Nikiforos Lytras, The Waiting (1895-1900)
Waiting
I am waiting for you. Don't ask why.
Don't ask why somebody waits
Who has nothing to wait for
But he still waits.
Because if he stops waiting
It is as if he stops seeing
As if he stops looking at the sky
He stops hoping
He stops being alive.
It's unbearable... It's bitter
To reach slowly to the shore
Without being a castaway
Nor a savior
Just a wreck.
Menelaos Lountemis
Αναμονή
Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Κι όμως περιμένει.
Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζεί.
Αβάσταχτο είναι...Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο.
Μενέλαος Λουντέμης
Σας έχω αφήσει στην ...αναμονή (σχολίου) μέχρι να βρω κάτι αληθινά αντάξιο. Ρίχνοντας μια ματιά στις σημειώσεις μου, παρατηρώ ότι το ποίημα του Λουντέμη είναι το πρώτο της συλλογής μου στο θέμα "Αναμονή".
ReplyDeleteΠρώτα ο Βρεττάκος. Κάτι ήξερε κι αυτός, αυτοεξόριστος στην Ελβετία:
Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΚΑΙ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ
Κοιτάζω την ώρα, δεν είναι να ρθείς.
Γυρνώ το κλειδί στην πόρτα και παίρνω
το πρώτο βιβλίο που δεν λέει τίποτα.
Κι’ άξαφνα εκεί που διαβάζω, απαλαίνει
η ατμόσφαιρα γύρω μου’ γαλανίζει ανεπαίσθητα.
Έχεις μπει στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσεις.
Όλα γίνονται διάφανα. Προχωρείς μ’ ένα πέπλο
ουρανού στο κεφάλι σου.
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ
Ακολουθεί ο πρόσφατα τεθνεώς Αλεξάκης:
ΑΝΑΜΟΝΗ
Ξέρω πως είσαι μέσα μου
κι ωστόσο
θαρρώ πως απ’ τον έξω κόσμο θα ’ρθεις
Ακούω τα βήματά σου να πλησιάζουν
από τα βάθη μακρινού διαδρόμου
Άλλοτε λυπημένα με κοιτάς
μέσ’ απ’ το φως φανταστικής οθόνης
μου δείχνεις ένα πέτρινο πηγάδι
κι ένα παιδί στο φιλιατρό
να κλαίει
Κάποτε σκοτεινιάζεις
και γεμίζεις τον ύπνο μου κεριά και μαύρα ρούχα
και σε φοβάμαι μέσα στην αγάπη
και σε φοβάμαι
μέσα στην ελπίδα
Όμως
καμιά φορά
χαμογελάς
με τόση τρυφερότητα με τόση
παιδική μνήμη
που άξαφνα
διακρίνω
– κάπου στα βάθη των
διαλογισμών
κάπου στα μάκρη ενός
χαμένου κόσμου –
πρόσωπα που εξαγνίζονται στο φως
πράγματα που εξαχνίζονται
στη δόξα
Σα να ’χει κάπου ο χρόνος να σταθεί
Σα να 'χει κάπου κι ο Θεός
πατρίδα
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ, Από τη συγκεντρωτική έκδοση Υπήρξε (1999)
Ε... λοιπόν συχνά αξίζει η αναμονή αν είναι να περιμένεις τέτοια ποιήματα, καλή μου Ροζαμούνδη! Σ ευχαριστώ πολύ! ;-)
ReplyDelete