John Collier, Pomps and Vanities 1917
DRESIRE
I want to tell your eyes. I hush.
How can you tell sweetness, how saltiness,
if they happen to co-exist. I learn the sea
from the beginning , from the beginning the fire.
I want to tell your hands. They touch me
as if death slows down, as if time restarts.
I want to tell your teeth. They define me.
they cut and grind me. Pain makes me complete.
I want to tell your lips.The way they nod,
the way they call me, how they capture me
the way they contain fear, how they make love, how they flood
Whatever I say, I call your words, they own me.
In love our hands multiply
our eyes become a starry sky
the body a universe ever dilating
and the world becomes a pathetic mind's chaos.
In love words get heavy and beautiful.
And desire always shivers like a thirsty dresire .
Pantelis Boukalas, "Verbs", Agra 2009
ΠΤΟΡΘΟΣ
Θέλω να πω τα μάτια σου. Σωπαίνω.
Πώς την ηδύτητα να πεις, πώς την αρμύρα,
αν τύχει και συγκατοικούν. Μαθαίνω
απ' την αρχή τη θάλασσα, απ' την αρχή την πύρα.
Θέλω να πω τα χέρια σου. Μ' αγγίζουν
και λες πεζεύει ο χάροντας, λες ξαναρχίζει ο χρόνος.
Τα δόντια σου θέλω να πω. Με ορίζουν.
με κόβουν και μ' αλέθουνε. Με ακεραιώνει ο πόνος.
Τα χείλη σου θέλω να πω. Πώς νεύουν,
πώς με καλούν, πώς με ζωγρούν, πώς περιέχουν
το φόβο, πώς τον έρωτα τελούν,πώς θαλασσεύουν.
Ό,τι κι αν πω, τα λόγια σου λέω, που με κατέχουν.
Στον έρωτα τα χέρια μας πληθαίνουν
τα μάτια γίνονται ουρανός αστερωμένος
το σώμα σύμπαν που διαστέλεται αενάως
και κόσμος γίνεται του άθλιου νου το χάος.
Βαραίνουνε στον έρωτα οι λέξεις κι ομορφαίνουν.
Κι ο πόθος πάντοτε σκιρτά σαν πτόρθος διψασμένος.
του Παντελή Μπουκάλα, "Ρήματα", Άγρα 2009
