Monday, 13 February 2017

Tassos Korfis

                                                       Pierre-Auguste Renoir, Woman at the Garden, 1873

Because


Because, when you left, the rains began,

Sudden in autumn, constant in winter

And the garden got full of leaves and migratory birds

And the ivy got deserted by snakes and lizards.

Because you were the high wall

Where I hid my face, the roots of the trees

that gave me life, the night of the scared animals,

The sinful fruit and the marigolds.



Because you were the fertile soil

That shivered at my touch.


Tassos  Korfis




Γιατί



Γιατί, όταν έφυγες, άρχισαν οι βροχές,

Ξαφνικές το φθινόπωρο, συνεχείς το χειμώνα

Και γέμισε ο κήπος φύλλα κι αποδημητικά,

Κι ερήμωσε ο κισσός από φίδια και σαύρες.

Γιατί εσύ ήσουν ο ψηλός τοίχος

Που έκρυβα το πρόσωπό μου, οι ρίζες των δέντρων

Που μ' ανάσταιναν, η νύχτα των φοβισμένων ζώων,

Ο αμαρτωλός καρπός και τα νεκράνθεμα.



Γιατί εσύ ήσουν η εύφορη γη

Που ριγούσε από τ' άγγιγμά μου.


Τάσος Κόρφης


2 comments:

  1. Κορφολογώντας Κόρφη/Ρομποτή και θέλοντας να παραμείνω στο πνεύμα της ανάρτησης, επιλέγω:

    "ΣΠΟΥΔΗ ΣΩΜΑΤΟΣ"

    Άφησέ με να σου γνωρίσω το σώμα σου
    Ξεκινώντας από τα πιο βασικά
    Όπως τα γράμματα του αλφάβητου στη γλώσσα,
    Για να πάψεις να υπομένεις τα πολύχρωμα ενδύματα,
    Προπάντων τα μαύρα, που πολύ αγαπάς,
    Γιατί επιτρέπουν στη θερμότητα να σ' ερεθίζει.

    Χέρι πάνω στο χέρι, άσε με να σε οδηγήσω
    Στις εξάρσεις και τις χαράδρες του κορμιού σου
    Εκεί που οι θύελλες μαίνονται κι οι λίμνες
    Καθρεφτίζουν τους ιμέρους σου -ψηλοί, αιχμηροί βράχοι
    Που ακούραστοι παλινδρομούν
    Εντός σου.

    Έχω τόσο καιρό ιχνηλατήσει -από επικίνδυνους φεγγίτες-
    Τις ομορφιές του αμπελώνα σου,
    Που μπορώ να σ' αναπλάσω ολόκληρη,
    Ωραία σαν σελήνη, φωτεινή σαν αυγή, πολύφυλλη σαν νύχτα,
    Με τους αγρούς σου ακόρεστους για γόνιμα ύδατα
    και τις θύρες σου ανοιχτές στις νέες αφίξεις.

    Έλα, λοιπόν, να σου γνωρίσω -με τις αισθήσεις και
    τη φαντασία μου-
    Το σώμα σου, πιο βαθύ κι απ' το θάνατο,
    Που, περίφοβη, προσπαθείς να κρύψεις.

    ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ , Ποιήματα-Β', Πρόσπερος 1997

    *

    ΥΓ. Το αγαπημένο μου ποίημα είναι:

    ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙΣ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ

    Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά
    με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά,
    να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών
    μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές.

    Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται∙
    προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων
    προσμένοντας αργά ή γρήγορα την ώρα του.

    ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ, Ημερολόγιο 2 (1964)

    Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994)

    ReplyDelete
  2. Εξαιρετική η ερωτική γεωγραφία του πρώτου ποιήματος, Ρόζα, το οποίο διάβασα για πρώτη φορά. Ευχαριστώ, καλή μου!

    ReplyDelete