Henri Manguin, Sleeper, 1918
Dreamlike Eros
The way you are, a dream.
The way you are, a light shiver of the breeze
sound of a flute coming from the echanted forest
In this way stand by me.
Face touched by a wizzard of Love
Body conquered by impetuous desire.
Stand by me as long as possible.
And let the hours not wake me.
A sweet bird's singing
never let me out of your embrace.
But like this, flooded by this timeless bliss
from the one to the other sleep let me pass, the longest.
Thanassis Kostavaras, The tranfigurations of the gardens, 2003
ΕΝΥΠΝΙΟΣ ΕΡΩΣ
Έτσι όπως είσαι, όνειρο.
Έτσι όπως είσαι, ανάλαφρο σκίρτημα αύρας
ήχος φλογέρας που έρχεται απ' το μαγεμένο δάσος
Έτσι μείνε κοντά μου.
Πρόσωπο αγγισμένο από έναν μάγο Έρωτα.
Σώμα πολιορκημένο απ' τον αχαλίνωτο πόθο.
Μείνε κοντά μου όσο γίνεται περισσότερο.
Κι ας μη με ξυπνήσουν οι ώρες.
Έστω πουλιού γλυκό κελάηδισμα
ας μη με βγάλει απ' την αγκάλη σου.
Μα έτσι, πλημμυρισμένος απ' αυτή την άχρονη ηδονή
από τον έναν, στον άλλον ύπνο ας περάσω, τον βαθύτερο.
Θανάση Κωσταβάρα, από την συλλογή ¨Οι μεταμορφώσεις των κήπων", Μεταίχμιο, 2003
ΕΝΥΠΝΙΟΣ ΕΡΩΣ
Έτσι όπως είσαι, όνειρο.
Έτσι όπως είσαι, ανάλαφρο σκίρτημα αύρας
ήχος φλογέρας που έρχεται απ' το μαγεμένο δάσος
Έτσι μείνε κοντά μου.
Πρόσωπο αγγισμένο από έναν μάγο Έρωτα.
Σώμα πολιορκημένο απ' τον αχαλίνωτο πόθο.
Μείνε κοντά μου όσο γίνεται περισσότερο.
Κι ας μη με ξυπνήσουν οι ώρες.
Έστω πουλιού γλυκό κελάηδισμα
ας μη με βγάλει απ' την αγκάλη σου.
Μα έτσι, πλημμυρισμένος απ' αυτή την άχρονη ηδονή
από τον έναν, στον άλλον ύπνο ας περάσω, τον βαθύτερο.
Θανάση Κωσταβάρα, από την συλλογή ¨Οι μεταμορφώσεις των κήπων", Μεταίχμιο, 2003
Και μόνο που ανασκουμπώνομαι να ξεσκονίσω τα κιτάπια μου κάθε φορά, ψάχνοντας ποιήματα, εν προκειμένω του Θανάση Κωσταβάρα, αξίζει η βόλτα από το βλογ σας.
ReplyDeleteΗ συλλογή του "Χαιρετισμοί" (μαζί με άλλες) είναι από τις πιο γλυκιές και τρυφερές ερωτικές εξομολογήσεις στη γυναίκα του, που πέθανε λίγο πριν πεθάνει και ο ίδιος. Δώδεκα ποιήματα, ένα κι ένα, τι να πρωτοδιαλέξω.
ΟΜΩΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΕΡΩΤΑΣ
Έτσι όπως περνάει ένας αέρας μέσα από τα μαλλιά σου
κι εσύ σηκώνεις το χέρι.
Και ξέρεις πως κάποιος σου μίλησε.
Σού είπε για τα όνειρα που ταξιδεύουν τον άνθρωπο.
Για τα πουλιά που συνεχίζουν το τραγούδι, στον ύπνο
τους.
Όμως ποιος έχει περάσει
τα σκιερά μονοπάτια του αισθήματος;
Ποιος έχει ζήσει τα σκοτεινά του χαράματα;
Δεν ξέρεις βέβαια από πού έρχεται αυτό το γκρίζο
σύννεφο
που αγγίζει το πρόσωπό σου.
Που αλλάζει φθόγγους και χρώματα.
Που φεύγοντας αφήνει ένα περιβολάκι
με κάποια τρελά χελιδόνια στον ίσκιο του.
Δεν ξέρεις.
Σκέφτομαι τώρα πόσες φορές πέρασες πλάι μου
δίχως να με προσέξεις.
Πόσες νύχτες ξαγρύπνησα κάτω απ’ τα κλειστά όνειρα
σου
χωρίς να το νιώσεις.
Κι ούτε ποτέ θα πιστέψεις
πόσο πολύ σ’ αγάπησα.
Πόσο παθιασμένα σου δόθηκα.
Πόσο βαθιά ωρίμασα
δυστυχώντας, για σένα.
Καλή μου Ροζαμούνδη, υπέροχο το ποιητικό σου αντίδωρο. Για μένα αυτός ο ποιητής είναι από τους πλέον τρυφερούς και απίστευτα ερωτικούς. Και το να ξέρεις πως όλες του οι λέξεις είχαν προορισμό την λατρεμένη του σύζυγο... Υπέροχο στ'αλήθεια!
ReplyDelete