπνου

μέρα και νύχτα περιτρέχουν το κορμί μου.

Τίτος Πατρίκιος, Παρίσι 1962 , Λυσιμελής Πόθος, Κίχλη 2014

Tassos Livaditis

                                         Henry Fuseli, Achilles searching for the shadow of Patroclus, 1803

 LITTLE ILIAD

We only live  for real at night in our dreams.

And in the morning "goodmorning" you say,"goodmorning " you hear.

                                                           And the slaughter goes on.

Tassos Livaditis      

    

a  a  a

ΜΙΚΡΗ ΙΛΙΑΔΑ

Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο τη νύχτα μέσα στ’ όνειρο. 

Και το πρωί «καλημέρα» λες, «καλημέρα» σου λένε.  

                                               Κι η σφαγή συνεχίζεται. 

 Τάσος Λειβαδίτης

Tassos Livaditis

                                             Canada geese flock birds , Ireart, Italy

                                   

         POETS

Poor stowaways on birds' wings

the moment they are falling down shot.


Tassos Livaditis



       ΠΟΙΗΤΕΣ


Φτωχοί λαθρεπιβάτες πάνω στις φτερούγες των πουλιών


την ώρα που πέφτουν χτυπημένα.



Τάσος Λειβαδίτης 

Yiannis Ritsos

                 Dimitris Kondilis

The poems I have lived in your body in silence,

will ask me, someday, when you leave, their voice  back.
But I'll have no voice anymore to pronounce them. Because you always used
to walk barefoot in the rooms, and then  you used to shrink in bed
a skein of feathers,  silk and wild flame. You were crossing your arms 
around your knees, leaving your dusty rose feet provocatively stretched.
Remember me – you told me – like this;
exactly like this remember me with my dirty feet; with my hair 
thrown over my eyes– because like this I can see you deeper. So,
how can I have a voice anymore? Never has  Poetry walked in such a way
under the all white apple trees in bloom of any Paradise.

Yiannis Ritsos, Words of flesh, 1981

± ± ± ±

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα ’χω πια φωνή να τα μιλήσω. Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες, κι υστέρα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα. Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα. Να με θυμάσαι – μου ’λεγες – έτσι˙
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου˙ με τα μαλλιά μου
ριγμένα στα μάτια μου – γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω. Λοιπόν,
πώς να ’χω πια τη φωνή. Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου.

~Γιάννης Ρίτσος ~ Σάρκινος λόγος , Κέδρος 1981

Yiannis Varveris

           Erwin Blumenfeld , Mirror , 1947

"She told me word for word
 -If I die
How could I live
Without you?"

Yiannis Varveris, Of very old age, 2011

±  ±  ± 

"Μου είπε επί λέξει
-Άμα πεθάνω

Πώς θα ζήσω
Χωρίς εσένα;"

Γιάννης Βαρβέρης, Βαθέος γήρατος, 2011

Sappho

                                          Bénigne Gagneraux (1756-1795) Eros wakens Psyche

Eros,

pain giver,

cunning weaver of fantasies and fables...


 Eros,

the limb-loosener, is shaking me,

bittersweet,  unbeatable beast...


Sappho, 6th century B.C.

a     a    a    c

Ἔρoς ...

ἀλγεσίδωρος ...

μυθοπλόκος ...


Ἔρoς …

μ'o λυσιμέλης  δόνει...

γλυκύπικρον  ἀμάχανον ὄρπετον …


Σαπφώ

Nikos- Alexis Aslanoglou

                                                   Aristomenis Angelopoulos, Man by the door

Oath

You that have covered me with your dense anonymity

traveller of the night that has passed

you I have never memorized- but you stood

so deeply mine, so untouched

in the mingling of the rest, so clumsy

in their shouts and haughty
yet so authentic and vulnerable

in your slightest vibrations, as

what we have lived or hoped for is meant to be

in a trill or in a tear always missed 

Traveller of the night that has passed

poetic eloquence, technique of a verse that can be learned

suppleness of an expression consciously conquered

climaxed emotion you can direct

Not a single erotic verse anymore, I swear to you.

Nikos Alexis Aslanoglou

Όρκος

Συ που με κάλυψες με την πυκνή ανωνυμία σου
ταξιδιώτη της νύχτας που έφυγε
εσένα που δεν αποστήθισα ποτέ – μα στάθηκες
τόσο βαθιά δικός μου, τόσο ανέπαφος
μέσα στον συμφυρμό των άλλων, τόσο αδέξιος
μες στους αλαλαγμούς των κι ακατάδεχτος
τόσο μα τόσο αυθεντικός κι όμως ευάλωτος
μες στους παραμικρούς σου κραδασμούς, καθώς
αυτό που ζήσαμε ή ελπίσαμε είναι γραφτό
σ’ ένα τρεμούλιασμα ή σ’ ένα δάκρυ πάντα ν’ αστοχήσει

 
Ταξιδιώτη της νύχτας που έφυγε
ποιητική ευγλωττία, τεχνική ενός στίχου που μαθαίνεται
ευλυγισία μιας έκφρασης που καταχτιέται ενσυνείδητα
συγκίνηση κορυφωμένη που την κατευθύνεις 

Ούτ’ ένα στίχο πια ερωτικό, στ’ ορκίζομαι 

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Christos Laskaris

                                             Niki Karagatsi ,Taverna in Mykonos,1955

Just a surface

Neither happy,

nor sad.

 just ,

a surface,

on which

time slides.

Christos Laskaris, Afternoon to evening, 2006 

Απλώς, μια επιφάνεια

Ούτε ευτυχισμένος,
ούτε δυστυχισμένος.
απλώς,
μια επιφάνεια,
που πάνω της
κάνει τσουλήθρα ο χρόνος.

Χρίστος Λάσκαρης,  Απόγευμα προς βράδυ, εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2006

Yerassimos Lykiardopoulos

                                       Apollon Mokritsky.  Italian Women on the Terrace (Tarantella). 1846

                  V.
.                                                                ..I always hold you inside my heart...

Like a griko song,
with its smiling sorrow so high in the sky
a little swallow between two countries

last year's wine on tipsy lips

like a song you never think of much
but it thinks of you when southern wind blows

like a street  song  in the distance
-- that's how you should remember me


Yerassimos Lykiardopoulos,  Mandarin's poems, 2002




                       V.
                                                                   ... Εις την καρδία μου πάντα εσένα βαστώ...

Όπως ένα τραγούδι των Γκρεκάνων,
με τη γελούμενη λύπη του στα ύψη τ' ουρανού
χελιδονάκι ανάμεσα σε δυο πατρίδες

προπέρσινο κρασί σε μεθυσμένα χείλη

όπως ένα τραγούδι που δεν το σκέφτεσαι πολύ
αλλά σε σκέφτετ' εκείνο όταν φυσάει νοτιάς

όπως ένα τραγούδι μακρινό στο δρόμο
--έτσι να με θυμάσαι

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος , Τα ποιήματα του Μανδαρίνου,Ύψιλον 2002

Christos Laskaris

                                                                                  Juan Miro, Blue II

  SHRINKAGE

Every day that goes by
I shrink more and more.
I grow less and less

till I finally become
that black dot

ending  in this way my short sentence.

Christos Laskaris , Room for one, 2001

   ♠ ♠ ♠   

ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ

Κάθε μέρα που περνά
μαζεύω και περισσότερο.
Λιγοστεύω, λιγοστεύω

ώσπου θα γίνω
η μαύρη κουκκίδα

κλείνοντας τη μικρή μου πρόταση.

Χρίστος Λάσκαρης, Δωμάτιο για έναν, εκδ. Γαβριηλίδης, 2001 

Chryssanthie Polyzou

                                                    Arnold Böcklin, Isle of the dead (Basel version, 1880)

And our beloved dead?

Eyes long forgotten
lips their sound  has faded away
dearest voices of silence.

And we?

Vivamus atque amemus.

Of course we'll live
we'll certainly love
but most of all , we'll be loved.


Chryssanthie Polyzou

♠  ♠  ♠

Κι οι αγαπημένοι μας νεκροί;

Μάτια καιρό λησμονημένα
χείλη που ο ήχος τους ξεθώριασε
φωνές αγαπημένες της σιωπής.

Κι εμείς;

Vivamus atque amemus.

Και βέβαια θα ζήσουμε
σίγουρα θ' αγαπήσουμε
μα πιο πολύ, θ' αγαπηθούμε.


Χρυσάνθη Πολύζου , Εμβόλιμον 75-76, 2015

Stavros Vavouris

 

                         Andre Kertesz, Paris 1929

So strange it rains on breakups

So strange it rains on breakups,
It always rains.

You see everything  flickering blurry
behind a window pane
hit by merciless rain.
You start wiping it
but the water
instantly over the other water
it makes it more ane more blur
while withdrawing in the street
a completely undefined shape
and there it is! vague , hesitating for a while
before getting dissolved in the rain.

It rains on breakups.

Even if it shines bright under the light
the whole world.

So strange ! It rains,

it always rains.

Stavros Vavouris

Περίεργο βρέχει στους χωρισμούς

Περίεργο, βρέχει στους χωρισμούς, 

πάντοτε βρέχει. 

Όλα τα βλέπεις να τρεμίζουν δυσδιάκριτα

πίσω από `να τζάμι

που το κτυπάει ανήλεη η βροχή.

Κάνεις να το σκουπίσεις

μα το νερό,

αμέσως πάνω απ` το άλλο το νερό  

όλο και το θαμπώνει πιο πολύ

καθώς απομακρύνεται στο δρόμο

έν` απολύτως ακαθόριστο περίγραμμα

και να! θολό, που κοντοστέκει λίγο

πριν διαλυθεί μες στη βροχή.

Βρέχει στους χωρισμούς.

Ακόμα και ν` αστράφτει κάτω από το φως,

ο κόσμος όλος.

Περίεργο! Βρέχει,

πάντοτε βρέχει.  


Σταύρος  Βαβούρης

η λέξη  [τ.198] και το κείμενο του κ.Γ.Μαρκόπουλου

Yiannis Varveris

 

 Pierre Bonnard,The letter, c1906

ΤHE LETTER

In your coat's pocket
old sesame seed
pistachio shells
and my crumpled letter.
Words awoke
phrases stretched
I have crackled for months inside
days of cold
nights hung in silence
in case you might hear
I ve changed the punctuation broadening hints
I had myself cut and tailored
fitting  your probable desires.
But now entering the summer
with the perspectives of our future  clear
instead of crushing myself jumping
or you erasing me
by sending your coat to the dry cleaner's
I 'll cringe  I 'll shrink
into sesame or paring
and I 'll grab myself by the seams for ever.

Someday I 'll be touched by your fingers.


Yiannis Varveris, Of war invalids, 1982

TO ΓΡΑΜΜΑ

Στην τσέπη του παλτού σου

παλιό σουσάμι

φλούδια φιστικιών

και το τσαλακωμένο γράμμα μου.

Ξύπνησαν λέξεις 

φράσεις ανακλαδίστηκαν

έτριξα μήνες εκεί μέσα

μέρες του κρύου

νύχτες απ’ την κρεμάστρα μέσα στη σιωπή

μήπως ακούσεις

άλλαξα στίξη αμβλύνοντας υπαινιγμούς

κόπηκα ράφτηκα εν αγνοία σου

κατά τις πιθανές σου επιθυμίες.

Μα τώρα πια που μπαίνει το καλοκαιράκι

κι είναι σαφείς οι προοπτικές του μέλλοντός μας

αντί να γκρεμοτσακιστώ πηδώντας

ή αντί να με ξεγράψεις

στέλνοντας το παλτό σου στο καθαριστήριο

θα σφίξω θα μαζέψω 

σε σουσάμι ή φλούδι

κι απ’ τις ραφές θα γραπωθώ για πάντα. 

Κάποτε θα μ’ αγγίξουνε τα δάχτυλά σου.

Γιάννης Βαρβέρης , Αναπήρων πολέμου, 1982