Panos Kyparissis

                                                     Michelle Torrez,Ways of Sitting II

 LIGHTDRINKER


You come to consume me
knowning I am so thirsty for you
like a faun glass of water
traps the sunlight in its scarcity

You come
as you came for the first time
eyelids closed
wasting ineffable beauty
in front of my timid eyes

I choose with certainty the absolute
to encounter
and with the very certainty to fail

Despite the anabolics for the pain
I choose my hearing unguarded
to your clothes' return

With all the wounds to strike me
with those I shall withdraw.


Panos Kyparissis, 2015



ΦΩΤΟΠΟΤΗΣ

Έρχεσαι να με ξοδέψεις
ξέροντας πως σε διψώ
όπως φαύνο ποτήρι νερό
παγιδεύει στο λίγο του τον ήλιο

Έρχεσαι
όπως ήρθες την πρώτη σου φορά
με βλέφαρα κλειστά
σπαταλώντας άφατη ομορφιά
στην άτολμη ματιά μου

Διαλέγω με βεβαιότητα τ' απόλυτο
να μετρηθώ
και με την ίδια ν' αποτύχω

Παρά του πόνου τ' αναβολικά
προτιμώ αφύλακτη την ακοή
στων ρούχων σου το γυρισμό

Μ' όσες πληγές με βρουν
μ' αυτές θ' αποχωρήσω


ΠΑΝΟΣ ΚΥΠΑΡΙΣΣΗΣ, Σκύβοντας ουρανέ, Γαβριηλίδης 2015

Chryssanthie Polyzou

                                                     Pavlos Samios , greek romance             


En français

I wish your french and my french were perfect

cause only in this language

my complaint would have 

the sound of a raindrop 

the colour of sadness

the scent of an absence 

in a most precise, precious way

Chryssanthie Polyzou

En français

Μακάρι οι δυο μας να μιλούσαμε μονάχα γαλλικά

γιατί μόνο  στη γλώσσα αυτή

το παράπονό μου θα είχε τον ήχο της βροχής

το χρώμα της θλίψης 

το άρωμα της απουσίας

δοσμένο με τον πιο ακριβή, πολύτιμο τρόπο

Χρυσάνθη Πολύζου

Menelaos Lountemis

Nikiforos Lytras, The Waiting (1895-1900)

Waiting

I am waiting for you. Don't ask why. 

Don't ask why somebody waits 

Who has nothing to wait for

But he still waits. 

Because if he stops waiting

It is as if he stops seeing

As if he stops looking at the sky

He stops hoping

He stops being alive.

It's unbearable... It's bitter

To reach slowly to the shore

Without being a castaway

 Nor a savior

 Just a wreck.

Menelaos Lountemis

 

Αναμονή  

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί. 

Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος  

Που δεν έχει τι να περιμένει 

Κι όμως περιμένει. 

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζεί.

Αβάσταχτο είναι...Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο.

Μενέλαος Λουντέμης

Maria Laina

Fernand Khnopff - Un Rideau Bleu - 1909

(...)

If I ever die,

don't you ever believe that my love for you is finished:

think that it will wait for you,

in other senses describing your beauty.


Maria Laina , Hereafter,1970


(...)

Αν κάποτε πεθάνω,

μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε: 

σκέψου πως θα σε περιμένει,

σ' άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.


Μαρία Λαϊνά, «Δ΄ Θριαμβικό», Επέκεινα (1970)

Vyron Leontaris

                                                                  Anna Aden, Sofia

(...)  From one loneliness to another we pass - that 's all,
we leave the hands we used to hold till now
(without even knowing they had abandoned us
years before)
asking for other hands meant to abandon us too
 -- What kind of hands are they supposed to be?

At least  that kind of loneliness you were used to
You already knew the walls, the corners, not to stumble in the darkness
You knew how not to fall upon the wounds of others
You knew the steps of "nobody"
And the  howling of desire dragging  in your guts.
At least you knew that kind of loneliness
why are you after another?

Vyron Leontaris, Maria by the window


“… Από μια μοναξιά σ’ άλλη περνάμε – αυτό είναι όλο,
αφήνουμε τα χέρια που κρατούσαμε ως τώρα
(χωρίς να μάθουμε ποτέ μας πως μας είχαν χρόνια πριν
εγκαταλείψει)
ζητώντας άλλα χέρια που κι αυτά θα μας εγκαταλείψουν
– μα τι χέρια να ‘ναι αυτά;

Τουλάχιστον αυτή τη μοναξιά την είχες συνηθίσει,
ήξερες πια τους τοίχους, τις γωνιές, να μη σκοντάφτεις στο
σκοτάδι,
ήξερες να μην πέφτεις πάνω στις πληγές των άλλων
γνώριζες τα βήματα του «κανείς…»
και το συρτό αλύχτημα της επιθυμίας στα σωθικά σου.
Τουλάχιστον αυτή τη μοναξιά την ήξερες,
γιατί γυρεύεις άλλη; (…)

Βύρων Λεοντάρης
απόσπασμα από το: Η Μαρία στο παράθυρο

Haris Vlavianos

                                                   Joaquin Sorolla y Bastida - Beach


WHAT EXACTLY IS POETRY?

You are driven to a deserted beach

All the way your eyes

are blindfolded in a white handkerchief.

You finally unfold them

and you see the sea

spreading peacefully

to the end of the horizon.

You suddenly close them

and you are laying

on a rock,

gazing bewildered

the starry sky.

You open them again

and in front of you

unfolds a plain

sown with daises

You lean and pick one randomly

Its petals form

 - what else ?

 your name.

Haris Vlavianos



ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ;


Σε οδηγούν σε μια ερημική παραλία.
Σ’ όλη τη διαδρομή τα μάτια σου
είναι δεμένα με λευκό μαντήλι.
Το λύνεις επιτέλους.
και βλέπεις τη θάλασσα
ν’ απλώνεται γαλήνια
ως τα βάθη του ορίζοντα.
Τα κλείνεις και ξαφνικά
βρίσκεσαι ξαπλωμένος
πάνω σ’ έναν βράχο,
να κοιτάς έκθαμβος
τον έναστρο ουρανό.
Τ' ανοίγεις πάλι
και μπροστά σου
ξετυλίγεται ένα λιβάδι
σπαρμένο με μαργαρίτες.
Σκύβεις και κόβεις μία στην τύχη.
Τα πέταλά της σχηματίζουν
- τι άλλο;
τ’ όνομά σου.

ΧΑΡΗΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Hector Kaknavatos

                                        Paul Klee - Self-portrait full face, resting head in hand


Of  Love


Oh you fool you never knew

that I was made of glass

that I would break into shivers

before you  even touched me


Hector Kaknavatos



Του Έρωτα


Άμοιρη δεν το ‘ξερες

Που ήμουνα γυάλινος

Πως θα γινόμουν θρύψαλα

Πριν καν με αγγίσεις.


Έκτωρ Κακναβάτος

Yiannis Efstathiadis

                                      

                                                                 An Orchard in Spring - Claude Monet, 1886

Don't send your love by post

send it by a migratory bird

so that it can return every spring.

Yiannis Efstathiadis

Μη στείλεις με ταχυδρόμο τον έρωτά σου

στείλ' τον μ' αποδημητικό πουλί 

για να ξαναγυρίζει κάθε άνοιξη.

Γιάννης Ευσταθιάδης

Dimitris Kanellopoulos

                                                       Deák Nándor (1883 - 1953)

The song of the cricket

As the song of the cricket
fades away
the stranger shows up.
He shakes off
the wet foliage of the night
he stands silent
in front of the dumb house.

It's the time that fatigue
changes shifts with pain.


Τhe weeping has settled down
a black serenity dresses the elves
it follows the dark passages
and the downspouts
so that duty  proud
can make its way.


Dimitris Kanellopoulos, 2009



Το τραγούδι του γρύλου  

Καθώς ξεψυχάει
το τραγούδι του γρύλου
προβάλλει ο ξένος.
Τινάζει από πάνω του
την υγρή φυλλωσιά της νύχτας·
αμίλητος στέκει

μπροστά στο βουβό σπίτι. 

Είναι η ώρα που η κούραση 

αλλάζει βάρδια με τον πόνο. 

Έχει κοπάσει ο θρήνος·

μαύρη γαλήνη ντύνει τα ξωτικά,

πιάνει τα σκοτεινά περάσματα 

και τις ρονιές 

να βρει δρόμο υπερήφανο το χρέος

και να περάσει.

Δημήτρης Κανελλόπουλος, Κλίνη Σπόρου, Καλή, εκδ. Οροπέδιο 2009

Argyris Chionis

                                                          John Sell Cotman, A Ruined House

The innereater

In memory of  Yorgos G. Karavasilis

The innereater is a tiny, voracious, evereating monster, something like a woodworm, but much more sneaky and much more dangerous. To be more precise, whereas woodworm eats only wood and, eating it makes so much noise that is easily traceable and can be dealt with, the innereater is omnivorous and completely quiet so he can't be traced or dealt with. He burrows sneaking everywhere in woods, iron, stones, glasses and humans and does his work, his horrible work, slowly, systematically, and with a rather cunning technique. For one thing, to penetrate its victims unobserved, it never opens a new hole but uses the one still existing entrances such as holes of nails or screws with no stucco on, slight scars from rust, minor cracks and crevices, a broken pimple, a badly filled tooth...

Then, inside its victim, it makes it empty from within, little by little, almost imperceptibly, leaving intact the outer part, the shell...And that 's where tragedy begins: you return home one night, a little drunk maybe, and you put the key into the keyhole and the keyhole subduces and drops quietly on the floor and your key stays bewildered inside a vast hole and you lean on the door, you don't push it , you just lean, and the door crumbles and falls with no noise on the floor, and you, not dazzled from drink but from all the unprecedented that happens in front of your very eyes, desperately seek a prop and you lean, shoulder and head onto the stile of the entry and the stile collapses and the whole house disappears in silence, not even a sound, as if somebody had emptied a poke of flour, dust, only dust which when it settles down, reveals an empty terrain where your house was, a while ago...

All these blocks of flats, all these skyscrapers who were made to be for ever and crumble for nothing, an earthquake of only two on the richter scale, are corroded by this repulsive, this sneaky insect.

Most tragic of all to meet a friend of yours in the street, a dear friend you haven't seen for years, you hug him eagerly only to realise suddenly that you hugged the absolute nothing, since he turns into dust right away, dust you shake from your clothes and you keep going, on your way, into this nightmare called life, which is in fact the kingdom of  the innereater...

Argyris Chionis, Beings and non beings, 2006

Ο ΕΣΩΦΑΓΟΣ

Μνήμη Γιώργου Κ. Καραβασίλη

Ο Εσωφάγος είναι ένα ελάχιστο, αδηφάγο, αειφάγο τέρας, κάτι σαν σαράκι, αλλά πολύ πιο ύπουλο, πολύ πιο επικίνδυνο. Για να γίνω σαφέστερος, ενώ το σαράκι τρώει μόνο ξύλα και, τρώγοντάς τα, κάνει τόσο θόρυβο που είναι πολύ εύκολο να εντοπισθεί και ν’ αντιμετωπισθεί, ο εσωφάγος είναι παμφάγος και εντελώς αθόρυβος, δηλαδή μη εντοπίσιμος και αντιμετωπίσιμος. Τρυπώνει ύπουλα παντού, μέσα σε ξύλα, σίδερα, πέτρες, γυαλιά κι ανθρώπους, και κάνει τη δουλειά του, τη φρικτή δουλειά του, αργά αργά και συστηματικά και με μια τεχνική εντελώς πανούργα. Κατ’ αρχάς, για να εισχωρήσει μες στα θύματά του απαρατήρητος, ποτέ καινούργια τρύπα δεν ανοίγει, αλλά χρησιμοποιεί ήδη υπάρχουσες εισόδους όπως αστοκάριστες οπές από καρφιά ή βίδες, ανεπαίσθητες ουλές από σκουριά, ελάχιστες ρωγμές ή ραγισματιές, ένα σπυρί σπασμένο, ένα κακοσφραγισμένο δόντι… Ύστερα, εντός του θύματός του πλέον, αρχίζει να το αδειάζει, από μέσα, λίγο λίγο, ανεπαίσθητα σχεδόν, αφήνοντας ωστόσο, μέχρι τέλους, ανέπαφο το γενικό περίβλημα, το κέλυφος. Κι εδώ αρχίζει η τραγωδία. Γυρίζεις ένα βράδυ σπίτι σου, λιγάκι μεθυσμένος ίσως, και βάζεις το κλειδί στην κλειδαριά κι η κλειδαριά υποχωρεί και πέφτει αθόρυβα στο δάπεδο και το κλειδί σου μένει απορημένο μέσα σε μια υπερμεγέθη τρύπα κι ακουμπάς την πόρτα, δεν τη σπρώχνεις, απλώς την ακουμπάς, κι η πόρτα σωριάζεται αθόρυβα στη γη, κι εσύ, όχι ζαλισμένος από το πιοτό, αλλά απ’ όσα ανήκουστα συμβαίνουνε μπροστά σου, απελπισμένα αναζητάς έν’ αποκούμπι και γέρνεις ώμο και κεφάλι στον παραστάτη της εισόδου κι ο παραστάτης καταρρέει και το σπίτι ολόκληρο αφανίζεται αθόρυβα, χωρίς ούτε ένα κρακ, σαν ν’ άδειασε κανείς από ψηλά ένα σακί αλεύρι, σκόνη, μονάχα σκόνη που, όταν κατακάθεται, αποκαλύπτει έν’ άδειο οικόπεδο εκεί που ήτανε το σπίτι σου πριν λίγο.

Όλες αυτές οι πολυκατοικίες, όλοι αυτοί οι ουρανοξύστες, που φτιάχτηκαν για πάντα και καταρρέουν μ’ ένα τίποτε, μ’ ένα σεισμό μονάχα δύο Ρίχτερ, έχουν διαβρωθεί από αυτό το απεχθές, αυτό το ύπουλο ζωύφιο.

Το τραγικότερο όλων όμως είναι να συναντάς στο δρόμο φίλο σου, φίλο αγαπημένο που έχεις χρόνια να τον δεις, και με λαχτάρα να τον αγκαλιάζεις και να ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι αγκάλιασες το τίποτε, αφού αμέσως σκόνη γίνεται, σκόνη που την τινάζεις απ’ τα ρούχα σου και συνεχίζεις να βαδίζεις μέσα σ’ αυτό τον εφιάλτη που λέγεται ζωή, αλλ’ είναι, στην ουσία, το βασίλειο του εσωφάγου.

Αργύρης Χιόνης , Όντα και μη όντα, 2006

Christos Armando Guezos

                                          Ito Jakuchu (Japanese: 1716-1800) - Phoenix and Sun

The awareness of the phoenix

Ι.

And you know what?
I broke.
I had written lies once
Ι am invulnerable
but just listen to me:
I broke.
By now I have some of the awareness
of the phoenix
the fact he resurrects
is nothing compared
to his death each time
of all that preceded.
Life comes back
but memory lingers.

Christos Armando Guezos

Η επίγνωση του φοίνικα

Ι.

Και ξέρεις κάτι;
έσπασα.
Κάποτε είχα γράψει ψέματα
είμαι άτρωτος
αλλά άκου με λίγο:
έσπασα.
Πλέον έχω κάτι από την επίγνωση
του φοίνικα
το γεγονός ότι ανασταίνεται
δεν κάνει τίποτα μπροστά στην ανάμνηση
του κάθε φορά θανάτου του
των όσων προηγήθηκαν.
Η ζωή επανέρχεται
αλλά η μνήμη μένει.


Χρήστος Αρμάνδο Γκέζος

Chryssanthie Polyzou

                                                                  Roman mosaic in Zippori (Sephoris) Israel

Timeo Danaos et dona ferentes
(Beware of Greeks bearing gifts)

Beware of the 

people fireworks

Of those I speak with the heavenly glow

You know it
they possess the language of the angels

Beware

They always dictate you your words

before they enter the poem

As if they have just freed them from prison

Beware

They last as long as a lightning 

And who 's to save you 

from the darkness to come

Beware of Greeks

even those bearing love


Chryssanthie Polyzou

"Φοβού τους Δαναούς " 

Να τους φοβάσαι  

Τους ανθρώπους πυροτεχνήματα 

Γι αυτούς μιλώ με την ουράνια λάμψη  

Το νιώθεις πως κατέχουν τη γλώσσα των αγγέλων  

Να τους φοβάσαι 

 Σου υπαγορευουν πάντοτε τις λέξεις σου 

πριν μπουν στο ποίημα 

Σαν να τις ελευθέρωσαν από τη φυλακή τους 

 Να τους φοβάσαι  

Κρατάνε όσο μια αστραπή 

Και ποιος σε σώζει 

απ ' το σκοτάδι που θα έρθει. 

Να τους φοβάσαι τους Δαναούς  

κι ας φέρνουν έρωτες


Χρυσάνθη Πολύζου

Panos Kyparissis

                                          

                                              Richard Diebenkorn, Seated Girl by a Window, 1960

 Silent iambs

Claiming the unfulfilled
no wish is longer melodic

I read your lips in silence
and you behind the glass
you gaze with that look of the sea
without finding a king
to make the myth work again

Apostrophe of the moon
curving unexpected rock
clatters of memory
and other heartbeats of the spring

What to gather with words?
what with silence?

With a little bit of I
with a mouth shut
I try a nursing
with a healing stern
and a hurt flag of the dusk

Panos Kyparissis

 Ίαμβοι Σιωπηλοί

Διεκδικώντας το ανεκπλήρωτο
καμιά ευχή δε μελωδεί

Διαβάζω τα χείλη σου στη σιωπή
κι εσύ πίσω απ' το γυαλί
κοιτάζεις με 'κείνο το βλέμμα της θάλασσας
δίχως να βρίσκεις βασιλιά
να στεριώσεις πάλι το μύθο

Δασεία του φεγγαριού
σμιλεύει απρόοπτο βράχο
ποδοβολητά της μνήμης
κι άλλες ταχυπαλμίες της άνοιξης

Τί να μαζέψεις με λέξεις;
Τί με σιωπή;

Με λίγο εγώ
με στόμα κλειστό
δοκιμάζω μια νοσηλεία
με πρύμνη ιαματική
και δειλινή σημαία πληγωμένη


Πάνος Κυπαρίσσης, Το χώμα που μένει

Panos Kyparissis

                                                       Camille Claudel, lovers

I slide inside

through the fresh arch of your body

silent vessel of the night

on a deep voyage of salvation

No doubts, no shores

Panos Kyparissis, Black cotton , 2009


Γλιστρώ μέσα
από τη χλωρή αψίδα του κορμιού σου
σιωπηλό καράβι της νύχτας
σε ταξίδι βαθύ του λυτρωμού

Δίχως αμφιβολίες, δίχως ακτές 

Πάνος Κυπαρίσσης, από την συλλογή "Μαύρο βαμβάκι", Μελάνι, 2009

Thanassis Kostavaras

Henri Manguin, Sleeper, 1918

                                     

Dreamlike Eros

The way you are, a dream.

The way you are, a light shiver of the breeze

sound of a flute coming from the echanted forest

In this way stand by me.

Face touched by a wizzard of Love

Body conquered by impetuous desire.

Stand by me as long as possible.

And let the hours not wake me.

A sweet bird's singing

never let me out of your embrace.

But like this, flooded by this timeless bliss

from the one to the other sleep let me pass, the longest.

Thanassis Kostavaras, The tranfigurations of the gardens, 2003



ΕΝΥΠΝΙΟΣ ΕΡΩΣ


Έτσι όπως είσαι, όνειρο.
Έτσι όπως είσαι, ανάλαφρο σκίρτημα αύρας
ήχος φλογέρας που έρχεται απ' το μαγεμένο δάσος
Έτσι μείνε κοντά μου.
Πρόσωπο αγγισμένο από έναν μάγο Έρωτα.
Σώμα πολιορκημένο απ' τον αχαλίνωτο πόθο.


Μείνε κοντά μου όσο γίνεται περισσότερο.


Κι ας μη με ξυπνήσουν οι ώρες.
Έστω πουλιού γλυκό κελάηδισμα
ας μη με βγάλει απ' την αγκάλη σου.

Μα έτσι, πλημμυρισμένος απ' αυτή την άχρονη ηδονή
από τον έναν, στον άλλον ύπνο ας περάσω, τον βαθύτερο.



Θανάση Κωσταβάρα, από την συλλογή ¨Οι μεταμορφώσεις των κήπων", Μεταίχμιο, 2003

Manolis Pratikakis

                                   Joseph Mallord William Turner, Sea View (About 1826)

With you, even head winds become fair


Love, love you are all the sunshines together; all the beaches
of home.You are the return and at the same time the everlasting
sailing— How should I get bored? I row, I dock at the
piers of your hips.

I follow Ulysses in your sea caves.

Your voice broadens my hearing 's shell, till

it becomes school presenting its ancient busts

And the classrooms new, for our words to run 

carefree and become children of future people.

Manolis Pratikakis

Μαζί σου, και με ενάντιους ανέμους ουριοδρομώ 

.

Αγάπη,αγάπη είσαι όλες μαζί οι λιακάδες· όλες οι αμμουδιές
της πατρίδας.Είσαι η επιστροφή κι εν ταυτώ ο αιώνιος
απόπλους — πώς να πλήξω; Κωπηλατώ, ελλιμενίζομαι στις
προβλήτες των λαγόνων σου.


Οδυσσεύω στις πελαγίσιες σου σπηλιές.


Η φωνή σου διευρύνει της ακοής μου το όστρακο,ώσπου
να γίνει σχολείο που έχει να δείξει παμπάλαιες προτομές.
Κι αίθουσες νέες,για να μπορούν αμέριμνα να τρέχουν και να
είναι παιδιά μελλοντικών ανθρώπων τα λόγια μας. 

Μανόλης Πρατικάκης

Yerassimos Lykiardopoulos

                                              Jeune femme au piano - François Gauzi, 1904

III

All is played on a true lie
so tenderly
with skilled fingers
on the piano

all is  played
following a tune without a tune.

This can't go on  my voice on your song
somebody should tell the out of tune truth

even if we are to hush for ever.


Yerassimos Lykiardopoulos, Mandarin's poems, 2002


ΙΙΙ

Όλα παιγμένα πάνω σ' ένα ψέμα αληθινό
τόσο τρυφερά
μ' έμπειρα δάχτυλα
στο πιάνο

όλα παιγμένα
πάνω σ ΄ένα σκοπό χωρίς σκοπό.

Δεν πάει άλλο το τραγούδι σου με τη φωνή μου
κάποιος πρέπει να πει την παράφωνη αλήθεια

έστω κι αν είναι να σωπάσουμε για πάντα.

 Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Τα ποιήματα του Μανδαρίνου, Εκδ. Ύψιλον 2002

Erina Espiritou

                                           Marc Chagall, Lovers above town

Lovers

Lovers don't share the same house

nor share the same sheets

they don't watch the news of eight together

and never worry who' s going to take out the garbage.

Lovers don't have pets

nor flowerpots on the balcony

they don't close the curtains
nor turn the lights off.

Lovers wake up at dawn

with a smile on thirsty lips

and invincible desire
they caress the words on the notepads
and then burn the pages.

Lovers never die
they live under the cinders
and wait for just a blow
a mere blow
to fire up the flame
which every single night try
to put out so desperately in vain.

Lovers make scenarios
of hatred and infidelity
when at the same time they would even sell their soul
for one "last" embrace.

Erina Espiritou

Οι εραστές


Οι εραστές δεν μένουν στο ίδιο σπίτι
ούτε μοιράζονται τα ίδια σεντόνια
δεν βλέπουν μαζί το δελτίο των οχτώ
και δεν ανησυχούν ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια.

Οι εραστές δεν έχουν κατοικίδια
ούτε στο μπαλκόνι γλάστρες
δεν κλείνουν τις κουρτίνες
μήτε τα φώτα.

Οι εραστές ξυπνούν χαράματα
με ένα χαμόγελο σε χείλη που διψούν
και ακατανίκητο πόθο
χαϊδεύουν τις λέξεις στα σημειώματα
και μετά καίνε τις σελίδες.

Οι εραστές δεν πεθαίνουν ποτέ
ζουν κάτω από τις στάχτες
και περιμένουν μιαν αναπνοή
μια και μόνο αναπνοή
να φουντώσει την φλόγα
που κάθε βράδυ προσπαθούν
μάταια να σβήσουν.


Οι εραστές φτιάχνουν σενάρια
μίσους και απιστίας
και την ίδια στιγμή θα πούλαγαν και την ψυχή τους
για μια αγκαλιά “ακόμα”.

Ερίνα Εσπιρίτου

Polyzou Chryssanthie

                          Pear Trees and Flowers at Eragny, Morning, 1886 - Camille Pissarro

Spring in Kallithea

Unfortified  city

Surrendered, tonight, 

To the blossoms of bitter orange trees

Chryssantie Polyzou

Άνοιξη στην Καλλιθέα

Ανοχύρωτη πόλη
Παραδομένη, απόψε,
Στα άνθη της νερατζιάς


Χρυσάνθη Πολύζου, Χαρτοκόπτης Απρίλης 2017

Alexios Mainas

                                      Oskar Kokoschka (1886-1980), Triptych – Prometheus, 

Were you

 A floating, edible,
surrendered body.

Were you a bird you would definitely be an eagle-
not so much for your royal gender
and your blonde hair
but for your beak on my liver.

Alexios Mainas, The content of the remaining

ΑΝ ΗΣΟΥΝ

Πλωτό, εδώδιμο,
παραδομένο σώμα.

Αν ήσουν πουλί θα ΄σουν βέβαια αετός-
όχι τόσο για το βασιλικό σου γένος
και τα ξανθά σου μαλλιά
όσο για το ράμφος σου στο συκώτι μου.

Αλέξιος Μάινας, Το περιεχόμενο του υπόλοιπου

Yiannis Kontos

                           

                                Francisco de Goya (dark paintings) Saturn devouring his son, 1819-1823, detail

What a wild beast time is

We put it in a cage

and tame it.

Then, in the house:

it runs, it plays and falls asleep.

Then suddenly, one day , it remembers

its free life

and eats us. 

Yiannis Kontos




Αγρίμι που είναι ο καιρός.

Τον βάζουμε σε κλουβί

και τον εξημερώνουμε.

Μετά, μέσα στο σπίτι:

τρέχει, παίζει και κοιμάται.

Ξαφνικά, μια μέρα, θυμάται

την ελεύθερη ζωή του

και μας τρώει.



Γιάννης Κοντός

Nikos Karouzos

                                                    Eros,  Pompei , Roman fresco

Eros is morning dew
that dries in a little while

all what's left is musical sadness

to the end of the world.

Eros exists in memory

love does not.

So we aim for immortality.

Nikos Karouzos, Oedipus tyrannised



Ο έρωτας είναι πρωινή δροσιά
που σε λίγο στεγνώνει
κι απομένει μουσική δυστυχία
στα πέρατα.
Ο έρωτας είναι μέσα στη μνήμη
μα η αγάπη όχι.
Σκοπεύουμε λοιπόν αθανασία.


Νίκος Καρούζος, Οιδίπους Τυραννούμενος και άλλα ποιήματα,Ίκαρος, 2014

Alexios Mainas

                                                                    Anton Mauve

Lies
                                                               A cheap red

Useless, on earth, the emigration
of the cranes
and the fall of the unwritten sheets.
Let the fields stay
flat and curved
and the furnishing of the white,
snow quietly layered
forming  knots-
so much the cold around you
you wouldn't talk that much.


Alexios Mainas


Ψέματα 

                                            Κόκκινο του σωρού. 

Ασκοπη, εν κόσμω, η αποδημία
των γερανών
κι η πτώση των άγραφων φύλλων.
Ας μείνουν λοιπόν κάμποι
επίπεδοι και κυρτοί
κι η επίπλωση της λευκότητας,
χιόνι που στρώθηκε αθόρυβα
και σχημάτισε κόμπους -
γύρω σου τέτοιο κρύο
που δεν θα 'λεγες τόσα.

Αλέξιος Μάινας

Nikos Dimou

                                           Henri Lebasque, femme sur le lit, 1865

Dedication

I have forgotten the scent of the jasmine.

But exiting at night, all of a sudden,
dressed in the thin tunic of  your sweat
dressed in the golden garment of your perfume,
I fell against the scent of the jasmine as against a wall of glass.
I keep dreaming of what I lived.
The fresh body in the shadows,
the vigorous body in ecstasy
and the cry , the cry-

I love you tenderly and I love you wildly,
I walk at night dressed in your thin sweat
wreathed with the scent of  jasmine
and I foresee.

I doubt the poem, it 's poor.
I am also poor without you.
If we make a poem together
I have never written a better one.

Nikos Dimou

Αφιέρωση  


Είχα ξεχάσει πώς μυρίζει το γιασεμί.

Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά,
ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου
ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου,
χτύπησα πάνω στην οσμή του γιασεμιού σαν σε γυάλινο τοίχο.
Ονειρεύομαι αυτό που έζησα.
Το σώμα το δροσερό με τους ίσκιους,
το σώμα το δυνατό με την έκσταση
και την κραυγή, την κραυγή –

Σ’ αγαπώ τρυφερά και σ’ αγαπώ άγρια,
περπατώ την νύχτα ντυμένος τον λεπτό σου ιδρώτα,
στεφανωμένος το άρωμα του γιασεμιού
και προφητεύω.

Αμφισβητώ το ποίημα, είναι φτωχό.
Είμαι κι εγώ φτωχός χωρίς εσένα.
Αν ποίημα είμαστε μαζί
δεν έχω γράψει καλύτερο.


Νίκος Δήμου

Tassos Korfis

                                                       Pierre-Auguste Renoir, Woman at the Garden, 1873

Because


Because, when you left, the rains began,

Sudden in autumn, constant in winter

And the garden got full of leaves and migratory birds

And the ivy got deserted by snakes and lizards.

Because you were the high wall

Where I hid my face, the roots of the trees

that gave me life, the night of the scared animals,

The sinful fruit and the marigolds.



Because you were the fertile soil

That shivered at my touch.


Tassos  Korfis




Γιατί



Γιατί, όταν έφυγες, άρχισαν οι βροχές,

Ξαφνικές το φθινόπωρο, συνεχείς το χειμώνα

Και γέμισε ο κήπος φύλλα κι αποδημητικά,

Κι ερήμωσε ο κισσός από φίδια και σαύρες.

Γιατί εσύ ήσουν ο ψηλός τοίχος

Που έκρυβα το πρόσωπό μου, οι ρίζες των δέντρων

Που μ' ανάσταιναν, η νύχτα των φοβισμένων ζώων,

Ο αμαρτωλός καρπός και τα νεκράνθεμα.



Γιατί εσύ ήσουν η εύφορη γη

Που ριγούσε από τ' άγγιγμά μου.


Τάσος Κόρφης

Papastergiou Dimitris

                                                                  Giannis Migadis

Some poets' homes

                                             In memory of Yiannis Varveris

Some poets' homes are in a mess

The floor in dust

Spiders on the ceiling

Piles of dishes in the sink

It's because they are usually away

On a word safari:

In Then and in Now

In Smyrna or in Mystras

In Hell or in Heaven

In Joy or in Sorrow

And when they are back

Still tidying up, they get inspired and they work devastated

While washing up a spoon the sirup of the dead mother shines

While washing up a dish the dinner of a separation revives...

Dimitris Papastergiou

Τα σπίτια κάποιων ποιητών 

                                                      μνήμη Γιάννη Βαρβέρη


Τα σπίτια κάποιων ποιητών είν’ ακατάστατα
Το πάτωμα σκονισμένο
Αράχνες στο ταβάνι
Στοίβες πιάτα στο νεροχύτη
Είναι γιατί συνήθως λείπουνε
Σε σαφάρι λέξεων:
Στο Τότε και στο Τώρα

Στη Σμύρνη ή στο Μιστρά
Στην Κόλαση ή στον Παράδεισο
Στη Χαρά και στη Λύπη

Οπόταν επιστρέφουν δεν έχουν πολύ χρόνο
Συγυρίζοντας ακόμη, εμπνέονται κι εργάζονται καταρρακωμένοι
Ξεπλένοντας ένα κουταλάκι λάμπει το σιρόπι της νεκρής μητέρας
Ξεπλένοντας ένα πιάτο ανασταίνεται το δείπνο ενός χωρισμού…

Δημήτρης Παπαστεργίου

Kostas Montis

                                                     Marc Chagall, lovers in the moonlight, 1938

Such a strange thing the heart.
The more you waste it
the more you have

Kostas Montis

Περίεργο πράμα η καρδιά.
Όσο περισσότερο τη σπαταλάς
τόση περισσότερη έχεις

Κώστας Μόντης

Dimitris Papastergiou

Joaquín Sorolla y Bastida, Bacchante, 1886 

A stroll
              ...(for you)


At nights your kisses take a stroll in the gardens of my body.

They play hide and seek in the foliage,

climb up the trees and steal my fruit.

Every morning my body smells of jasmine

and bitten peach.


Dimitris Papastergiou



Σεργιάνι
              ...(για σένα)

Τις νύχτες τα φιλιά σου σεργιανούν στους κήπους του κορμιού μου.

Παίζουν κρυφτό στις φυλλωσιές,

στα δέντρα σκαρφαλώνουνε και κλέβουνε τα φρούτα.

Κάθε πρωί το σώμα μου μυρίζει γιασεμί

και δαγκωμένο ροδάκινο.


Δημήτρης Παπαστεργίου

Michalis Ganas

                                                        Henri Matisse, The daisies, 1939


You love me, you love me not

Where should I find

in the field 

which daisy has chosen

to dress your secret.

Michalis Ganas

Μ' αγαπάς, δε μ' αγαπάς

Που θες να βρω
μέσα στον κάμπο
ποιά μαργαρίτα διάλεξε
για να ντυθεί το μυστικό σου.


Μιχάλης Γκανάς  "Ποιήματα1978-2012", Μελάνι, 2013

Kostas Montis

         

                                                 Artemisia Gentileschi - Sleeping Venus

I know,

but I choose again

the dream...


Kostas Montis




Ξέρω,

μα επιλέγω ξανά

τ' όνειρο...


Κώστας Μόντης

Yiannis Sclivaniotis

                                 Ivan Konstantinovič Ajvazovskij, 1859

Stalactites

Don' t step carelessly

inside the caves of your dreams

where fragile stalactites

are constantly bleeding

the biography of your substance

They risk to break

Tread with the fair weather

of a January Moon

Yiannis Sclivaniotis, Sixth sense, Kastaniotis 2016

Σταλακτίτες

Μην βαδίζετε απρόσεκτα

μες στις σπηλιές των ονείρων σας

όπου ευαίσθητοι σταλακτίτες

αιμορραγούν διαρκώς

τη βιογραφία της ύλης σας 

Κινδυνεύουν με θραύση 

Διαβείτε με ευδία Γεναριάτικης 

Σελήνης

Γιάννη Σκληβανιώτη, από τη συλλογή "Έκτη αίσθηση", Καστανιώτης, 2016

Yiannis Tsigras

                                                     Pablo Picasso , the dream, 1932

And to wake up in the light.

You have fold, My Lord, the future  carefully,  like a towel,

In this way no omen reading is allowed

The cranes have already faded away in the west.

And the present remains in our hands

Like a statue's broken head

Not carved to talk,

In our era you have flown of glory

Of the toads, of the anemone, of the crazy birds.

Here is wisdom:

To fall asleep simply and quietly

Into a flourished verse 

And to wake up in the light.

Και να ξυπνήσουμε στο φως

Δίπλωσες, Κύριε, προσεκτικά το μέλλον, σαν πετσέτα,
Έτσι που να μην επιτρέπονται οιωνοσκοπήσεις.
Σβήσανε ήδη οι γερανοί στη δύση.
Και το παρόν μάς έμεινε στα χέρια
Όπως κομμένο αγάλματος κεφάλι
Που δε σμιλεύτηκε για να μιλάει.
Στην εποχή μας πέταξες της δόξας
Των φρύνων,της ανεμώνης, των τρελλών πουλιών.
Ώδε η σοφία εστίν:
Να κοιμηθούμε απλά και ήρεμα
Μέσα σε ανθισμένο στίχο
Και να ξυπνήσουμε στο φως. 

του Γιάννη Τσίγκρα

Thanassis Kostavaras

                                              Christos Bokoros , She, sleeping, 1986


Only to look at you
Even if my eyes
are two sad birds.
Even if my voice gets lost
behind an anxious smile.
Just to be worth one of your looks
is enough for me.
I get transformed.
I become air to embrace you.
I become caress and whisper.
And if I don't fly away , If I don't get lost
it 's because I can't get away from you.
I am deeply rooted in our Love.
I become a tree, full of branches and leaves
in bloom with white and red flowers
I dress up only to please you
and as if full of nightingales
I sing to you.
I talk to you in another, unknown language
I send you messages from the constellations of the dream.
I touch you like a fluff;
like a gentle breeze, deriving from an unearthly light.
I the coward, the obscure,the embarrassed
I write passionate poems to you.


Thanassis Kostavaras, "Metamorphoses in Love" from the collection "Greetings"



Και μόνο να σε κοιτάζω.
Κι ας είναι τα μάτια μου
δυο λυπημένα πουλιά.
Κι ας χάνεται η φωνή μου
πίσω από ένα φοβισμένο χαμόγελο.
Έστω και μόνο να μ' αξιώνεις μ' ένα σου βλέμμα.
μου φτάνει.
Μεταμορφώνομαι.
Γίνομαι αέρας να σ' αγκαλιάζω.
Γίνομαι χάδι και ψίθυρος.
Κι αν δεν πετάω μακριά σου, αν δεν χάνομαι
είναι γιατί δεν μπορώ να φύγω από κοντά σου
Είμαι βαθιά ριζωμένος στον Έρωτα μας.
Γίνομαι δέντρο, γεμίζω από κλώνους και φύλλα
ανθίζω σε άσπρα και κόκκινα άνθη
στολίζομαι μόνο για να σ’ αρέσω
και σαν να είμαι γεμάτος αηδόνια
σου τραγουδώ.
Σού μιλώ σε μιαν άλλη, άγνωστη γλώσσα
σου στέλνω απ’ τους αστερισμούς του ονείρου, μηνύματα.
Σ’ αγγίζω σαν χνούδι∙
σαν τρυφερή αύρα, σαν από κάποιο υπερκόσμιο φως.
Εγώ ο δειλός, ο σκοτεινός, ο αμήχανος
σου γράφω παθιασμένα ποιήματα.

Θανάσης Κωσταβάρας, ''Οι μεταμορφώσεις στον Έρωτα'' από τη συλλογή "Χαιρετισμοί"