Yannis Adamakis , a small voyage,2014
By leaving you come...
By now you know: mountains cannot
keep us apart. By leaving you come.
By leaving I come . There is no other space
beside our space. And the wind
is the touch of our hands.
As we travel,
you to the north, me to the south,
looking at the sun, each of us has
the other by his side.
Nikiforos Vrettakos, Time, travel and distance,1961
By now you know: mountains cannot
keep us apart. By leaving you come.
By leaving I come . There is no other space
beside our space. And the wind
is the touch of our hands.
As we travel,
you to the north, me to the south,
looking at the sun, each of us has
the other by his side.
Nikiforos Vrettakos, Time, travel and distance,1961
Καί φεύγοντας ἔρχεσαι...
Τώρα τό ξέρεις:τά βουνά δέ μποροῦνε
νά μᾶς χωρίσουν. Καί φεύγοντας ἔρχεσαι.
Καί φεύγοντας ἔρχομαι. Δέν ὑπάρχει ἄλλος χῶρος
ἔξω ἀπ’ το χῶρο μας. Κι ὁ ἄνεμος εἶναι
ἡ ἁφή τῶν χεριῶν μας.
Καθώς ταξιδεύουμε,
ἐσύ στό βορρᾶ, ἐγώ πρός τό νότο,
κοιτώντας τόν ἥλιο,ὁ καθένας μας ἔχει
τόν ἄλλο στό πλάι του.
Νικηφόρος Βρεττάκος
ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Ὁ χρόνος τό ταξίδι και ἡ ἀπόσταση, 1961
ἔξω ἀπ’ το χῶρο μας. Κι ὁ ἄνεμος εἶναι
ἡ ἁφή τῶν χεριῶν μας.
Καθώς ταξιδεύουμε,
ἐσύ στό βορρᾶ, ἐγώ πρός τό νότο,
κοιτώντας τόν ἥλιο,ὁ καθένας μας ἔχει
τόν ἄλλο στό πλάι του.
Νικηφόρος Βρεττάκος
ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Ὁ χρόνος τό ταξίδι και ἡ ἀπόσταση, 1961
Βρεττάκος; Εντάξει. Βρεττάκος κι εγώ. Τρυφερός πάντα, αλλά όχι τόσο ερωτικός, όσο στην ανάρτησή σας.
ReplyDeleteΦεύγοντας
Φεύγοντας ένιωθα ένα φως να φτερουγίζει απ’ το μέτωπό μου.
Νάτανε η ασημένια ελιά, η παλιά μου φιλενάδα;
Οι λεμονιές που χιόνισαν στην καρδιά μου ανθούς;
Της ακροθαλασσιάς η ρόδινη λουρίδα το πρωί;
Αυτοί που μου εμπιστεύτηκαν πως ο κόσμος μου υπάρχει
κ’ εγώ τον είδα στη φωνή, στα μάτια και στα χέρια τους;
Πήρα νερό, πήρα ψυχή, πήρα ήλιο, να τα κάψω
για μιαν ακόμη ίσως φορά,
κουβέντες προς τους ανθρώπους.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Διαβάζοντας Βρεττάκο πιστεύεις πως ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος να κατοικείς...
ReplyDeleteΠως αξίζει να τον εμπιστευτείς... :-)
Συμφωνώ.
ReplyDeleteΜέσα από τις λέξεις του αναβλύζει μια τόσο πηγαία καλοσύνη, σχεδόν αφοπλιστική.
Είναι φοβερό το τι έχει τραβήξει (και) αυτός ο άνθρωπος.
Είδα κάποτε τη ζωή του -στο "Παρασκήνιο", νομίζω- και έμεινα άφωνη με τη στωικότητα και την αισιοδοξία, που αντιμετώπισε τα πλήγματα που του κατάφεραν.
Τον αγαπάω από τότε που, έφηβη, διάβασα αυτό το ποίημά του στην εγκυκλοπαίδεια του Χάρη Πάτση:
Περιφρόνηση
Καὶ τὶς ἀχτίδες σου, ἥλιε, θὰ στὶς ἐπιστρέψω.
Στοῦ σύμπαντος τὸν ὀργασμό θὰ ζεσταθῶ,
θἄχω ἐξοφλήσει πιὰ στὴ γῆ κάθε μισθό –
καὶ τὶς ἀχτίδες σου θὰ σοῦ τὶς ἐπιστρέψω.
Τίποτα λογαριάζω πώς δὲν σοῦ χρωστῶ.
Μέσα στὸν τάφο μου τὸ σῶμα θ’ ἀντιστρέψω –
καὶ τὶς ἀχτίδες σου θὰ σοῦ τὶς ἐπιστρέψω,
στὴ σκληρὴ πλάκα μου διαθλῶντας σου τὸ φῶς.