Vyron Leontaris

                                                                  Anna Aden, Sofia

(...)  From one loneliness to another we pass - that 's all,
we leave the hands we used to hold till now
(without even knowing they had abandoned us
years before)
asking for other hands meant to abandon us too
 -- What kind of hands are they supposed to be?

At least  that kind of loneliness you were used to
You already knew the walls, the corners, not to stumble in the darkness
You knew how not to fall upon the wounds of others
You knew the steps of "nobody"
And the  howling of desire dragging  in your guts.
At least you knew that kind of loneliness
why are you after another?

Vyron Leontaris, Maria by the window


“… Από μια μοναξιά σ’ άλλη περνάμε – αυτό είναι όλο,
αφήνουμε τα χέρια που κρατούσαμε ως τώρα
(χωρίς να μάθουμε ποτέ μας πως μας είχαν χρόνια πριν
εγκαταλείψει)
ζητώντας άλλα χέρια που κι αυτά θα μας εγκαταλείψουν
– μα τι χέρια να ‘ναι αυτά;

Τουλάχιστον αυτή τη μοναξιά την είχες συνηθίσει,
ήξερες πια τους τοίχους, τις γωνιές, να μη σκοντάφτεις στο
σκοτάδι,
ήξερες να μην πέφτεις πάνω στις πληγές των άλλων
γνώριζες τα βήματα του «κανείς…»
και το συρτό αλύχτημα της επιθυμίας στα σωθικά σου.
Τουλάχιστον αυτή τη μοναξιά την ήξερες,
γιατί γυρεύεις άλλη; (…)

Βύρων Λεοντάρης
απόσπασμα από το: Η Μαρία στο παράθυρο