Hereafter
So full of you
how and where shall I call you from?
Your voice is poured inside me
and you can't hear me and I can't hear me
and I look for you and Ι can't find you
because you are where I am
and I am where you are
and none of us is where he is.
Undefined in the world
a ripple we are a tremble
-- They called it love
they called it poetry...
I wish we were to meet
outside myself
outside yourself
cause time goes by and I get dark.
On my west I' ve always wanted you to be
for you to nod
from the depths of the days
Vyron Leontaris
*
Από την ενότητα «Επέκεινα»
Έμπλεος από σένα
πώς κι από πού να σε φωνάξω;
Χύνεται μέσα μου η φωνή μου
και δεν μ’ ακούς και δε μ’ ακούω
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω
γιατί είσαι όπου είμαι
κι είμαι όπου είσαι
και κανείς μας δεν είναι όπου είναι.
Απροσδιόριστοι στον κόσμο.
Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
− έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…
Ας ήταν να βρεθούμε
έξω από μένα
έξω από σένα
γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω.
Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να ’σουν
να μου γνέφεις
απ’ τα βαθιά των ημερών.
Βύρων Λεοντάρης
Υπέροχο ποίημα. Αληθινά υπέροχο.
ReplyDeleteΧαίρομαι τόσο να το διαβάζω.
Και συνεχίζω.
Δεν έχεις το δικαίωμα, φώναζα, το κρίμα το δικό μου
να σηκώνεις
Κι εσύ ανένδοτα σιωπούσες.
Γιατί δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη
– ποιος αδικεί ποιος αδικείται
τι μας βαραίνει πιο πολύ
το κρίμα ή η αθωότητα;
Η αγάπη δε μας δίνεται, μας παίρνει
κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν
ρημάζουν και ρημάζονται
Κι όλα τα πήρες πάνω σου
το φταίξιμο την ενοχή και την ποινή μου
Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη.
Εντάξει, εσύ αναστήθηκες.
Εγώ όμως με σχεδία το σταυρό μου
θαλασσοδέρνομαι σε μαύρους ουρανούς
*
Μέλλον, πώς γίνεται να είσαι μέλλον;
Αφού δεν είσαι θα, ποτέ δε θα ’σαι
πάντοτε ήσουν πριν ποτέ μετά
κι αντίδρομα, όπως πορεύομαι, έρχεσαι
κατέναντι μου κι από μέσα μου περνάς
χρόνος ανάστροφος
Πώς γίνεται να έρχεσαι από εκεί που εγώ πάω
και να υπάρχεις;
Πενθώ τις μέρες που έρχονται
δεν είναι μέρες, οι ψυχές τους είναι όταν με
συναντούν κι αντιπερνούν
και πίσω μου στου βίου μου τον απόηχο χάνονται.
Δε σ’ έχω και δε μ’ έχεις μέλλον,
δεν είσαι θα ποτέ δε θα ’σαι
το θα σου είναι το παρόν
το θα σου είναι το παρελθόν
πώς γίνεται να υπάρχεις μέλλον;
Φάσμα παρείσακτης νεκρότητας
μη μου χαλάς το θάνατο
ΒΥΡΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ, Επέκεινα
Μα πόσο όμορφα ποιήματα, καλή μου Ροζαμούνδη!
ReplyDeleteΤο πρώτο βάλθηκα κιόλας να το μεταφράζω! :-)