Nikos Karouzos

                                  Martin Johnson Heade,Orchid and Hummingbird near a Mountain Waterfall,1902

 

First  dialogue 

As if we never existed
still we ached from the depths.
Not even an explanation was given to us
at least for the fragrance of flowers.
The other half of our age will pass
pretending gambling with death .
And we said love has no time
to appear in person.
A music
worthy of our thrills
was never heard.
We were found  in an intermission of this world
every man for himself.
We will be saved by a sweetness
crowned with thorns.
Silent flowers rejoice
with  calyxes' concentration
terror in your heart gets refined.
Deep  inside Lord operates
deep inside we coexist.
Subtle soul has no rocky passions
and always sings the song of patience.
Oh we shall return to beauty 
one day...
With the sacrifice of the surrounding phenomenon
soul will  recapture its solitude.

Nikos Karouzos, Dialogues ,1956

Διάλογος πρῶτος

Σὰ νὰ μὴν ὑπήρξαμε ποτὲ
κι ὅμως πονέσαμε ἀπ᾿ τὰ βάθη.
Οὔτε ποὺ μᾶς δόθηκε μία ἐξήγηση
γιὰ τὸ ἄρωμα τῶν λουλουδιῶν τουλάχιστον.
Ἡ ἄλλη μισή μας ἡλικία θὰ περάσει
χαρτοπαίζοντας μὲ τὸ θάνατο στὰ ψέματα.
Καὶ λέγαμε πὼς δὲν ἔχει καιρὸ ἡ ἀγάπη
νὰ φανερωθεῖ ὁλόκληρη.
Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.
Βρεθήκαμε σ᾿ ἕνα διάλειμμα τοῦ κόσμου
ὁ σῴζων ἑαυτὸν σωθήτω.
Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μία γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια.
Χαίρετε ἄνθη σιωπηλὰ
μὲ τῶν καλύκων τὴν περισυλλογὴ
ὁ τρόμος ἐκλεπτύνεται στὴν καρδιά σας. 
Ἐνδότερα ὁ Κύριος λειτουργεῖ
ἐνδότερα ὑπάρχουμε μαζί σας.
Δὲν ἔχει ἡ ἁπαλὴ ψυχὴ βραχώδη πάθη
καὶ πάντα λέει τὸ τραγούδι τῆς ὑπομονῆς.
Ὢ θὰ γυρίσουμε στὴν ὀμορφιὰ 
 μία μέρα…
Μὲ τὴ θυσία τοῦ γύρω φαινομένου
θὰ ἀνακαταλάβει, ἡ ψυχὴ τὴ μοναξιά της.

Νίκος Καροῦζος, Διάλογοι, 1956

Takis Varvitsiotis

 

     Émile Vernon(1872-1919) detail

 The woman - butterfly

Every woman hides
Α butterfly in her breasts
And every time she sets it free
Thousands of dreams revive

Takis Varvitsiotis, Scent of a comet, 1997

—   —  —   — 

Η γυναίκα- πεταλούδα

Κάθε γυναίκα κρύβει
Μια πεταλούδα στο στήθος της 
Και κάθε φορά που την αφήνει ελεύθερη
Αναβιώνουν χιλιάδες όνειρα

Τάκης Βαρβιτσιώτης , Το άρωμα ενός κομήτη, Κατανιώτης 1997

Giorgos Gotis

                                                                                     Vassilis Perros

With rifleshots the place was blooming

days of migratory birds

and you're still not here.

A few words of a farewell

we exchanged as rings.

A stone's cast your arrival

and when I call your name

my breath sticks on my face, on my hair.

Wind from your cloth blows me

as I try to unfold

the map of your figure...

Giorgos Gotis, Natural history, 1991

a       b      c

Με ντουφεκιές άνθιζε ο τόπος

ημέρες των αποδημητικών

κι ακόμα να σε φέρουν.

Δυό λόγια του αποχωρισμού

που τ' ανταλλάξαμε σαν δαχτυλίδια.

Μιας πετριάς απόσταση ο ερχομός σου

και όταν φωνάζω τ' όνομά σου

κολλάει η ανάσα σε μαλλιά και γένια.

Αέρας απ' το φόρεμά σου με φυσάει

σαν προσπαθώ να ξεδιπλώσω

το χάρτη της κορμοστασιάς σου.


Γιώργος Γώτης, Φυσική Ιστορία, 1991

Thanassis Kostavaras

                                                                                              Marco Battaglini

Poetics

As for me that don't even know yet if I believed in God

I have just  lived for the pleasure of talking with angels

 at nights.


Thanassis Kostavaras, the fear of the acrobat, 1989

♠  ♠  ♠

Ποιητική

Κι εγώ που δεν ξέρω ακόμα αν πίστεψα στο Θεό

έζησα μόνο για νά  'χω την τύχη να συνομιλώ με. τους αγγέλους

τα βράδια.


Θανάσης Κωσταβάρας, Ο φόβος του ακροβάτη,1989

Tassos Korfis

 

                                             Henri Martin ,Coucher de soleil - Bord de la mer, 1920

 

Τhe sea becomes a garden

The world is shrinking and the sea is becoming a garden,
the light dries up on the naked piers.Tears are covered
with whitewash.White , surgery sheet
covers the restless hands.

The world is shrinking but you my bleeding heart, fruitful pomegranate,
once again you take me along a passenger leading me to a wreck again.
Once again shivering like a bird in the snow, like the  hope of a prisoner.

Tassos Korfis, Handicrafts, 1977

{    {   {    {  {    

Η θάλασσα γίνεται κήπος

Μικραίνει ο κόσμος κι η θάλασσα γίνεται κήπος,
στερεύει το φως στις γυμνές αποβάθρες. Μ' ασβέστη
σκεπάζουν τα δάκρυα. Σεντόνι λευκό, χειρουργείου
σκεπάζει τ' ανήσυχα χέρια.

Μικραίνει ο κόσμος μα εσύ, ματωμένη καρδιά μου, πολύκαρπο ρόδι,
και πάλι μαζί σου με πας ταξιδιώτη για ναυάγιο και πάλι.
και πάλι σκιρτάς σαν πουλί μες στο χιόνι, σαν ελπίδα αιχμαλώτου.


Τάσος Κόρφης , Εργόχειρα , Πρόσπερος 1977
 

Tassos Korfis

                Claude Monet, Gare St Lazare

Of big countries

Oh how many are the poems experienced and not written...

In station cafés or busy platforms

When the get-together follows the mess,

And you must join the crowd

Or wait in vain for the night passenger.

Oh how dear are those places when empty

With you staying still, between earth and sky

Like a cypress,

That dreams for years to  leave the graves and become

A mast on a ship.

Tassos Korfis, Praises (1993)

z    z    z    z

ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΧΩΡΩΝ

Ω πόσα ποιήματα βιωμένα και όχι γραμμένα... 
Σε καφενεία σταθμών ή σε ανήσυχες αποβάθρες
Την ώρα που το σμίξιμο ακολουθεί το χαμό,
Και πρέπει να ενωθείς με το πλήθος
Ή άσκοπα να περιμένεις το νυχτερινό επιβάτη.

Ω πόσο προσφιλείς είναι αυτοί οι μεγάλοι χώροι όταν αδειάζουν 
Και μένεις ασάλευτος, ανάμεσα στη γη και τον ουρανό 
Σαν το κυπαρίσσι, 
Που χρόνια ονειρεύεται ν' αφήσει τους τάφους, να γίνει 
Κατάρτι σε πλοίο.

  Τάσος Κόρφης , Εγκώμια (1993)  

Argyris Chionis

                                    Joaquin  Sorolla y Bastida, Valencia beach in the morning light,1908

 

Beautiful summer

It was beautiful this summer
Beautiful but dangerous

A sandbathing old man 
Was forgotten burried in the sand
When remembered after days
His hat was lifted
And   he was missing

An  all white tourist from the north
Had an affair with the sun   
She slept with him for  days months
Then got darker and assimilated by the landscape
Her people are seeking her
Through the red cross

A beaten child became a sea urchin
Let them come now
Let them beat me again , he said
His mom and dad took
Knife and fork
And without getting  pierced
They ate his heart

A hunted dog
Bit its tail and ate it
Then it ate all its body
Only its head was left on the pebbles
To become whitewashed licked by the waves

In the background a boat stayed still
Still for a whole summer
Winds were blowing inflating the sails
She did not mean to leave. What was she waiting for?
Nobody knows.


Argyris Chionis, Verbal landscapes


 ♠ ♠ ♠

Το ωραίο καλοκαίρι  

Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι
Ωραίο αλλά κι επικίνδυνο 

 

Ένας παππούς που έκανε αμμόλουτρα 
Ξεχάστηκε θαμμένος μες στην άμμο
Όταν τον θυμηθήκαν ύστερ' από μέρες
Σηκώσαν το καπέλο του  
Δεν ήταν από κάτω       

Μια πάλλευκη τουρίστρια απʼ το βορρά 
Τα 'φτιαξε με τον ήλιο                    
Κοιμήθηκε μαζί του μέρες μήνες
Σκούρυνε αφομοιώθηκε απʼ το τοπίο
Οι δικοί της τώρα την αναζητούν
Μέσω του ερυθρού σταυρού

Ένα παιδί δαρμένο έγινε αχινός
Αν τους βαστάει τώρα
Ας με ξαναδείρουν, είπε
Πήρανε ο μπαμπάς και η μαμά
Μαχαίρι και πιρούνι
Και χωρίς να τρυπηθούν
Του φάγαν την καρδιά

Ένα σκυλί κυνηγημένο
Δάγκωσε την ουρά του και την έφαγε
Ύστερα έφαγε όλο το κορμί του
Έμεινε μόνο το κεφάλι του στα βότσαλα
Νʼ ασπρίζει από τα κύματα γλειμμένο

Βαθιά ένα καράβι έμενε ακίνητο 
Ακίνητο ένα καλοκαίρι
Φυσούσαν άνεμοι φουσκώναν τα πανιά 
Δεν έλεγε να φύγει. Τι περίμενε;
Κανείς δεν ξέρει.

Αργύρης Χιόνης, Λεκτικά Τοπία