Alexios Mainas

                                                                    Anton Mauve

Lies
                                                               A cheap red

Useless, on earth, the emigration
of the cranes
and the fall of the unwritten sheets.
Let the fields stay
flat and curved
and the furnishing of the white,
snow quietly layered
forming  knots-
so much the cold around you
you wouldn't talk that much.


Alexios Mainas


Ψέματα 

                                            Κόκκινο του σωρού. 

Ασκοπη, εν κόσμω, η αποδημία
των γερανών
κι η πτώση των άγραφων φύλλων.
Ας μείνουν λοιπόν κάμποι
επίπεδοι και κυρτοί
κι η επίπλωση της λευκότητας,
χιόνι που στρώθηκε αθόρυβα
και σχημάτισε κόμπους -
γύρω σου τέτοιο κρύο
που δεν θα 'λεγες τόσα.

Αλέξιος Μάινας

Nikos Dimou

                                           Henri Lebasque, femme sur le lit, 1865

Dedication

I have forgotten the scent of the jasmine.

But exiting at night, all of a sudden,
dressed in the thin tunic of  your sweat
dressed in the golden garment of your perfume,
I fell against the scent of the jasmine as against a wall of glass.
I keep dreaming of what I lived.
The fresh body in the shadows,
the vigorous body in ecstasy
and the cry , the cry-

I love you tenderly and I love you wildly,
I walk at night dressed in your thin sweat
wreathed with the scent of  jasmine
and I foresee.

I doubt the poem, it 's poor.
I am also poor without you.
If we make a poem together
I have never written a better one.

Nikos Dimou

Αφιέρωση  


Είχα ξεχάσει πώς μυρίζει το γιασεμί.

Αλλά βγαίνοντας στη νύχτα, ξαφνικά,
ντυμένος λεπτό χιτώνα τον ιδρώτα σου
ντυμένος χρυσό ιμάτιο το άρωμά σου,
χτύπησα πάνω στην οσμή του γιασεμιού σαν σε γυάλινο τοίχο.
Ονειρεύομαι αυτό που έζησα.
Το σώμα το δροσερό με τους ίσκιους,
το σώμα το δυνατό με την έκσταση
και την κραυγή, την κραυγή –

Σ’ αγαπώ τρυφερά και σ’ αγαπώ άγρια,
περπατώ την νύχτα ντυμένος τον λεπτό σου ιδρώτα,
στεφανωμένος το άρωμα του γιασεμιού
και προφητεύω.

Αμφισβητώ το ποίημα, είναι φτωχό.
Είμαι κι εγώ φτωχός χωρίς εσένα.
Αν ποίημα είμαστε μαζί
δεν έχω γράψει καλύτερο.


Νίκος Δήμου

Tassos Korfis

                                                       Pierre-Auguste Renoir, Woman at the Garden, 1873

Because


Because, when you left, the rains began,

Sudden in autumn, constant in winter

And the garden got full of leaves and migratory birds

And the ivy got deserted by snakes and lizards.

Because you were the high wall

Where I hid my face, the roots of the trees

that gave me life, the night of the scared animals,

The sinful fruit and the marigolds.



Because you were the fertile soil

That shivered at my touch.


Tassos  Korfis




Γιατί



Γιατί, όταν έφυγες, άρχισαν οι βροχές,

Ξαφνικές το φθινόπωρο, συνεχείς το χειμώνα

Και γέμισε ο κήπος φύλλα κι αποδημητικά,

Κι ερήμωσε ο κισσός από φίδια και σαύρες.

Γιατί εσύ ήσουν ο ψηλός τοίχος

Που έκρυβα το πρόσωπό μου, οι ρίζες των δέντρων

Που μ' ανάσταιναν, η νύχτα των φοβισμένων ζώων,

Ο αμαρτωλός καρπός και τα νεκράνθεμα.



Γιατί εσύ ήσουν η εύφορη γη

Που ριγούσε από τ' άγγιγμά μου.


Τάσος Κόρφης

Papastergiou Dimitris

                                                                  Giannis Migadis

Some poets' homes

                                             In memory of Yiannis Varveris

Some poets' homes are in a mess

The floor in dust

Spiders on the ceiling

Piles of dishes in the sink

It's because they are usually away

On a word safari:

In Then and in Now

In Smyrna or in Mystras

In Hell or in Heaven

In Joy or in Sorrow

And when they are back

Still tidying up, they get inspired and they work devastated

While washing up a spoon the sirup of the dead mother shines

While washing up a dish the dinner of a separation revives...

Dimitris Papastergiou

Τα σπίτια κάποιων ποιητών 

                                                      μνήμη Γιάννη Βαρβέρη


Τα σπίτια κάποιων ποιητών είν’ ακατάστατα
Το πάτωμα σκονισμένο
Αράχνες στο ταβάνι
Στοίβες πιάτα στο νεροχύτη
Είναι γιατί συνήθως λείπουνε
Σε σαφάρι λέξεων:
Στο Τότε και στο Τώρα

Στη Σμύρνη ή στο Μιστρά
Στην Κόλαση ή στον Παράδεισο
Στη Χαρά και στη Λύπη

Οπόταν επιστρέφουν δεν έχουν πολύ χρόνο
Συγυρίζοντας ακόμη, εμπνέονται κι εργάζονται καταρρακωμένοι
Ξεπλένοντας ένα κουταλάκι λάμπει το σιρόπι της νεκρής μητέρας
Ξεπλένοντας ένα πιάτο ανασταίνεται το δείπνο ενός χωρισμού…

Δημήτρης Παπαστεργίου

Kostas Montis

                                                     Marc Chagall, lovers in the moonlight, 1938

Such a strange thing the heart.
The more you waste it
the more you have

Kostas Montis

Περίεργο πράμα η καρδιά.
Όσο περισσότερο τη σπαταλάς
τόση περισσότερη έχεις

Κώστας Μόντης