Some poets' homes
In memory of Yiannis Varveris
Some poets' homes are in a mess
The floor in dust
Spiders on the ceiling
Piles of dishes in the sink
It's because they are usually away
On a word safari:
In Then and in Now
In Smyrna or in Mystras
In Hell or in Heaven
In Joy or in Sorrow
And when they are back
Still tidying up, they get inspired and they work devastated
While washing up a spoon the sirup of the dead mother shines
While washing up a dish the dinner of a separation revives...
Dimitris Papastergiou
Τα σπίτια κάποιων ποιητών
μνήμη Γιάννη ΒαρβέρηΤα σπίτια κάποιων ποιητών είν’ ακατάστατα
Το πάτωμα σκονισμένο
Αράχνες στο ταβάνι
Στοίβες πιάτα στο νεροχύτη
Είναι γιατί συνήθως λείπουνε
Σε σαφάρι λέξεων:
Στο Τότε και στο Τώρα
Στη Σμύρνη ή στο Μιστρά
Στην Κόλαση ή στον Παράδεισο
Στη Χαρά και στη Λύπη
Οπόταν επιστρέφουν δεν έχουν πολύ χρόνο
Συγυρίζοντας ακόμη, εμπνέονται κι εργάζονται καταρρακωμένοι
Ξεπλένοντας ένα κουταλάκι λάμπει το σιρόπι της νεκρής μητέρας
Ξεπλένοντας ένα πιάτο ανασταίνεται το δείπνο ενός χωρισμού…
Δημήτρης Παπαστεργίου
Τα σπίτια
ReplyDeleteΤα βράδια
κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
ακούνε
τις πέτρινές τους φλέβες να φουσκώνουν
Ορέστης Αλεξάκης
Δε χρειάζονται πολλά λόγια.
Πότε-πότε κάνα σχόλιο για τον γείτονα
την επικαιρότητα,
τα έξοδα.
Κάποτε ένα άγγιγμα του χεριού
άλλοτε ένα χάδι στα μαλλιά.
Δε χρειάζεται να μιλάς συνέχεια.
Μια κίνηση, ένα νεύμα φτάνει.
Λίγο παγωτό
και λίγη συμπάθεια στο μπαλκόνι αρκούν.
Ένα σου βλέμμα είναι πιο πολύτιμο.
Και αν χαμογελάσεις...
σφυρίζει για χρυσάφι ο ανιχνευτής μετάλλων.
Δε χρειάζονται πολλά λόγια.
Ένα «φτάσαμε στο σπίτι μας», σημαίνει
«πιάσαμε πατρίδα σύντροφέ μου,
ήρθαμε ξανά στη γωνιά μας στο σύμπαν,
τη δική μας γωνιά».
«Την κατάδική μας».
Να το εννοείς
αλλιώς ακούγεται "καταδίκη".
Δε μας χρειάζονται πολλά λόγια.
Εμείς, τα σπίτια, ζούμε απ’ την ανάσα σας.
Εμείς τα σπίτια μικραίνουμε από χαρά
όταν έρχονται οι άνθρωποι μας.
Μα σαν αναχωρούν παντοτινά
αρρωσταίνουμε, τρανεύουμε από θλίψη.
Θεριεύουμε
σαν κάτι άστρα κόκκινους γίγαντες
λίγο πριν γίνουν μαύρες τρύπες.
Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου, Ο άστεγος της οδού χαμογέλων, 2015
Τι όμορφα Ρόζα! Υπέροχα! Σ'ευχαριστώ τόσο πολύ! :-)
ReplyDelete