Lina Fitili

                                            Michalis Economou, Houses with boat, 1836

Pink whitewash

On the days when

a grey bird

sits by the seaweeds

its beak stretched, 

you make imaginary circles like a whirling dervish.

A hot and humid afternoon in a breathless light is memory,

an unfamiliar body,

in an unknown millenium, plays solitaire

on the cardboard box of your family house.


Lina Fitili

Ροζ ασβέστης 

Τις μέρες που

ένα γκρίζο πουλί

στέκεται δίπλα στα φύκια 

με το ράμφος τεντωμένο,

κάνεις νοερούς κύκλους δερβίση γύρω απ ́το ίδιο σημείο.

Ένα ζεστό κι υγρό απόγευμα σε φως ξέπνοο η μνήμη,

ένα ανοίκειο σώμα

σε άγνωστη χιλιετία, ρίχνει πασιέντζες

πάνω στο χάρτινο κιβώτιο του πατρικού σου σπιτιού.



Λίνα Φυτιλή

Takis Sinopoulos

                                             

                                                     Luigi Russolo , le parfum

YOU AND THE POEM

You come again and again in this room

so naked that everybody stares at you.
You torture the seats as if torturing the guilty.
I ask you to strangle those wild birds inside you
but you set them free.
You become black from your sorrow
and you come here.
For a long time you've been coming again and again.
Your knees shine in the room.
I wash  your hands your armpits with my tears.
I wash your legs till the mountains.
I offer you my most tender voice for you to get dressed.
But you go
exactly as you came
naked
so there is always a poem
to talk
about you.

Takis Sinopoulos, Seven more poems,1959

ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ 

Έρχεσαι και ξανάρχεσαι σ' αυτή την αίθουσα 
τόσο γυμνή που σε κοιτάζουν όλοι.
Βασανίζεις τα καθίσματα σα να βασανίζεις τον ένοχο.
Σου λέω να πνίξεις μέσα σου αυτά τα άγρια πουλιά
μα εσύ τα λευτερώνεις.
Γίνεσαι μαύρη από τη λύπη σου
κι έρχεσαι εδώ.
Από καιρό έρχεσαι και ξανάρχεσαι.
Τα γόνατά σου αστράφτουν μέσα στην αίθουσα.
Σου πλένω με τα δάκρυά μου τα χέρια και τις μασχάλες.
Σου πλένω τα πόδια ως τα βουνά.
Σου χαρίζω την πιο ζεστή μου φωνή για  να ντυθείς.
Μα εσύ φεύγεις
όπως ήρθες
γυμνή
για να υπάρχει πάντα ένα ποίημα
να λέει
για σένα.

Τάκης Σινόπουλος, Επτά άλλα ποιήματα, Η νύχτα και η αντίστιξη , 1959, Εκδ. Ερμής Συλλογή Ι

Chloe Koutsoubelli

                                        Ingmar Bergman , Fanny and Alexander, 1982


THE HAUSEN SIBLINGS



Nor I

nor my brother

are normal kids.

I turn into black rain at nights

whereas he into snow.

I hate his innocence.

he puts his finger in the mouth

he keeps whimpering,

asks annoying questions,

who ate the marmelade

why our parents are so many years asleep,

why the lady in the white collar 

keeps knocking on the door.

But the most beautiful moment is 

us waiting for the angel to come.

We always keep him some milk and bread

because on this earth

little children's angels

are always so tired.




ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΧΑΟΥΖΕΝ


Ούτε εγώ
ούτε ο αδελφός μου
είμαστε φυσιολογικά παιδιά.
Εγώ τις νύχτες μεταμορφώνομαι σε μαύρη βροχή
αυτός σε χιόνι.
Μισώ την αθωότητά του.
Βάζει το δάχτυλο στο στόμα
συνέχεια κλαψουρίζει,
κάνει ερωτήσεις που ενοχλούν,
ποιος έφαγε τη μαρμελάδα
γιατί οι γονείς μας κοιμούνται τόσα χρόνια,
γιατί η κυρία με το άσπρο γιακαδάκι
εξακολουθεί να χτυπά την πόρτα.
Όμως η πιο όμορφη στιγμή είναι
όταν περιμένουμε τον άγγελο να έρθει.
Του φυλάμε πάντα λίγο γάλα και ψωμί
γιατί σ' αυτή τη γη
οι άγγελοι των μικρών παιδιών
πάντα είναι κουρασμένοι.



Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης, Γαβριηλίδης 2016

Takis Sinopoulos

                                                                                       

Botticelli, Primavera, (detail of Zephyros and Chloris)

IF

Since morning the wind  unpinned the sky
Since morning the sun has been smoking
among the ruins.

If your face , the face shield, and that cloud 
and the land landscape, and your eyes  turning suddenly
did not kill the image they had been
gazing at a little before.

If your hand was.
If your eyes.
If your hand.
If the word you were about to say.

So the wind all day.
All night the ashes of your fire.


Takis Sinopoulos, Stones, 1972


ΑΝ

Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον ουρανό.
Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε
ανάμεσα στα ερείπια.

Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο ασπίδα, και το σύννεφο εκείνο 
κι ο τόπος τοπίο, και τα μάτια σου στρέφοντας ξαφνικά 
δεν είχαν σκοτώσει την εικόνα που κοίταζαν λίγο πιο πριν.

Αν το χέρι σου ήταν.
Αν τα μάτια σου.
Αν το χέρι σου.
Αν η λέξη που πήγες να πεις.

Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος.
Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς σου.

Τάκης Σινόπουλος, Πέτρες, 1972, Εκδ. Ερμής Συλλογή ΙΙ

Argyris Chionis

                                                                         Niki Karagatsi

 End Versions, VII

They are fading away in their frames

the photographs of my dead.

Just a little bit longer

and they will be twice dead.

 Argiris Chionis,  Whatever I describe , describes me

(English translation by Vicky Ioannidi)



Εκδοχές τέλους, VII


Ξεθωριάζουν στις κορνίζες

οι φωτογραφίες των νεκρών μου.

Λίγο ακόμη

και θα είναι δυο φορές νεκροί.

Αργύρης Χιόνης, "Ο,τι περιγράφω, με περιγράφει"

Angeliki Lalou

                                                                           William Turner

Look at how you hold yourself

At the edge of the night

Darling

And the city bows

Lights are turned on in the streets

In the houses open windows

You can still smell the spring

It feeds the desire in its scent

To surrender to you

That's what I want

In the kiss

All to become life

And let go the words

In the burning clouds


Angeliki Lalou




Κοίτα πώς κρατιέσαι

Στην κόψη της νύχτας

Μάτια μου

Κι η πόλη υποκλίνεται

Ανάβουν τα φώτα στους δρόμους 

Στα σπίτια ανοιχτά παράθυρα 

Μυρίζει ακόμα η άνοιξη 

Τρέφει στο άρωμά της τον πόθο 

Να σου παραδοθώ 

Αυτό θέλω μόνο 

Μες στο φιλί

Όλα ζωή να γίνουν

 
Κι ας χαθούν οι λέξεις 

Στα φλεγόμενα σύννεφα


Αγγελική Λάλου

Lina Stefanou

                                                       Ivan Aivazovsky, moonlit night


Come tonight
fish with mouth open
scale - sword
iridescent passion
confusing the enemies


Come!


Tonight a net of light
the moon spreads upon the sea
On a silver hook cloudy eyed
love is caught and shivers.




Lina Stefanou




Έλα απόψε
ψάρι με το στόμα ανοιχτό
λέπι – σπαθί
παραφορά ιριδίζουσα
που τους εχθρούς μπερδεύεις


Έλα!


Απόψε στη ράχη της θάλασσας
δίχτυ από φως απλώνει το φεγγάρι
Σ’ αγκίστρι ασημί με βλέμμα θολό
καρφώνεται ο έρωτας και σπαρταράει.


Λίνα Στεφάνου