Katerina Anghelaki-Rooke

 

                                            Alexandre Cabanel, fallen angel

  

Love the cruel despair

Morning digging again
the holes of its tasks
hung above
every ending
strips with the flies of our sensitivity
stuck upon them
those finest insects of our inner decay.
But Love is the cruelest despair
it does not contain its ending
like all comforting things
in nature.
It survives before redemption
as if redemption never existed
as if ending was only
the beginning of sorrow...
Oh! I can do nothing anymore
to raise the breeze
of my existence
only by admiring the flawless
geometry of invisible time
waiting for you to pass through
I come to an  impetuous   death
beside you
and I call it light
the black wing that touches me.
 

Katherina Anghelaki Rooke

z    z    z    z

 Έρωτας η σκληρή απελπισία

Το πρωινό ανοίγει πάλι
τους λάκκους των έργων του
από πάνω κρέμεται
το κάθε τέλος
λουρίδες με κολλημένες
τις μύγες της ευαισθησίας μας
τα λεπτότατα αυτά έντομα
της εσωτερικής φθοράς μας.
Αλλά ο έρωτας είναι
η πιο σκληρή απελπισία
δεν περιέχει το τέλος του
σαν όλα τα παρήγορα πράγματα
της φύσης
διαβιώνει πριν από τη λύτρωση
σαν λύτρωση να μην υπήρχε
και τέλος να ΄ταν μόνο
της αρχής η οδύνη ...
Α! τίποτα δεν κάνω πια
να σηκωθεί ξανά
το αεράκι της ύπαρξής μου
μόνο θαυμάζοντας τη σωστή
γεωμετρία του αόρατου χρόνου
που μέσα του σε περιμένει να περάσεις
έρχομαι σε έναν παράφορο θάνατο
κοντά σου
κι αποκαλώ φως
το μαύρο φτερό που με αγγίζει.
 
Κατερίνα Αγγελάκη- Ρουκ