Orestis Alexakis

Edgar Degas , Melancolie, c.1869

 And don't ask why I am sad

It 's because behind your silence travel

the caravans

of the forgotten

It 's because in your eyes shake

the shadows of the dead

the shapes of the beloved

It's because you look like a travel to the infinite

It s because you reveal new paths

It's because you shut

the trap doors

and you dawn in the new miracle

It's because in your glow I awake

as if I believe

I still exist

It's because I owe you so much sky

And I have nothing but a little soil

Orestis Alexakis, the Registrar,1989

Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν

τα καραβάνια

των λησμονημένων

Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν

σκιές νεκρών

μορφές αγαπημένων

Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές

Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις

Είναι που κλείνεις τις

καταπακτές

και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις

Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ

σα να πιστεύω πως

υπάρχω ακόμα

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό

Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα



Ο ρ έ σ τ η ς Α λ ε ξ ά κ η ς , Ο ληξίαρχος, Πλανόδιον 1989

Markos Meskos

                       Shozo Ozaki

Sparrow

How much sky do the sparrow's wings need?

Two peckings on the inside of the palm

and it leaves grateful!

Markos Meskos " Alpha Beta" 2015

Σπουργίτι

Πόσο ουρανό θέλουν τα φτερά του σπουργιτιού;

Δυο ραμφίσματα στο μέσα του καρπού 

και αναχωρεί ευγνωμονώντας!

Μάρκος Μέσκος, "Άλφα Βήτα", Κίχλη, 2015

Aris Alexandrou

                                                   Edward Cucuel, Woman reclining by a lake

Anna
3.

I will find you.
Wherever you step on
Green leaves fall.

Aris Alexandrou, 1952


Άννα
3.

Θα σε βρω.
Όπου πατάς
Πέφτουν πράσινα φύλλα.

Άρης Αλεξάνδρου , Άγονος γραμμή, 1952

Miltos Sachtouris

C. Polyzou,  Sounio, 2015

The bread


A big cob, a huge loaf of hot

bread had fallen in the street from the sky

a kid with short green pants and a knife

cut and offered the people around

but a little girl, a small white angel

with a knife also cut and offered pieces of real s k y

and all ran to her, few went to the bread,

all ran to the little angel who was offering s k y

Let's not hide it we are all thirsty for sky!




Miltos Sachtouris





Το ψωμί


Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό

ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό

ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι

έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω

όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος κι αυτή

μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ο υ ρ α ν ό

κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί,

όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ο υ ρ α ν ό

Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!



Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα (1945-1971), Κέδρος, Αθήνα 1996

Yerassimos Lykiardopoulos

                                           Claude Monet, The Road to Giverny in Winter

Why should I care about the apple tree blossoms
that dawn every daybreak white on your paths?
My own paths are lost in real snow
where you  once slipped for a while
and I ran close to you a limb adolescent
                                     a winged foolish Eros
double of a foreign passion


-- there
 where you slipped there to stay
 a butterfly
                  pinned        
                              in the past.


Yerassimos Lykiardopoulos, Mandarin's poems, 2002

a     a    a    


Και τι με νοιάζει τώρα εμένα για τ' άνθη της μηλιάς
που ξημερώνουν κάθε αυγή λευκά τα μονοπάτια σου;
Τα δικά μου μονοπάτια χάθηκαν σε χιόνι αληθινό
εκεί που κάποτε γλίστρησες  για λίγο
κι εγώ έτρεξα κοντά σου κουτσός έφηβος
                                         φτερωτός ηλίθιος έρωτας
σωσίας ενός ξένου πάθους

--εκεί
εκεί που γλίστρησες εκεί να μείνεις
πεταλούδα
                 καρφιτσωμένη
                                       στο παρελθόν.


Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Τα ποιήματα του Μανδαρίνου. Ύψιλον 2002

Vyron Leontaris 2

                                                            François Kollar, couple,1930

You have no right , I shouted, to carry
my own blame
But you were in an uncompromising silence.
Because there is no justice in love
– who does wrong who is wronged
what burdens us the most
crime or innocence?

Love is not given, it takes from us
and those who love they love cruelly
they ruin and get ruined.

And it was you who took all the blame
my fault my guilt my penalty.
There is no justice in love.

It's alright, you got resurrected.
As for me with my cross as a raft
I battle against the waves in dark skies

Vyron Leontaris, Hereafter, 2003

± ± ± ±


Δεν έχεις το δικαίωμα, φώναζα, το κρίμα το δικό μου
να σηκώνεις
Κι εσύ ανένδοτα σιωπούσες.
Γιατί δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη
– ποιος αδικεί ποιος αδικείται
τι μας βαραίνει πιο πολύ
το κρίμα ή η αθωότητα;

Η αγάπη δε μας δίνεται, μας παίρνει
κι όσοι αγαπούν αλύπητα αγαπούν
ρημάζουν και ρημάζονται.

Κι όλα τα πήρες πάνω σου
το φταίξιμο την ενοχή και την ποινή μου.
Δικαιοσύνη δεν υπάρχει στην αγάπη.

Εντάξει, εσύ αναστήθηκες.
Εγώ όμως με σχεδία το σταυρό μου
θαλασσοδέρνομαι σε μαύρους ουρανούς

Βύρων Λεοντάρης, Επέκεινα, Νεφέλη, 2003

Vyron Leontaris

                                                       Vincent Van Gogh, A pair of lovers (fragment) Arles, 1888

 Hereafter

So full of you
how and where shall I call you from?
Your voice is poured inside me
and you can't hear me and I can't hear me
and I look for you and Ι can't find you
because you are where I am
and I am where you are
and none of us is where he is.

Undefined in the world
a ripple we are a tremble
-- They called it love
they called it poetry...

I wish we were to meet
outside myself
outside yourself
cause time goes by and I get dark.

On my west I' ve always wanted you to be
for you to nod
from the depths of the days

Vyron Leontaris

*

Από την ενότητα «Επέκεινα»

Έμπλεος από σένα
πώς κι από πού να σε φωνάξω;
Χύνεται μέσα μου η φωνή μου
και δεν μ’ ακούς και δε μ’ ακούω
και σε ζητώ και δε σε βρίσκω
γιατί είσαι όπου είμαι
κι είμαι όπου είσαι
και κανείς μας δεν είναι όπου είναι.

Απροσδιόριστοι στον κόσμο.
Ένα κυμάτισμα είμαστε ένα τρέμισμα
− έρωτα το είπαν
ποίηση το είπαν…


Ας ήταν να βρεθούμε
έξω από μένα
έξω από σένα
γιατί περνάει η ώρα και βραδιάζω.


Στα δυτικά μου πάντα ήθελα να ’σουν
να μου γνέφεις
απ’ τα βαθιά των ημερών.

Βύρων Λεοντάρης