Stonemason
Shapeless. As I engrave you, with your closed body
with your unformed hands, you define me.
From your night a face hardly waves.
Although in love on my knee I hold the chisel
And kneeling I seek your silence icon
inside the stone.
With all the god's breath on the neck
With all the vibration of the vacuum that shivers in my vein
For a shape. For a word. That draws the sleighs into heaven.
With your born tread you will write on the sand
our first footprint.
And from your mouth my first word
will flutter.
Manolis Pratikakis, Stonemason, 2016
Λιθοξόος
Άμορφη.Καθώς σε πελεκώ,με το κλειστό κορμί σου,
με τ’ ασχημάτιστα χέρια σου,με ορίζεις.
Από τη νύχτα σου δύσκολα κυματίζει ένα πρόσωπο.
Παρότι με έρωτα γονατιστός κρατώ τη σμίλη.
Και γονυκλινής γυρεύω της σιωπής σου το εικόνισμα
μέσα στην πέτρα.
Με όλη την ανάσα του θεού στον αυχένα.
Με όλη τη δόνηση του κενού που στη φλέβα μου τρέμει.
Για μια μορφή.Για μια λέξη. Που τραβά τα έλκηθρα
στον ουρανό.
Με το γεννημένο πέλμα σου θα γράψεις στην άμμο
την πρώτη μας πατημασιά.
Κι απ’ το στόμα σου η πρώτη πρώτη λέξη μου
θα φτερουγίσει.
