tag:blogger.com,1999:blog-2031589088527386923.post8716657529091660772..comments2023-05-01T12:24:22.080+03:00Comments on Hellenic Psyche and Poetic Eros: Dimitris AntoniouEros and Psychehttp://www.blogger.com/profile/00861403352977151833noreply@blogger.comBlogger2125tag:blogger.com,1999:blog-2031589088527386923.post-6608103585369757882018-02-19T10:48:19.964+02:002018-02-19T10:48:19.964+02:00Α! Σέυχαριστώ πολύ καλή μου για το σχόλιο. Ειδικά ...Α! Σέυχαριστώ πολύ καλή μου για το σχόλιο. Ειδικά για το δεύτερο ποίημα που διάβαζα για πρώτη φορά. Καλή Καθαρή Δευτέρα! :-)Eros and Psychehttps://www.blogger.com/profile/00861403352977151833noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2031589088527386923.post-35697497940269655292018-02-18T15:36:30.090+02:002018-02-18T15:36:30.090+02:00Δ.Ι.Αντωνίου: σεμνός, στοχαστικός, επί της ουσίας ...Δ.Ι.Αντωνίου: σεμνός, στοχαστικός, επί της ουσίας πάντα, πλην όμως, σχεδόν λησμονημένος. <br /><br />* <br /><br />Είπε: δεν το είπα<br />κι ούτε που το σκέφτηκα...<br />Κι αυτός της είπε:<br />μπορεί όπως λες, δεν το' πες<br />μα όχι δεν το σκέφτηκες.<br /><br />Δ. Ι. Αντωνίου, Χάι-Κάι και Τάνκα, εκδοτική Ερμής, Αθήνα 1972.<br /><br />*<br /><br />ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ<br /><br />Όταν ξεκινάμε βέβαιοι για την αποτυχία<br />συλλογιζόμαστε τι μας κάνει να πέφτουμε<br />κι ύστερα τι μας φέρνει ν’ ανθίζουμε αυτό το πέσιμο;<br /><br />Πριν ξεκινήσουμε την τελευταία φορά, λέγαμε:<br />πώς θα ξοδέψεις τέτοιο δρόμο μ’ ένα ρόδο στην καρδιά σου;<br />-έχοντας την αντοχή μόνο στη θύμηση περασμένων;-<br />Υπάρχει πάντα κάτι, λέω τώρα,<br />ύστερ’ από τόσες αποτυχίες<br />μια ανακωχή μ’ ανθισμένο χαμόγελο:<br /><br />Το πρώτο χελιδόνι στον κάμπο που ακόμη δεν ξύπνησε,<br />-μια γλάστρα θυμάμαι που είδα εγώ πρώτος τον ανθό της·<br />φώναξα μεθυσμένος: το πρώτο ρόδο! και μέσα μου<br />γαλήνεψε όλ’η φουρτούνα…-<br /><br />Έτσι σου συνεχίζουμε τώρα το γράμμα μας.<br />Δύσκολη και δίχως ελπίδα!- γι’ αυτό δοκιμάζω τη φωνή μου,<br />παρακάτω σου γράφω για τον πυρετό μας<br />που μετριέται σε περιπλάνηση<br />στο αττικό τοπίο που ξέρεις μ’ άλλα μάτια απ’ τα δικά μου.<br /><br />Χτες το πρωί λοιπόν καθώς έφτανε η ώρα μας<br />σε βραδιασμένους πια στίχους να δοξάζουμε<br />τη διάθεση τούτη,<br />μουρμούριζα ευλογώντας την απόσταση<br />που μου παίρνει δίνοντάς μου τέτοιες ώρες…<br /><br />© Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Εκδόσεις Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού, 2009.<br />Rosa Mundhttps://www.blogger.com/profile/15504887438215639517noreply@blogger.com