The awareness of the phoenix
Ι.
And you know what?
I broke.
I had written lies once
Ι am invulnerable
but just listen to me:
I broke.
By now I have some of the awareness
of the phoenix
the fact he resurrects
is nothing compared
to his death each time
of all that preceded.
Life comes back
but memory lingers.
Christos Armando Guezos
Η επίγνωση του φοίνικα
Ι.
Και ξέρεις κάτι;
έσπασα.
Κάποτε είχα γράψει ψέματα
είμαι άτρωτος
αλλά άκου με λίγο:
έσπασα.
Πλέον έχω κάτι από την επίγνωση
του φοίνικα
το γεγονός ότι ανασταίνεται
δεν κάνει τίποτα μπροστά στην ανάμνηση
του κάθε φορά θανάτου του
των όσων προηγήθηκαν.
Η ζωή επανέρχεται
αλλά η μνήμη μένει.
Χρήστος Αρμάνδο Γκέζος
ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ
ReplyDeleteΓράφω γι’ αυτούς
που περπατούν μόνο μεσάνυχτα
για να μην φαίνονται οι πληγές στα πόδια,
γράφω γι’ αυτούς
που κάνουν τους άλλους επιβάτες ν’ απορούν
γιατί κλαίνε δίχως λόγο στο αστικό λεωφορείο,
γράφω γι’ αυτούς
που απ’ το χάιδεμα ενός άλλου χεριού στην πλάτη τους
διάλεξαν το τρίψιμο του σκοινιού στον σβέρκο,
γράφω γι’ αυτούς
που τους είπανε τρελούς
επειδή έσπασαν το κεφάλι τους στα σύννεφα
επειδή έχωσαν στον άνεμο τα δόντια τους
επειδή ουρλιάζουν κλεισμένοι στο ασανσέρ του έκτου ορόφου
μιας γυψωμένης πολυκατοικίας του ’60.
Γράφω γι’ αυτούς
που πόθησαν την ομορφιά,
μα μείναν με την όρεξη.
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος
***
ΔΙΓΑΜΙΑ
Κάποιες φορές χαμογελώ και νιώθω άσχημα
σα να παραβιάζω της ύπαρξής μου κεκτημένα.
Τύψεις για κάποια θλίψη που ξεχάστηκε
για ένα δάκρυ που χύθηκε και πάει χαράμι.
Δεν αναγνωρίζω τότε τον άντρα στον καθρέφτη,
είμαι ένας ξένος που έτυχε να βρεθεί
σε αυτό το σώμα
και βασανίζομαι για ‘κείνον μου τον εαυτό
που άφησα μονάχο,
που άφησα να κείτεται κάτω από τα συντρίμμια.
Κάποιες φορές ζω και νιώθω άσχημα
σα να διαπράττω μοιχεία έναντι της ποίησης.
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος
Οπωσδήποτε και αυτό:
ReplyDelete*
Η ΜΟΝΗ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ
Όλα θα κριθούν στο ρίξιμο της μιας ζαριάς:
αν θα με αγαπάς και αύριο
ή θα με ξεχάσεις με το πρώτο χάραμα,
αν θα κρατάς το μπράτσο μου στην αγκαλιά σου
ή θα το έχεις πετάξει στα σκουπίδια.
Τρέμω μήπως και ξυπνήσω ένα πρωί με
το κεφάλι μου κομμένο σε φέτες
πάνω στο κομοδίνο,
μήπως είσαι ακόμα δίπλα μου
και δεν μπορώ να σε αγγίξω.
Και μετά από μερικά χρόνια, ποιος ξέρει;
Ίσως είμαστε ο ένας για τον άλλον γραμματόσημα
σε έναν φάκελο που χάθηκε στον δρόμο,
ίσως ο κόσμος αυτός να είναι ένα γιογιό
που θα ‘χει αλλάξει χέρια.
Ο χρόνος καταργεί εξ ορισμού
τις βεβαιότητες.
Μόνο έναν αφήνει σίγουρο,
να περιμένει κάτω απ’ το κρεβάτι.
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, Ανεκπλήρωτοι φόβοι, Πολύτροπον 2012
Πολύ σ' ευχαριστώ , καλή μου Ρόζα!
ReplyDelete