Kostas Stergiopoulos

the myth of Pygmalion and Galatea by Jean-Leon Gerome (c. 1890).



If it’s called this way, then it must be love

the thing that pushes me with such certainty

with such  eagerness

Dark as despair , strong as hope

Never has it run

so warm the blood into my veins.

It came  in as a tornado , split me in two

opening impetuously doors and windows.

It’s not called love, it’s called fever.

Heavy as pregnancy,

birth which doesn’t come.

You never know what’s going to be born:

demon or angel?

As  soft as a fluff, a feather, a down

on one hand it raises you 

                                       to the highest top

on the other it throws you to the abyss.

You become heavier and lighter.

As you  lose the earth under your feet.

Kostas Stergiopoulos (Midnight Sun, 1991)

a         b         c

Αν έτσι λέγεται, τότε θα 'ναι ο έρωτας
αυτό που με σπρώχνει με τέτοια βεβαιότητα
και τόση αδημονία.
Σκοτεινό σαν την απόγνωση, δυνατό σαν την ελπίδα.
Ποτέ δεν είχε τρέξει 
τόσο ζεστό το αίμα στις φλέβες μου.

Μπήκε σα σίφουνας, με χώρισε στα δυο,
ανοίγοντας ορμητικά πόρτες και παράθυρα.

Αυτό δε λέγεται έρωτας, λέγεται πυρετός.
Βαρύς σαν την εγκυμοσύνη,
σα γέννα που δεν έρχεται.
Δεν ξέρεις τι θα γεννηθεί: δαίμονας ή άγγελος;

Σα χνούδι, σα φτερό, σαν πούπουλο απαλός,
μια σ' ανεβάζει
                         στην πιο ψηλή κορφή
και μια σε ρίχνει σ' ένα βάραθρο.

Γίνεσαι πιο βαρύς και πιο ελαφρύς.
σου φεύγει η γη κάτω απ' τα πόδια.

Κώστας Στεργιόπουλος
(Ο ήλιος του Μεσονυκτίου , Νεφέλη 1991)