Giorgos Markopoulos, on Sunday afternoons

                      Elias Passisis, Athens, 1982

 On  Sunday afternoons , the doors of the blocks of flats

 remind me of some old mansions,mausoleums

left forgotten.

And if they  happen to have in their entrance an ivy

or any other climbing plant, then so much for the worse.

Here our girlfriends have slept, anonymous and strangers.

They could not stand to choose

even their  only chance left:

to remain sentimental.

You turn on the light. You turn off the light.

I want to love you more than anything.

You turn on the light. You turn off the light.

An old religious lady is feeding the cats in the skylight.

You  play unsuspicious. Long hair, long legs,

naked. 

The wind takes your dress.

Giorgos Markopoulos

z    z    z    z

Tις Κυριακές το απόγευμα, οι πόρτες των πολυκατοικιών


μου θυμίζουν κάτι παλιά αρχοντικά μαυσωλεία


που τα ξέχασαν.


Αν τύχει και έχουν στην είσοδο και κανέναν κισσό


ή κανένα άλλο αναρριχώμενο, τότε πια είναι που είναι.





Εδώ κοιμήθηκαν οι φίλες μας, ανώνυμες και ξένες.


Δεν άντεξαν να διαλέξουν


ούτε και την τελευταία ευκαιρία που τους απόμενε:


να παραμείνουν συναισθηματικές.




Ανάβεις το φως. Σβήνεις το φως.


Θέλω να σε αγαπήσω όσο τίποτε άλλο.


Ανάβεις το φως. Σβήνεις το φως.


Μια γριά θρήσκα ταΐζει τα γατιά της στο φωταγωγό.


Παίζεις ανυποψίαστη. Μαλλιά μακριά, πόδια μακριά, γυμνά.



Παίρνει ο αγέρας το φουστάνι σου.






Γιώργος Μαρκόπουλος / Τις Κυριακές το απόγευμα